Η Κατερίνα Μαυρογεώργη γράφει, παίζει και σκηνοθετεί στο σινεμά και στο θέατρο. Εχει βραβευτεί από την ARTWORKS (2022) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Ο Αινείας Τσαμάτης επίσης γράφει, παίζει και σκηνοθετεί στο σινεμά και στο θέατρο. Το 2020, οι δυο τους, μαζί με τον Γιάννη Καραμπάτσο, έγραψαν το σενάριο της μικρού μήκους ταινίας «Διάβαση».
Τι σας κινητοποιεί να γυρίσετε μια ταινία μικρού μήκους σήμερα;
Προερχόμαστε από τον χώρο του θεάτρου κυρίως και της υποκριτικής οπότε το να γράψουμε και να γυρίσουμε μια ταινία μικρού μήκους ήταν μια οργανική ανάγκη που προέκυψε κι εξελίχθηκε αναπάντεχα μεν, φυσικά δε. Θέλαμε να πούμε αυτήν την ιστορία και αυτή η ιστορία υπαγόρεψε και το φορμά της που ήταν μικρού μήκους. Περιεχόμενο και είδος ήταν ένα και το αυτό. Εμείς απλώς έπρεπε να βρούμε τρόπο να πραγματώσουμε την ταινία.
Πώς βλέπετε το σύγχρονο ελληνικό σινεμά και τι θα θέλατε να δείτε περισσότερο να συμβαίνει;
Το βλέπουμε να παλεύει να επιβιώσει, να εμπνευστεί και να υπάρξει. Και τα καταφέρνει μια χαρά, παρόλη την υποχρηματοδότηση και τις αργοπορίες, αναβολές και αλλαγές μέχρι τελικά να υλοποιηθεί μια ταινία. Θα θέλαμε να δούμε ταινίες προσωπικές, κόσμους που σ’αφήνουν να μπεις και να περιπλανηθείς μέσα τους ελεύθερα, χωρίς την ανάγκη να προσαρμοστούν αυστηρά στα πρωτόκολλα της μικρής αλλά υπαρκτής αγοράς του σινεμά.
Μπορεί ένας νέος σκηνοθέτης να βιοποριστεί αποκλειστικά από τη σκηνοθεσία σήμερα στην Ελλάδα; Και αν όχι, θεωρείτε ότι αυτό είναι αποθαρρυντικό;
Όχι, δεν μπορεί. Ναι, είναι αποθαρρυντικό. Εκτός από ιστορίες ανθρώπων που τα κατάφεραν να σταθούν μέσα στον κόσμο του σινεμά, υπάρχουν κι ιστορίες ανθρώπων που όντως αποθαρρύνθηκαν κι εγκατέλειψαν. Ή επιλέγουν να δουλεύουν και σε άλλες δουλειές, σχετικές ή μη, προκειμένου να έχουν την δυνατότητα να κάνουν και σινεμά. Το “και σινεμά” βέβαια αμέσως μαρτυρά τρομερή κούραση κι εξάντληση γιατί το σινεμά από μόνο του όταν επιλέγεις να το δουλεύεις κι όχι μόνο να το βλέπεις απορροφά όλο σου το χρόνο και την ενέργεια. Μ’αρέσουν οι ρομαντικές ιστορίες αλλά δεν θεωρώ ότι για να γίνεται το σινεμά με ψυχή πρέπει ταλαιπωρείται αενάως αυτή η ψυχή. Πρέπει οι δημιουργοί να νιώθουν ασφάλεια και να έχουν ευκαιρίες.
