Όταν ήρθε για πρώτη φορά στο ΒΗΜΑ της οδού Χρήστου Λαδά και κάθισε ανάμεσά μας, δήλωσε πως ότι ήταν «ρεπόρτερ- πιλότος». «Άλλο πράγμα και τούτο», αμέσως είπαμε, με τον Νίκο Κακαουνάκη να του ζητεί εξηγήσεις; Τι σημαίνει και πιλότος και ρεπόρτερ; Τον ρώταγε.
Ο νεοφερμένος συντάκτης που μας έλεγε πως ήταν και πιλότος ήταν ο Σπύρος Λιάτσος (αδελφός του δημοσιογράφου Αιμίλιου Λιάτσου). Η αλήθεια είναι ότι δεν έμοιαζε με πιλότο, τουλάχιστον όπως γνωρίζαμε τους πιλότους της (τότε) Ολυμπιακής.
Με βραχνή φωνή, με παχύ μουστάκι, ατημέλητη κόμμωση, με μπουφάν δερμάτινο και με γυαλιά Rayban, ο Σπύρος Λιάτσος, πατέρας τριών παιδιών, βρέθηκε συντάκτης στο ελεύθερο ρεπορτάζ.
Ήταν επαγγελματίας και κάπου – κάπου μας έλεγε ιστορίες για τις πτήσεις που έκανε. Ποιος αλήθεια θα μπορούσε τότε από το ΒΗΜΑ να φανταστεί ότι ένας συντάκτης του ελεύθερου ρεπορτάζ αμέσως μετά τη θητεία του στη δημοσιογραφία (εργάστηκε εν συνεχεία και στην Μεσημβρινή και στο Έθνος) θα γινόταν πιλότος της Ολυμπιακής και θα έκανε μάλιστα και πολλές ανθρωπιστικές αποστολές στη διάρκεια του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία και σε άλλα μέρη του κόσμου.
Ως πιλότος υπήρξε από τους καλύτερους και μάλιστα πολλοί πολιτικοί από όλα τα κόμματα ήθελαν να «πετούν» μαζί του στα ταξίδια τους, εκτιμώντας τις ικανότητές του. Και ως ρεπόρτερ ήταν ικανότατος. Έμπαινε πάντα μέσα στη φωτιά.
Η μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη και η πτήση με Canadair
Ήταν οι τελευταίες ημέρες του Ιουλίου, όταν ξέσπασε η μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη. Οι εικόνες που έφερναν οι φωτορεπόρτερ ήταν ανατριχιαστικές.
Κάτοικοι προσπαθούσαν με κλαδιά να σβήσουν τη φωτιά. Ανάμεσά τους και ο τότε υπουργός Μιλτιάδης (Μίλτος) Έβερτ, επιχειρούσε από το Πικέρμι στη μάχη της πύρινης κόλασης. Ο Λιάτσος φαινόταν εκείνη την ημέρα ανήσυχος. Βρισκόταν συνεχώς στο τηλέφωνο έως ότου κάποια στιγμή μας είπε: «Ποιος θέλει να πετάξει με ένα Canadair να σβήσουμε τη φωτιά;»
Ο συνάδελφος Βίκτορας Νέτας, αρχισυντάκτης της εφημερίδας και υπεύθυνος για την τελευταία σελίδα, τον ρώτησε «και ποιος ρε σύντροφε θα πιλοτάρει;». Ο Λιάτσος δεν απάντησε, φόρεσε το δερμάτινο μπουφάν του, έβαλε τα γυαλιά του και κατέβηκε στις σκάλες του Βήματος, λέγοντας όποιος θέλει να τον ακολουθήσει.
Τον συνόδευσα. Η αλήθεια είναι ότι είχα μια περιέργεια πώς είναι να πετάς με ένα πυροσβεστικό. Πήγαμε μαζί στην Ελευσίνα, στην 112 Πτέρυγα Μάχης και να σου και οι δυο μας μέσα στο Canadair.
«Το δύσκολο σημείο είναι η ρίψη νερού»
Οι πιλότοι τον γνώριζαν. Η απογείωση ήταν απαλή σαν χάδι με τα δικινητήρια αυτά ελικοφόρα αεροσκάφη να παίρνουν σιγά – σιγά ύψος.
Αμέσως είδαμε από μακριά τους καπνούς από την Πεντέλη. Αλλά όταν βρεθήκαμε μέσα στη θάλασσα για την πρώτη υδροληψία τα πράγματα άλλαξαν, έγιναν δύσκολα: «Μην φοβάσαι», μου είπε ο Λιάτσος μέσα από τον θόρυβο που έκαναν οι μηχανές, «το δύσκολο σημείο είναι η ρίψη νερού».
Ο ζεστός αέρας από τις φλόγες, βλέπετε, σχηματίζει δίνες, που μπορεί να ρουφήξουν το αεροσκάφος σε κλάσματα του δευτερολέπτου, οι μανούβρες και ο τρόπος προσέγγισης του μετώπου είναι κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Το αεροσκάφος «κοβόταν» στα δύο
Τον ρώτησα εάν είχε κάνει και ο ίδιος ρίψεις νερού σε φωτιά. Μου απάντησε καταφατικά, έκανε στον Καναδά, είχε πολλές ώρες πτήσεις με πυροσβεστικά στο ενεργητικό του. Άλλωστε, όπως έλεγε, οι πιλότοι των πυροσβεστικών είναι αυτοί που προστατεύουν όχι μόνον τις ζωές μας αλλά και τα δάση.
Η υδροληψία συνεχίστηκε αρκετές φορές και κάθε φορά που το αεροσκάφος άγγιζε τη θάλασσα έτρεμε ολόκληρο (και μαζί του εμείς) πάνω στον κυματισμό της θαλάσσης, νόμιζες ότι κοβόταν στα δύο κομμάτια. Οι πιλότοι ψύχραιμοι, επαγγελματίες, ήρωες. Γνώριζαν ότι χωρίς αυτούς η φωτιά δύσκολα θα βρισκόταν υπό έλεγχο.
Ήταν Αύγουστος, θαρρώ, του 2021, όταν ήρθε στα γραφεία μας η είδηση. Ο Σπύρος Λιάτσος απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών και όπως ανέφερε η λακωνική ανακοίνωση «ήταν πιλότος της Ολυμπιακής και δημοσιογράφος, έκανε πολλές ανθρωπιστικές αποστολές». Και μάχη με τη φωτιά, με τα Canadair σε πολλές πυρκαγιές στα δάση, θα πρόσθετα και εγώ.
