Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

 —– 

Με την θριαμβευτική πορεία της, η «Barbie» συνεχίζει να έχει τον πρώτο λόγο στις αίθουσες μαζί με τις περιπέτειες  «Ιντιάνα Τζόουνς» και «Επικίνδυνη αποστολή 8».

Oλες οι νέες ταινίες έχουν ελάχιστα να προσφέρουν καθώς κινούνται στα επίπεδα της «χρυσής μετριότητας», παρότι κάποιες είχαν τις προδιαγραφές για κάτι καλύτερο. Οι επανεκδόσεις αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής.

«Μπαμπάς να σου πετύχει» (About my father, ΗΠΑ, 2023)

Με τον ακούραστο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στον ρόλο του τίτλου, αυτή η κωμωδία «ταξικής σύγκρουσης» έχει αρκετές αστείες στιγμές (όπως και συγκινητικές), αν και παρά τον πρωταγωνιστή του, δεν μπορεί να «πετάξει». «Μοχλός» της ιστορίας, η σχέση ενός ανοιχτόκαρδου πατέρα με τον κάπως «ξενέρωτο» γιό του (Σεμπάστιαν Μανισκάλο). Ο τελευταίος πρόκειται να παντρευτεί μια γυναίκα «ανώτερης κοινωνικής τάξης» (Λέσλι Μπιμπ) και αυτό σημαίνει ότι συμπέθεροι οφείλουν να γνωριστούν. Ο Ντε Νίρο είναι μετανάστης από την Σικελία που έκανε καριέρα κομμωτή στο Μπρούκλιν, οι συμπέθεροι είναι αμερικανική αφρόκρεμα (Ντάιβιντ Ράσε, Κιμ Κατράλ), αυτό που λέμε «old money». Εμφανές ότι η ταινία της Λάουρα Τερούσο πατά πάνω στα ίχνη που χάραξε ο «Γαμπρός της συμφοράς» (και οι συνέχειές του), επίσης με τον Ντε Νίρο στο ρόλο του πεθερού που δεν χωνεύει τον γαμπρό του. Μόνο που εκεί το δεύτερο βασικό πρόσωπο, ο γαμπρός, ήταν ο Μπεν Στίλερ, ένας κωμικός που μπορεί να σε παρασύρει και μάλιστα με τρομερή χημεία με τον Ντε Νίρο. Δυστυχώς αυτή η χημεία δεν υπάρχει εδώ. Ο Ντε Νίρο είναι απλώς απρόσωπος, ο Μανισκάλο «ξύλινος». Η ταινία βατή αλλά άνευρη.

Βαθμολογία:2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL  – COOL TYMVOS – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΧΛΟΗ – ΑΚΤΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΙΛΟΘΕΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ κ.α.

 ***

«Καμουφλάζ» (Mascarade, Γαλλία, 2022)

Νεονουάρ με στοιχεία θρίλερ και φόντο την εξωτική Γαλλική Ριβιέρα, το «Καμουφλάζ» του Νικολά Μπεντό, είναι κλασική περίπτωση ταινίας που ενώ είχε όλα τα φόντα για να ξεχωρίσει, βάζει …τρικλοποδιά στον εαυτό και αυτοκαταστρέφεται.

Ο Πιέρ  Νινέ, ένας από τους πιο χαρισματικούς ηθοποιούς που έχει βγάλει ο γαλλικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια και η Ιζαμπέλ Ατζανί που δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι το ζευγάρι του μυστηρίου και οι δύο βασικοί παίκτες μιας ιστορίας τόσο περίπλοκης που μπορεί κάλλιστα να πάρει το Οσκαρ ….μπερδέματος.

Ερωτική απιστία, οικονομικές καταχρήσεις, διαφθορά και «ψυχική κενότητα» είναι μερικά από τα στοιχεία με τα οποία ο Μπεντό φουσκώνει την ταινία που εν τέλει ασφυκτιά. Πολλά πρόσωπα, πολλές «υποϊστορίες», πολλές χρονικές «μετακινήσεις», πολύ… χάος. Ενώ στην όψη το «Καμουφλάζ» είναι μια ταινία ιδιαίτερα ελκυστική στην οποία η φωτογραφία του Λοράν Τανζί αξιοποιεί θαυμάσια την γοητεία που ασκεί το φυσικό τοπίο της Κυανής Ακτής, με την τόσο μπερδεμένη δομή του, το σενάριο καταλήγει σε κουβάρι προκειμένου να μείνει καλά κρυμμένη η «έκπληξη» της ιστορίας. Σε αφήνει αμήχανο και με ερωτηματικά αν δεν έχεις ήδη παραιτηθεί πριν καν η ταινία τελειώσει.

Βαθμολογία:2

ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΨΥΧΙΚΟ – ΛΙΛΑ – TPIA AΣΤΕΡΙΑ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΝΙΚΑΙΑ ΚΟΡΑΛΙ Σαρωνίδα κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ  κ.α.

***

«Blue Jean» (Αγγλία, 2023)

Τι σήμαινε να είσαι ομοφυλόφιλη/ος και να το κρύβεις στην  Αγγλία του «θατσερικού» συντηρητισμού της δεκαετίας του 1980; Μετά από τόσες και τόσες ταινίες (μάλιστα μια σπουδαία είχε γυριστεί εκείνη περίπου την εποχή, το «Ωραίο μου πλυντήριο»), την απάντηση μάλλον την έχουμε εμπεδώσει πολύ καλά.

Επομένως η απλώς καλοφτιαγμένη βρετανική ταινία «Blue Jean» δεν έχει και πολλά πράγματα να προσθέσει επί του θέματος, πέρα ίσως από την ανάγκη της σκηνοθέτριας Τζόρτζια Οκλεϊ να μεταφέρει στον κινηματογράφο κάτι που προφανώς απασχολεί πολύ την ίδια. Και που δείχνει να αφορά κυρίως την ίδια.

Ξεχωρίζεις μόνο την προσεγμένη, χαμηλότονη ερμηνεία της Ρόζι Μακ Γιούαν στον ρόλο της ομοφυλόφιλης καθηγήτριας γυμναστικής σε σχολείο θηλέων, η οποία έχει σχέση με μια γυναίκα ας πούμε το περιθωρίου (Κέρι Χέιζ) και δείχνει ενδιαφέρον για μια μαθήτρια με την ίδια σεξουαλική κατεύθυνση η οποία δέχεται bullying από τις συμμαθήτριές της. Η τελευταία φράση της ταινίας, θαρρείς ότι είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο γυρίστηκε.

Βαθμολογία:1 ½

ΑΘΗΝΑ:

***

«Στοιχειωμένο αρχοντικό» (Haunted mansion, ΗΠΑ, 2023)

Δεν κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο μια ούτως ή άλλως μέτρια κωμωδία φαντασίας της δεκαετίας του 1990 με τον Εντι Μέρφι θα έπρεπε να ξαναγίνει ταινία στην δεκαετία του 2020 χωρίς… τον Εντι Μέρφι.

Γιατί αυτό συμβαίνει με το «Στοιχειωμένο αρχοντικό» που είναι μια παραλλαγή του «Στοιχειωμένου πύργου» (1993), η οποία με την σειρά της ήταν εμπνευσμένη από το κλασικό τρενάκι που βρίσκεται στο θεματικό πάρκο της Disneyland (για φαντάσου δηλαδή…). Φαντάσματα σε σπίτια εγκαταλελειμμένα, δίνουν πάσα για ένα χιούμορ ξεπερασμένο και με δύο πρωταγωνιστές χωρίς σπίθα σε πρώτο πλάνο (ΛαΚιθ Στάνφιλντ, Ροζάριο Δόσον) .

Το μόνο πρόσωπο της ταινίας το οποίο κάτι μπορεί να πει είναι ο Οουεν Γουίλσον σε ρόλο κομπιναδόρου ιερέα. Δεν σώζει όμως την ταινία από το φιάσκο.

Βαθμολογία:1

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEMA ONE – VILLAGE – OPTIONS κ.α.

***

«Ο Θεός είναι μια σφαίρα» (God is a bullet, ΗΠΑ, 2023)

Αρρωστημένη ατμόσφαιρα βίας, «υπάνθρωποι» αλά σπείρα Τσαρλς Μάνσον  που σκοτώνουν την ώρα τους κάνοντας τατουάζ, κτυπώντας και… σκοτώνοντας όποιον να’ ναι και στην μέση ο Δανός ηθοποιός Νικολάι Κόστερ Βαλντάου στον ρόλο του όχι και τόσο ικανού Αμερικανού αστυνομικού που αποφασίζει να εκδικηθεί μόνος τους φονιάδες της γυναίκας και της κόρης του.

Θυμίζοντας πάρα πολύ φτωχό συγγενή του αριστουργηματικού «True detective», η περιπέτεια εκδίκησης του Νικ Κασαβέτις «Ο Θεός είναι μια σφαίρα», το μόνο που καταφέρνει είναι να σου προκαλέσει απώθηση με την επιτηδευμένη νοσηροτητα της.

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE METRO MALL – ΣΙΝΕ ΠΕΡΑΜΑ – ΑΕΛΛΩ κ.α.

***

Προβάλλεται τέλος και η ισπανική ταινία «Τμήμα απωλεσθέντων Μαδρίτης» (Objetos, 2022) του Χόρχε Ντοράντο με τον Αλβαρο Μόρτε στον ρόλο ενός υπαλλήκου του τμήματος απωλεσθέντων που αποφασίζει να ερευνήσει μόνος το μυστήριο της βαλίτσας με τα απομεινάρια ενός νεκρού βρέφους που βρέθηκε στο κατόπι του…

Κλασικές ταινίες – επανεκδόσεις

 

«Είμαι η Κούβα» («Soy Cuba», Κούβα/ Σοβιετική Ενωση ,1964).

Ενας θρυλικός ρωσοκουβανικός φόρος τιμής προς την νικηφόρα επανάσταση κατά της δικτατορίας Μπατίστα που ανετράπη από τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα το 1958. Κεντρική ηρωίδα είναι η ίδια η Κούβα και ήρωες οι ανώνυμοι πολίτες αγρότες και φοιτητές (παίζουν κυρίως ερασιτέχνες ηθοποιοί).

Παρακολουθούμε τέσσερις καθημερινές ιστορίες στην Κούβα του Μπατίστα μέσω των οποίων εξηγείται η ανάγκη του λαού να επαναστατήσει. Το σενάριο συνυπέγραψαν δυο μορφές της ποίησης του 20ού αιώνα, ο κουβανός Ενρίκε Πινέλα Μπαρνέτ και ο Ρώσος Γεβγένι Γεφτουσένκο, ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε επίσης ρώσος, ο Μιχαήλ Καλατόζοφ.

Το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτα πρωτοποριακό κινηματογραφικό ποίημα σε σινεμασκόπ, που φορμαλιστικά φέρει ιδέες από Σεργκέι Αϊζενστάιν ως Ορσον Γουέλς. Ένας συγκινητικός, παθιασμένος εξπρεσιονιστικός συνδυασμός ήχου και εικόνας, κάτω από τον οποίο κρύβεται ο παιάνας προς τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Δυναμική μίξη αφρο-κουβανέζικης μουσικής με φυσικούς ήχους, μινιμαλιστικοί διάλογοι (σε ντουμπλάζ) και πλάνα που κυριολεκτικά σου κόβουν την ανάσα, όπως αυτό της εισαγωγής ,μια κατακόρυφη λήψη. Εν ολίγοις μια ασπρόμαυρη κινηματογραφική εμπειρία που κάθε κινηματογραφόφιλος θα πρέπει να νιώσει μέσα στην αίθουσα, έστω και αν διαφωνεί με τον πολιτικό ενθουσιασμό της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η «εξαφανισμένη» αυτή ταινία διασώθηκε από τους Φράνσις Κόπολα και Μάρτιν Σκορσέζε που όντας φανατικοί υποστηρικτές της, την πήραν υπό την προστασία τους και ανέλαβαν το ρετουσάρισμα και λανσάρισμά της σε DVD από την Criterion.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ – ΣΤΟΥΝΤΙΟ

 ***

«Διακοπές στη Ρώμη» («Roman holiday», ΗΠΑ, 1953).

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τους λόγους για τους οποίους αυτή η ταινία ανήκει στις πιο αγαπημένες ρομαντικές κωμωδίες στην Ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Πολύ απλά, η ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ έχει όλα τα υλικά για να αρέσει. Εχει τον Γκρέγκορι Πεκ, 37 χρονών το 1953 και πιο γοητευτικό από ποτέ στον ρόλο ενός Αμερικανού δημοσιογράφου στην Ρώμη (ο Πεκ είχε πει ότι επιθυμούσε πολύ να παίξει σε αυτήν την ταινία για να πάρει μια ανάσα από τα βαρύγδουπα δράματα με τα οποία είχε ως τότε ταυτιστεί).

Εχει την αιθέρια, εύθραυστη παρουσία της Οντρεϊ Χέπμπουρν  στον ρόλο μιας πριγκίπισσας που της ταίριαξε αφάνταστα, της χάρισε το Οσκαρ Α’ ρόλου και υπήρξε λαμπρή αφετηρία για μια σπουδαία καριέρα.

Και έχει ένα έξυπνο love story στην καρδιά της Αιώνιας Πόλης, της Ρώμη, όπου γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου (είναι η πρώτη αμερικανική παραγωγή που έχει γυριστεί εξ’ ολοκλήρου σε αυθεντικές τοποθεσίες και στούντιο της Ρώμης). Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι η επιτυχία της ήταν δεδομένη…

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΕΚΡΑΝ κ.α.

 ***

«Λούστρος παπουτσιών» (Suscia, 1946).

Στη Ρώμη, του 1946, δύο μικροί λούστροι (Φράνκο Ιντερλένγκι, Ρινάλντο Σμορντόνι) αναλαμβάνουν ύποπτες δουλειές για να αγοράσουν το δικό τους άλογο και έρχονται  αντιμέτωποι με το νόμο.

Γυρισμένη με όρεξη και ερασιτέχνες ηθοποιούς από τον σκηνοθέτη του «Κλέφτη ποδηλάτων» Βιτόριο Ντε Σίκα, αυτή η ταινία είναι σημείο αναφοράς του ιταλικού νεο ρεαλιστικού κινηματογράφου αλλά και μια σπουδαία εικόνα της μεταπολεμικής Ρώμης ενώ προσπαθούσε να σταθεί και πάλι στα πόδια της μετά τον εφιάλτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τιμήθηκε με ένα ειδικό Οσκαρ μη αγγλόφωνης ταινίας (χωρίς συνυποψηφιότητες) αλλά διεκδίκησε και το Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου γραμμένου κατευθείαν για την οθόνη.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ – ΟΑΣΙΣ κ.α.