Η κυβέρνηση προανήγγειλε την αυστηροποίηση των ποινών για εκείνους που, είτε από αμέλεια είτε από δόλο, ευθύνονται για την πρόκληση πυρκαγιών.
Στο οπλοστάσιο της αντιπυρικής προστασίας προστίθεται έτσι ένα «δόγμα μηδενικής ανοχής», το οποίο υποτίθεται πως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά τόσο στην κατεύθυνση της σκοπιμότητας όσο και σε εκείνη της ανευθυνότητας.
Οι εμπρηστές, δόλιοι και μη, θα καταλήγουν στης φυλακής τα σίδερα. Αρκεί όμως;
Η αυστηροποίηση των ποινών και τα «ιδιώνυμα» ικανοποιούν ενδεχομένως το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ειδικά σε περιόδους που αυτό φορτίζεται από τις εικόνες καταστροφής δασών και περιουσιών σε ζωντανή μετάδοση.
Δεν παύει ωστόσο να αποτελεί μια εύκολη λύση στα λόγια, αλλά με δυσκολίες στην εφαρμογή της και αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
Του χεριού που ανάβει τη φωτιά έχει προηγηθεί εξάλλου μια αλυσίδα ευθυνών οι οποίες βαρύνουν εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με την πρόληψη. Και όλοι τους διαδραματίζουν ρόλους που τους έχουν ανατεθεί από την οργανωμένη Πολιτεία.
Αναμένει κανείς επομένως ένα ολοκληρωμένο και λειτουργικό σχέδιο πρόληψης. Με σαφείς αρμοδιότητες, στόχους και αποτελέσματα.
Δεν νοείται να καίγονται χιλιάδες στρέμματα δασών που έχουν αφεθεί στην τύχη τους και το βάρος της ενοχής στο τέλος να πέφτει στους ώμους ενός ηλικιωμένου που αποφάσισε να κάψει λίγα ξερόχορτα στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
