Η Αντιγόνη Καπάκα είναι σκηνοθέτης και παραγωγός. Το 2019 ήταν παραγωγός της ανεξάρτητης ταινίας «Southcentral Love» (80′, USA), και το 2018 σκηνοθέτησε το «Μάτι 23/7», ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τις περιβαλλοντικές καταστροφές και την κοινωνικοοικονομική κρίση στην Ελλάδα. Η πιο πρόσφατη μικρού μήκους ταινία της ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, «A Piece of Liberty», με την οποία συμμετέχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, επιλέχθηκε και έλαβε χρηματοδότηση από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Ο ίδιος λόγος που με κινητοποιεί να κάνω σινεμά γενικά. Ότι μπορούμε να πούμε ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί. Ότι μπορούμε να φωτίσουμε την αόρατη ομορφιά. Ότι αψηφώντας τις συμβάσεις μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Το ότι με μια ιστορία, μια σύνθεση εικόνων και ήχου, μπορεί να εμπνευστεί ένα παιδί, να πάρει ελπίδα ένας άνθρωπος, να σκεφτούμε ένα βήμα παραπέρα σαν σύνολο. Οι ταινίες μικρού μήκους επιτρέπουν στον σκηνοθέτη να εκφραστεί, να αναπτύξει τη δημιουργικότητά του, να τολμήσει, να πειραματιστεί. Οι μικρού μήκους ταινίες μπορούν αυτό να το πετύχουν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και πολύ συνοπτικά. Αυτό που με κινητοποιεί είναι ότι οι μικρού μήκους ταινίες ανοίγουν διαλόγους που είναι ανάγκη να γίνουν.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Το σύγχρονο ελληνικό σινεμά εξερευνά μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων και αυτό δίνει στους νέους σκηνοθέτες την ευκαιρία να ανακαλύψουν νέους τρόπους να παρουσιάσουν και να αντιμετωπίσουν κοινωνικά, πολιτιστικά και ψυχολογικά ζητήματα. Πολλοί νέοι σκηνοθέτες στην Ελλάδα δημιουργούν πρωτοποριακές ταινίες, αναδεικνύοντας το δικό τους καλλιτεχνικό ύφος, ενώ παράλληλα διεκδικούν την ανεξαρτησία τους και τη δυνατότητα να εξερευνούν πειραματικές προσεγγίσεις. Πιστεύω πως υπάρχει πολύ ταλέντο στο ελληνικό σινεμά και παρόλο που οι επιτυχίες σε παγκόσμιο επίπεδο αυξάνονται, θεωρώ ότι ένα μεγάλο μέρος του πάει χαμένο. Θα ήθελα λοιπόν να έβλεπα μεγαλύτερη εκπροσώπηση στο εγχώριο και διεθνές τοπίο μέσα από περισσότερες επιλογές και περισσότερους διαύλους χρηματοδότησης, παραγωγής και διανομής για την υλοποίηση και προώθηση των έργων.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο! Σχεδόν ακατόρθωτο, ειδικά για τους νεαρούς σε ηλικία σκηνοθέτες. Η χρηματοδότηση είναι περιορισμένη και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση για να τα καταφέρεις. Παρόλα αυτά δεν αποθαρρύνομαι διότι ο κινηματογράφος είναι συλλογική εργασία και η επαφή με δημιουργικούς συνεργάτες, μόνο γνώση και έμπνευση μπορεί να προσφέρει. Και κάθε μέρα, έστω και λίγο είναι σημαντικό να ξαναγυρίζεις στην πηγή της έμπνευσής σου.
Είμαι άνθρωπος της πράξης, και είμαι αφοσιωμένη στο σινεμά. Εμπνέομαι από τη μαγεία του, από τη δημιουργική συνύπαρξη με τους συνεργάτες μου και αυτά είναι στοιχεία που με κάνουν αισιόδοξη ότι θα φτάσω σε ένα σημείο στο οποίο η ενασχόλησή μου με το σινεμά θα αποτελέσει- πέρα από δημιουργία- μια επαγγελματική διέξοδο, η οποία δεν θα με κάνει να ανησυχώ για τα ζητήματα βιοπορισμού.
