Κάποτε περιμέναμε από τον Κώστα Κουκοδήμο να πιάσει το όριο για τον τελικό μιας κορυφαίας διοργάνωσης και μετά να κυνηγήσει το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα. Ύστερα εμφανίστηκε ο Λούης Τσάτουμας για να μας κάνει ν’ αγωνιούμε με το αν τα μεγάλα άλματά του θα είναι έγκυρα ή μη.
Την τελευταία πενταετία έχουμε πέσει πάνω στον Μίλτο Τεντόγλου. Αυτό το φαινόμενο του μήκους και γενικότερα του στίβου παγκοσμίως. Αυτόν που ξέρω – ξέρεις – ξέρει – ξέρουμε – ξέρετε – ξέρουν ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Όλα είναι άντερ κοντρόλ.
Του αρκεί μια καλοζυγισμένη προσπάθεια για να «συνθλίψει» τον ανταγωνισμό στο αγώνισμά του και να κρεμάσει στο στήθος του άλλο ένα χρυσό μετάλλιο. Ζωή να ‘χουν 9+1 μετράει πλέον (κι άλλο ένα αργυρό) στα μεγάλα ραντεβού του στίβου πέραν όλων των άλλων νικών του. Τα Γρεβενά κι όλη η Ελλάδα φυσικ υποκλίθηκαν ξανά.
Το διασκεδάζουν οι αντίπαλοι, δεν ψάχνει δικαιολογίες
Οι αντίπαλοί του έχουν σκαρφιστεί κάθε σχέδιο ανατροπής του. Του βάζουν τέτοια πίεση που άλλος θα σκόνταφτε. Του ανεβάζουν τον πήχη (κι ας μην είναι άλτης του ύψους), αλλά τον βλέπουν να περνά άνετος και την επόμενη φορά. Από μια γωνιά γελούν αμήχανα, το διασκεδάζουν, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Τα διαφορετικά είδους εμπόδια δεν αποτέλεσαν ποτέ άλλοθι για τον Τεντόγλου. Μα η ζέστη, μα η υγρασία, μα η βροχή και το χιόνι, μα ο αργός διάδρομος και τα πράσινα παπούτσια που δεν αρέσουν στους διοργανωτές, μα το σούσι που έφαγε και τον πείραξε στο στομάχι, μα η μοίρα η κακούργα.
Μας έχει πείσει πως πάντα θα βγάλει από το manual του μυαλού του την απαιτούμενη λύση για να πετύχει τον ακατόρθωτο.
Του αρκεί ένα άλμα
Ένα άλμα είχε διαθέσιμο και τούτη τη φορά στον τελικό της Πέμπτης. Όπως ακριβώς και στον προκριματικό. Θεωρητικά ήταν πιο κοντά στην ήττα από τη νίκη. Τα προγνωστικά δεν ήταν υπέρ του.
Του έλειπε ο παγκόσμιος τίτλος σε ανοικτό στάδιο κι αυτό ήταν ένα έξτρα βάρος. Που μόνος του ήθελε να το κουβαλά για να ‘χει μια επιπλέον πρόκληση. Ομολόγησε επίσης (εκ των υστέρων) πως είχε αρχίσει να νιώθει τα πόδια του βαριά, γεγονός που θα δυσκόλευε το έργο του.
Εκ των πραγμάτων ο Τζαμαϊκανός Πίνοκ κρατούσε το πλεονέκτημα (της δεύτερης καλύτερης προσπάθειας μετά τα 8.50 αμφότερων). Όπως προ διετίας και ο Κουβανός Ετσεβαρία στους Ολυμπιακούς του Τόκιο.
Τα δευτερόλεπτα πριν από την πτήση
Ο Τεντόγλου είχε ανάγκη απλώς από μερικά δευτερόλεπτα. Έγειρε λίγο το σώμα του για να κεντράρει τον στόχο, μέτρησε τα βήματά του, άρχισε την κούρσα του μ’ αυτό το χαρακτηριστικό τρέξιμό του, πάτησε σωστά στη βαλβίδα και προσγειώθηκε στην Αθήνα με απευθείας πτήση από τη Βουδαπέστη. Χωρίς καθυστέρηση.
Είπε πως θα ήταν άλμα στα 8.70, αν δεν είχε βάλει άσχημα τα πόδια του αφήνοντας σημάδι στο χώμα. Κι αν δεν ήταν τόσο μεγάλο, γνώριζες ότι του ήταν αρκετό για να κερδίσει αυτόν τον αγώνα ξορκίζοντας παράλληλα το παρελθόν του στον ανοικτό.
Το κατάλαβε κι ο ίδιος πόσο μακριά είχε φτάσει κι ας έπιανε το κεφάλι του, βλαστημώντας. Ήταν η αντίδραση της «έλξης» που αισθάνεται κυνηγώντας το απόλυτο.
Είναι προβλέψιμοι και κάπως βαρετοί πλέον οι αγώνες του Τεντόγλου. Σε βαθμό που σε κάνουν απλώς να τεντώνεσαι από τη θέση σου απλώς για να ξεπιαστείς, αναμένοντας τις δηλώσεις του που προκαλούν μεγαλύτερο το ενδιαφέρον. Τότε που από σταρ του σκάμματος μετατρέπεται σε αντιστάρ του μικροφώνου.
Πλέον ο Τεντόγλου θα μάς σηκώσει ξανά από τη θέση μας μόνο τη στιγμή που θα καταρρίψει το στοιχειωμένο παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικ Πάουελ (8.95)! Το Παρίσι είναι πολύ κοντά. Ραντεβού στις 6 Αυγούστου του 2024!
