Η έναρξη της νέας κυβερνητικής θητείας δεν ήταν αυτή που περίμενε ο Πρωθυπουργός μετά τον εκλογικό περίπατο του Ιουνίου.
Οι καταστροφικές πυρκαγιές δοκίμασαν τα ανακλαστικά της κυβέρνησης, ανέδειξαν τις αδυναμίες του επιτελικού κράτους, μέτρησαν το πραγματικό μπόι προσώπων στα οποία ανατέθηκαν κρίσιμοι τομείς της νέας προσπάθειας, έδειξαν τα όρια της επικοινωνιακής προσπάθειας να δικαιολογηθούν ακόμα και τα αδικαιολόγητα.
Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι το Μέγαρο Μαξίμου έχει αντιληφθεί ότι ο πήχης της νέας τετραετίας δεν είναι η αναμέτρηση με μια αντιπολίτευση, αδύναμη, που ψάχνει να βρει τα πατήματά μας. Ο πήχης είναι οι απαιτήσεις των πολιτών που θέλουν να σταματήσουν να είναι κάθε χρόνο θεατές σε ένα έργο με το ίδιο κακογραμμένο σενάριο.
Υπουργοί που παραδέχονται τα λάθη τους αφού τα διαπράξουν και αποπεμφθούν, περιφερειάρχες, όπως για παράδειγμα ο κ. Χατζημάρκος του Νοτίου Αιγαίου, που εμφανίστηκε με ντυμένος ως ετοιμοπόλεμος κομάντο αλλά μετά την καταστροφή της Ρόδου.
Αν η κίνηση αποπομπής του Νότη Μηταράκη ήταν επιβεβλημένη, καθώς η κοινή γνώμη ζητούσε να χυθεί «κυβερνητικό αίμα» ειδικά μετά τα όσα αδιανόητα συνέβησαν στην Αγχίαλο και δημιούργησαν την αίσθηση ενός γενικού ξεχαρβαλώματος, η απόφαση να αρθεί η στήριξη στον Γιώργο Πατούλη έχει τη δική της ιδιαίτερη σημασία. Γιατί εμπεριέχει ένα «εκλογικό ρίσκο», ειδικά στην περίπτωση που ο νυν περιφερειάρχης Αττικής δεν καμφθεί από τις πιέσεις που του ασκούνται να μην είναι υποψήφιος.
Ήταν μια απόφαση που, ίσως, έπρεπε να ληφθεί νωρίτερα. Η στήριξη του κ. Πατούλη που, όπως μεταδίδουν κυβερνητικά στελέχη «πολιτικά και αισθητικά, βρίσκεται πολύ μακριά από τις προτιμήσεις του Πρωθυπουργού», έγινε στη βάση της «παλιάς λογικής» να κερδίσουμε.
Τι, όμως, είναι πιο ουσιαστικό σε αυτή τη φάση; Ακόμη μία (σχεδόν σίγουρη) εκλογική νίκη ή ένα «ρίσκο» που περνά το μήνυμα της «σύγκρουσης» με νοοτροπίες και πρακτικές που βρίσκονται σε απόσταση από την κοινή γνώμη; Τι είναι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη, σε αυτή τη φάση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Το Μέγαρο Μαξίμου μεταδίδει ότι τα ψέματα τελείωσαν. Και ότι τώρα που οι φωτιές σβήνουν η κυβέρνηση, πέραν της υποχρέωσης που έχει να μην επαναληφθούν οι σκηνές χάους που συνόδευσαν τη φρίκη του προηγούμενων εβδομάδων προετοιμάζεται για την κρίσιμη αναμέτρηση στο πεδίο των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα.
Ο κ. Μητσοτάκης εξελέγη, το 2019, με σημαία τις μεταρρυθμίσεις. Υπεστάλη η σημαία αυτή, οι εξετάσεις δόθηκαν στο πεδίο της διαχείρισης των κρίσεων (πανδημία, ενέργεια κλπ) που σημάδεψαν την προηγούμενη τετραετία. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει.
Ο σχεδιασμός προβλέπει την επιτάχυνση των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων στους κρίσιμους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της ταχύτερης απονομής της Δικαιοσύνης. Εκεί θα χορέψει ο Πρωθυπουργός το δικό του μακρύ ζεϊμπέκικο.
Γιατί ζεϊμπέκικο; Γιατί ο χορός των μεταρρυθμίσεων είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένας χορός μοναχικός. Εξαρτάται από το ταπεραμέντο και τις κινήσεις του ενός.
