Οι αστυνομικές αρχές είχαν στη διάθεσή τους όλες τις πληροφορίες αλλά και άφθονο χρόνο προκειμένου να εκπονήσουν ένα σχέδιο που θα ανέκοπτε την επιδρομή των κροατών χούλιγκαν στη χώρα.
Το σχέδιο, πράγματι, εκπονήθηκε και εφαρμόστηκε. Όπως όμως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, ήταν ένα μνημείο αποτυχίας.
Η στρατηγική της «διακριτικής παρακολούθησης» δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα «ελευθέρας» σε μια μάχη δρόμου που στοίχισε τη ζωή σε έναν νέο άνθρωπο.
Ετσι, μια αστυνομία που έχει ελεγχθεί για χρήση υπέρμετρης βίας προσέθεσε στο ενεργητικό της ένα φιάσκο υπερβολικής αδράνειας.
Κάπου εδώ όμως ξεκινούν οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας και της κυβέρνησης.
Κανενός υπουργού η δουλειά δεν είναι να κάνει τον τροχονόμο στις εθνικές οδούς. Και κανενός πρωθυπουργού να συντονίζει επιχειρησιακά σχέδια.
Είναι δουλειά τους όμως να διαθέσουν στους πολίτες μια αστυνομία που θα προσδίδει στην κοινωνία αισθήματα αποτελεσματικότητας και ασφάλειας.
Δουλειά τους είναι η στελέχωση της ιεραρχίας με τους καλύτερους αξιωματικούς και η άρτια εκπαίδευση των μελών του σώματος.
Φαίνεται λοιπόν πως βρισκόμαστε ακόμη μακριά από αυτό το σημείο. Πως οι επιλογές των προσώπων δεν γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με ρουσφετολογικές ή άλλες πρακτικές.
Η ίδια κουλτούρα διέπει και άλλους τομείς της οργάνωσης και της λειτουργίας του κράτους.
Στις μεταφορές, όπως αποδείχθηκε στην τραγωδία των Τεμπών.
Ή στην Υγεία όπου η απαλλαγή της διοίκησης των νοσοκομείων από αποτυχημένους πολιτευτές, ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ και κομμωτές βρίσκεται ακόμη στη σφαίρα της υπόσχεσης, η εκπλήρωση της οποίας μάλιστα προαναγγέλλεται περίπου ως «επανάσταση».
Το τίμημα και ο φόρος αίματος που καταβάλλεται από καιρό σε καιρό δείχνουν ότι αυτό το μοντέλο διοίκησης έχει φτάσει πλέον στο τέλος του.
Όπως φαίνεται, κανένα «επιτελικό κράτος» δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν βασίζεται στα σαθρά θεμέλια του πελατειασμού και των «δικών μας παιδιών».
Και είναι απολύτως λογικό.
Κανένα πρόταγμα εκσυγχρονισμού δεν μπορεί να υπηρετηθεί από κυβερνήσεις τροχονόμων.
