«Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη» συνήθιζε να λέει ο Γιώργος Σεφέρης. Στην ίδια γραμμή σκέψης, ο Πάμπλο Πικάσο έλεγε πως «οι κακοί καλλιτέχνες αντιγράφουν, οι καλοί καλλιτέχνες κλέβουν». Ιδιαίτερα στο σινεμά, οι κινηματογραφιστές από την πρώτη κιόλας στιγμή της γέννησης της 7ης Τέχνης άντλησαν από παντού προκειμένου να πλάσουν μια νέα σινεματική γλώσσα – από τη ζωγραφική, τη γλυπτική, το θέατρο, το χορό κι αργότερα και από το ίδιο το σινεμά και τα έργα των προγενέστερών τους.
Συμβαίνει συχνά, παρακολουθώντας μια κινηματογραφική σκηνή, να μην συνειδητοποιούμε ως θεατές τις αναφορές του/της σκηνοθέτη/τριας, το «κλείσιμο του ματιού του/της» στο έργο που αποτέλεσε έμπενυση γι’ αυτόν ή αυτήν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πλέον εμβληματική χορευτική σκηνή από την ταινία Pulp Fiction του 60χρονου σήμερα Αμερικανού σκηνοθέτη Quentin Tarantino. Πολλοί ακόμα και σήμερα δεν συνειδητοποιούν ότι αυτή η αξέχαστη χορευτική ακολουθία μεταξύ Uma Therman και John Travolta είναι εμπνευσμένη από μια άλλη, εξίσου απολαυστική χορευτική σκηνή από το 1970 στην οποία πρωταγωνιστούσαν δύο γάτες κινουμένων σχεδίων.
Το 1970, η Disney κυκλοφόρησε την ταινία κινουμένων σχεδίων Οι Αριστόγατες, σε σκηνοθεσία Wolfgang Reitherman, η οποία αφηγούνταν τις περιπέτειες μιας οικόσιτης, πολύ αριστοκρατικής γάτας και των τριών απογόνων της. Η τετράποδη Λαίδη ήταν ανύπαντρη μητέρα και το αγαπημένο κατοικίδιο μιας πλούσιας, άτεκνης, συνταξιούχου Γαλλίδας ντίβας της όπερας, η οποία σκόπευε μετά το θάνατό της να αφήσει την περιουσία της στην μόνη οικογένεια που είχε ποτέ, δηλαδή τα γατάκια της. Όλα όμως ανατρέπονται όταν ο μπάτλερ της Γαλλίδας ντίβας αποφασίζει να εξαφανίσει τα γατιά και να πάρει τη θέση τους στην κληρονομιά. Έτσι, ξεκινά μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια για τη Λαίδη και τα τρία της ψιψίνια που κορυφώνεται μια μια υπέροχη χορευτική σκηνή, η οποία ενέπνευσε τον Tarantino και οδήγησε στη γέννηση της αξέχαστης σκηνής του Pulp Fiction.
Από την έλευση του συγχρονισμού ήχου και εικόνας στον κινηματογράφο, ο χορός κατέλαβε μια ξεχωριστή θέση στο σινεμά. Το 1952, η μοναδική χορευτική performance του κινηματογραφικού αστέρα Don Lockwood στην ταινία Singin’ in the Rain δοκίμασε τα όρια της επιρροής του ήχου στις σκηνές χορού στον κινηματογράφο. Η τέλεια αρμονία ανάμεσα στη ρυθμική κίνηση του Lockwood, τη μουσική, τον απαλό ήχο της βροχής και τον ήχο των ποδιών του που χτυπούν στο νερό της βροχής στο τσιμεντένιο δάπεδο είναι κάτι που μαγεύει ακόμα και τους σύγχρονους σινεφίλ.
Έκτοτε, ο κινηματογράφος είδε αμέτρητες μαγικές χορευτικές σκηνές. Το 1977, ο John Travolta, ο οποίος αργότερα θα πρωταγωνιστούσε στον χορό του Pulp Fiction, έγινε διάσημος παγκοσμίως με την εκπληκτική χορευτική του ερμηνεία στο Saturday Night Fever. Αυτό που κάνει εκείνη τη σκηνή χορού στο Pulp Fiction τόσο ξεχωριστή είναι η απρόσμενη, απολαυστική χορογραφία του, το κιτς σκηνικό του εστιατορίου της δεκαετίας του ’50 και ο τρόπος με τον οποίο προσθέτει βάθος στους χαρακτήρες.
Ο Quentin Tarantino είναι ένας σκηνοθέτης που αντλεί έμπνευση από μυριάδες πηγές: τις εμπειρίες, τα όνειρά του και, κυρίως, τις ταινίες άλλων σκηνοθετών. Ανάμεσα όμως στις διάφορες πηγές από τις οποίες έχει αντλήσει έμπνευση όλα αυτά τα χρόνια, η ταινία κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνίστριες γάτες καρτούν είναι η πιο εκπληκτική. Ο Tarantino μιλώντας στο BBC One TV είχε δηλώσει ότι ήθελε η χορευτική σκηνή της Mia και του Vincent να αποκαλύπτει δύο διαφορετικούς χαρακτήρες. «Όταν ο Vincent χορεύει, ήθελα να είναι άκαμπτος. Αλλά για τη Μία είχα στο μυαλό μου τη γάτα από τις Αριστόγατες», είχε πει.
Ωστόσο, ο Tarantino άντλησε έμπνευση για την εν λόγω σκηνή, πέρα από τις Αριστόγατες, και από την εμβληματική ταινία του Jean-Luc Godard από το 1964, Bande à part (Μια ξεχωριστή συμμορία). Στην ταινία Bande à part, που μοιράζεται το ίδιο όνομα με την εταιρεία παραγωγής του Tarantino, η νεαρή Odile, που την υποδύεται η μούσα του Godard Anna Karina, δηλώνει την ανεξαρτησία, την ατρόμητη και αδιαμαρτύρητη επιδίωξη των επιθυμιών της με έναν χορό, ξεφεύγοντας από τα πρότυπα της εποχής της. Αυτή η ανατρεπτική ποιότητα ήταν ακριβώς αυτό που ο Tarantino αναζητούσε για το χορό της Mia στο Pulp Fiction.
Ωστόσο, ο χορός αυτός έχει επίσης αντιμετωπίσει και έντονη κριτική, με ορισμένους να κατηγορούν τον Tarantino ότι αντέγραψε τη σκηνή χορού του Federico Fellini από την ταινία του 1963, 8½.
