Σημείωνα εχθές εδώ πολλά για την απογοήτευσή μου από τον νέο, φωταγωγημένο μας κόσμο – με αφορμή την ταπείνωση που δέχθηκαν «συνάνθρωποί» μας μέσα στο τρέιλερ από τους «συμπατριώτες» μας στον Έβρο. Αλλά δεν είμαι ο πρώτος.
Ο ποιητής Ρενέ Σαρ την είχε διατυπώσει πιο λιτά:
«Για την χαραυγή το ατύχημα είναι η ακόλουθη ημέρα,
για το σούρουπο η νύχτα που καταπίνει.
Παλαιότερα βρίσκονταν άνθρωποι της χαραυγής.
Αυτή την ώρα του λυκόφωτος ίσως να είμαστε εμείς
-αλλά γιατί με φούντα στο κεφάλι σαν κορυδαλλοί;»
Και ο Σεφέρης σε μία άλλη περίπτωση αποχαιρετισμού «με σκάγια στην καρδιά» μίλαγε για Ονοκρόταλους Πελεκάνους.*
* Γ.Σεφέρης, «Ημερολόγιο καταστρώματος Β’»
