Ο Aνδρέας Βακαλιός δουλεύει σαν σεναριογράφος, μοντέρ και γραφίστας στην Αθήνα, ενώ έχει βραβευτεί και για τη δουλειά του ως σκηνοθέτης. Είναι απόφοιτος του Talents Sarajevo, ενώ τo 2020 έλαβε το βραβείο Artworks του Προγράμματος Στήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η Φίλη Ολσέφσκι σπούδασε ζωγραφική και εργάζεται ως διευθύντρια φωτογραφίας. Είναι επίσης απόφοιτη του Talents Sarajevo, ενώ το 2019 έλαβε το βραβείο Οπτικής Αφήγησης από την Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών για την ταινία «Μίλα». Οι δυο τους έχουν στήσει το «στούντιο Τριπόδι». Στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας συμμετέχουν με την ταινία «Με λένε Άντι».
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Ανδρέας Βακαλιός: Tο πάθος για το σινεμά και η αγάπη για τους συνεργάτες μας είναι αυτά που μας τραβάνε κάθε φορά να πιάσουμεμία κάμερα ή ένα κινητό και να τραβήξουμε ένα ταινιάκι.
Φίλη Ολσέφσκι: Καπως έτσι, με ένα κινητο, κάναμε την Άντυ, την ιστορία της καλύτερης μας φίλης που, όταν ήταν παιδί, ξέφυγε από τα χέρια των νταβατζήδων της, και τελικα άρχισε να κυνηγά και να φοβίζει με τη σειρά της αυτούς που την φόβιζαν τόσο πολύ.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
A.Β.: Γίνεται μια πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά από πολλούς φορείς και ανθρώπους, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, δεν είμαστε βιομηχανία. Είμαστε βιοτεχνία. Όταν το καταλάβουμε αυτό, το επικοινωνήσουμε και το αγαπήσουμε, θα έχουμε κάνει μια πραγματική αρχή.
Φ.Ο.: Είμαστε ένα κράτος δαιμονισμένο. Εδώ ο καλλιτέχνης κι ο διανοούμενος δεν χωρα. Αλλά είναι κι αστείο να φταίνε πάντα οι άλλοι – ας πάρουμε τις μοίρες μας στα χέρια μας. Σινεμά φτηνότερο, γρηγορότερο, εφικτότερο, ευφάνταστο. Φτηνό δεν σημαίνει φτηνιάρικο, νιώθω πως αυτά δεν πρέπει να τα συζητάμε μετά τον Παζολίνι και τον Κασσαβέτη.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
A.Β.: Λίγοι καλλιτέχνες (στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκοσμίως) ζούσαν, ζουν και θα ζουν αμιγώς από το έργο τους. Ακόμα λιγότεροι σκηνοθέτες, ειδικά στην Ελλάδα και σε ένα χώρο βιοτεχνικό.
Φ.Ο.: Οκ, πρέπει οι σκηνοθέτες να μπορούν να ζήσουν από την ασχολία τους; Ναι. Οι ζωγράφοι να ζήσουν; Ναι. Οι ποιητες; Oι χορευτές; Και λίγο παρακάτω: Οι αστεγοι; Τα AμεΑ; Οι μετανάστριες; Οι σεξεργάτες; Ας μην περπατάμε σε αφράτα σύννεφα, ο κόσμος είναι ένα κακοστημένο αντίσκηνο, καρφωμενο σε λάσπες. Όλα είναι στραβά, λάθος, άδικα, παράλογα. Να ζητάμε, ναι. Με επιγνωση του αντίσκηνου.
