Το κίνημα διαμαρτυρίας που εκδηλώνεται σε νησιά τα οποία φημίζονται για την γραφικότητά τους είναι ασυνήθιστο.
Οσο όμως ασυνήθιστη είναι αυτή η διαμαρτυρία, άλλο τόσο δεν είναι «γραφική». Όπως δεν είναι και «πολυτελείας».
Το «κίνημα της πετσέτας», όπως αποκαλείται, αναδεικνύει αντίθετα προβλήματα και παθογένειες που σχετίζονται με τη διαχείριση του δημόσιου χώρου. Την αυθαιρεσία και την αισχροκέρδεια. Τη θέσπιση κανόνων και την απουσία ελέγχων.
Ο,τι συμβαίνει στα νησιά με τους ιδιώτες που καταλαμβάνουν χώρο ο οποίος δεν τους αναλογεί, προβάλλεται έτσι ως μικρογραφία μιας ολόκληρης χώρας.
Δεν είναι μόνο οι ξαπλώστρες, τα κρεβάτια και οι ομπρέλες στις παραλίες.
Είναι και τα ΙΧ αυτοκίνητα στους λεωφορειόδρομους των κεντρικών αρτηριών της πόλης ή στις λωρίδες έκτακτης ανάγκης των εθνικών οδών.
Είναι το πλήθος αυθαιρεσιών σχεδόν σε κάθε οικοδομική δραστηριότητα σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος ή του αστικού τοπίου.
Ο δημόσιος χώρος πληγώνεται καθημερινά από χιλιάδες μικροπαραβάσεις που εξυπηρετούν κάποιους λίγους ζημιώνοντας το σύνολο.
Οι πολίτες που διαμαρτύρονται, διεκδικώντας αυτονόητα δικαιώματα, χτύπησαν το καμπανάκι. Η εισαγγελία του Αρείου Πάγου ανταποκρίθηκε.
Αυτή όμως δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η αρχή.
Η αρχή μιας κοινωνίας με αντίληψη του «δημόσιου αγαθού» που απαιτεί κανόνες. Αλλά και ενός κράτους που είναι αποφασισμένο να τους επιβάλλει.
