Μετά την θριαμβευτική εκλογή της η κυβέρνηση της Ν.Δ. βαδίζει σε μια κεντρώα πολιτική με συνοδοιπόρους και στελέχη του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ σε νευραλγικά Υπουργεία, και καλεί όλους τους πολίτες, και αυτούς που δεν την ψήφισαν, να αγκαλιάσουν τα μέτρα, που λαμβάνει προς αυτή την κατεύθυνση. Ολοι, λοιπόν, οι πολίτες στο… Κέντρο, και φυσικά όχι στο κέντρο της πόλης ή σε κέντρο διασκέδασης …αλίμονο… στο Κόμμα του Κέντρου!
Ποιο είναι άραγε αυτό το ευλογημένο Κέντρο, που όλοι οι πολιτικοί επικαλούνται για να αναδείξουν την ανθρωποκεντρική τους διάθεση, και το ενδιαφέρον τους για όλους τους πολίτες χωρίς διαχωρισμούς Δεξιάς, Ακροδεξιάς, Σοσιαλδημοκρατίας και Αριστεράς; Στην πραγματικότητα το Κέντρο είναι ο χώρος, όπου ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά κινείται η προοδευτική δημοκρατική παράταξη, είτε στο όνομα του εκσυγχρονισμού του Χαρίλαου Τρικούπη, είτε στο όνομα του πολιτικού φιλελευθερισμού του Ελευθέριου Βενιζέλου, είτε σ’ εκείνο της Κοινωνικής Αλλαγής του Ανδρεά Παπανδρέου, είτε του εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη.
Ο όρος Κέντρο στη σύγχρονη πολιτική εκφράζει συνήθως τις ιδεολογίες του κοινωνικού φιλελευθερισμού, οι οποίες συνδυάζουν κεντροδεξιά και κεντροαριστερά στοιχεία, σε αντίθεση με τις πολιτικές αλλαγές, που στρέφουν τους πολίτες είτε προς τα Δεξιά είτε προς τα Αριστερά. Τα σύγχρονα κεντρώα κόμματα, φιλελεύθερα στην πλειοψηφία τους, υποστηρίζουν την μικτή οικονομία και την ανοικτή κοινωνία τείνοντας προς τα κεντροαριστερά.
Σήμερα, το πολιτικό παιχνίδι παίζεται κυρίως σε επίπεδο πρακτικών και καθημερινών δράσεων, παρά σε ιδεολογικό επίπεδο. Οι συνθήκες ζωής στο παγκόσμιο σκηνικό οδηγούν στη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ιδεολογικοπολιτική σύγκλιση και οι πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να γίνουν όσο το δυνατόν πιο ελκυστικές και να διαφοροποιηθούν η μία από την άλλη ψάχνοντας να δημιουργήσουν νέες πολιτικές ορολογίες με πρότυπο το Κέντρο χωρίς να απεμπολούν, βέβαια, την ιδεολογική τους παράδοση. Δεν θα πρέπει, όμως, να λησμονούμε αυτό που τόνισε πρόσφατα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι το Κέντρο δεν είναι το σημείο συμψηφισμού της Αριστεράς και της Δεξιάς. Είναι μια πολύ απαιτητική στάση, που σχετίζεται με την ποιότητα της Δημοκρατίας. Και είναι γεγονός ότι το Κέντρο έχει μια παράδοση, η οποία τείνει, μαζί με τόσα άλλα, να παρερμηνευθεί στην εποχή μας.
Το Κέντρο αναζητείται όλο και περισσότερο από τους ψηφοφόρους, που έχουν κουραστεί από την τοξική ιδεολογική αντιπαράθεση που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι δεν επιδιώκει την πολιτική πόλωση, αλλά την μετριοπάθεια, επιδιώκοντας να δώσει λύση στα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας με έναν «πολυδύναμο, πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό».
Από την δεκαετία του 1990 και έπειτα, και ιδιαίτερα μετά την εκσυγχρονιστική πολιτική του Κώστα Σημίτη, ο χώρος του Κέντρου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Είναι φανερό, βέβαια, ότι η έννοια της προόδου ταυτίζεται με την ανάπτυξη, η οποία και απαιτεί εκσυγχρονισμό, και κατά συνέπεια μεταρρυθμίσεις, που έμειναν επί χρόνια σε εκκρεμότητα εξαιτίας των ομάδων συμφερόντων και της παθογένειας της γραφειοκρατίας στη χώρα μας.
Στις μέρες μας η οικονομική κρίση με τη σκληρή λιτότητα και σε συνδυασμό με την πανδημία ανέδειξαν τις ελλείψεις του κράτους, την ανάγκη πραγματοποίησης των μεταρρυθμίσεων, αλλά και την σημασία της πολιτικής μετριοπάθειας του Κέντρου. Ο εκσυγχρονισμός αφορά όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και οι πολίτες αναμένουν με αγωνία τα αποτελέσματα της νέας κεντρώας εκσυγχρονιστικής Δεξιάς.
Η κυρία Στέλλα Πριόβολου είναι ομότιμη καθηγήτρια, πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών ΕΚΠΑ, κοσμήτορας Δημοτικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής.
