Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ο τρόπος που κόπηκε το νήμα της ζωής του Χρήστου Μουλά και του Περικλή Στεφανίδη έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τραγικού χτυπήματος της μοίρας.
Οι δυο νέοι πιλότοι χάθηκαν στην τελευταία ρίψη νερού μιας πυρκαγιάς που είχε τεθεί πλέον υπό έλεγχο. Ελάχιστα δευτερόλεπτα έφεραν ότι δεν είχαν φέρει 584 ώρες πτήσης – είναι οι ώρες που έχουν πραγματοποιήσει τα πυροσβεστικά μας αεροσκάφη στη μάχη με τις πυρκαγιές του φετινού Ιουλίου.
Η παράδοση στη μοίρα ωστόσο είναι η καύσιμη ύλη κάθε προαναγγελθείσας τραγωδίας. Και ο ελάχιστος φόρος τιμής στους δυο πιλότους επιβάλλει να μην παραδοθεί κανένας – από την κεντρική διοίκηση έως τον τελευταίο πολίτη – στη μοίρα.
Η καταστροφή των τελευταίων ημερών τροφοδότησε εξάλλου έναν ευρύ δημόσιο διάλογο. Στο πλαίσιο αυτό υποδεικνύονται λύσεις και προτείνονται μέθοδοι αντιμετώπισης των ακραίων κλιματικών συνθηκών που βιώνουμε και των συνέπειών τους.
Ο διάλογος αυτός θα σβήσει στη δημόσια σφαίρα όταν σβήσουν και οι τελευταίες φλόγες. Θα πρέπει να συνεχιστεί όμως εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις. Να μην σταματήσει με την πρώτη σταγόνα βροχής.
Το επόμενο καλοκαίρι πρέπει να βρει τη χώρα κατά το δυνατόν προετοιμασμένη. Για να μην γίνει και εκείνο άλλο ένα μοιραίο καλοκαίρι μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας.
