Κάθε διάσημος όπως ο ιταλός σούπερ σταρ τενόρος Andrea Bocelli, ο οποίος την περασμένη Τρίτη 18 Ιουλίου εμφανίστηκε στο ΟΑΚΑ , έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Ιδίως του φανατικούς της όπερας.
Από την άλλη δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι από το 1994, έχει ηχογραφήσει πάνω από 15 στούντιο άλμπουμ κλασικής μουσικής και όπερας το παλμαρέ του περιλαμβάνει επίσης τρία άλμπουμ με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του; και εννέα ολοκληρωμένες όπερες , πουλώντας πάνω από 90 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Μάλιστα ως crossover performer, έφερε την κλασική μουσική στην κορυφή των διεθνών ποπ charts. Το άλμπουμ του «Romanza» είναι ένα από τα άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών, ενώ το «Sacred Arias» είναι το κλασικό άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις από οποιονδήποτε σόλο καλλιτέχνη στην ιστορία.
Για τους παραπάνω λόγους εμφανίστηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο εμφανίσθηκε εν πολλοίς ένα ετερόκλητο κοινό – κάποιοι γνώριζαν το έργο του και κάποιοι ήρθαν για ήξεραν το όνομά του – συμβάλλοντας και αυτό με τον τρόπο του, στη δημιουργία ανάμεικτων συναισθημάτων. Ο Andrea Bocelli είχε λάμψη, έδειξε την κλάση αλλά και κάποιες στιγμές αδυναμίας. Όχι τόσο στην ερμηνεία του. Ισως ακόμη και να έλλειψε από την συναυλία η αισθητική που όλοι θα περιμέναμε.
Οι χιλιάδες θεατές που συγκεντρώθηκαν είτε στις εξέδρες είτε στον αγωνιστικό χώρο (κάτω από την σκηνή, ανάλογα με το ποσόν του εισιτηρίου υπήρχε και η ανάλογη δυνατότητα επιλογής θέσης), σαφώς χειροκρότησαν, σαφώς επαίνεσαν τα φωνητικά του χαρίσματα, ζήτησαν επιτακτικά encore και ο ιταλός καλλιτέχνης δεν τους χάλασε το χατίρι και σαφώς τους ενθουσίασε.
Τα «La Donna E Mobile», «Di Quella Pira», «Libiamo Ne’ Lieti Calici» ανήκαν στις καλύτερές του στιγμές του πρώτου μέρους για να ακολουθήσει το δεύτερο μέρος με αρκετές μη οπερατικές επιλογές στις οποίες δοκιμάστηκε. «Besame Mucho», «Granada» «Mamma», «O Sole Mio», «Con Te Partirò» «Nessun Dorma».
Η αποθέωση δεδομένη για τον ιταλό τενόρο παρόλο ο τελικός χρόνος παραμονής του σταρ της βραδιάς στη σκηνή ήταν μικρότερος από τη συνολική διάρκεια των δρώμενων. Αποσυρόταν στα παρασκήνια αφήνοντας χώρο είτε στον φλαουτίστα Andrea Griminelli είτε στη σοπράνο Serena Gamberoni είτε στην ποπ καλεσμένη Ilaria Della Bidia η οποία δεν τα πήγε και πολύ καλάτα «I Have Nothing» και «I Will Always Love You» της Whitney Houston. Να προσθέσουμε όμως ότι και ο Andrea Bocelli δεν είχε το συναισθηματικό βάρος που θα έπρεπε και όφειλε να έχει στο «Besame Mucho».
Το γεγονός ότι ο Andrea Bocelli στις συναυλίες του, έχει έντονο το ποπ στοιχεία είναι δεδομένο, στο βαθμό που ο ίδιος πιστεύει την εκλαϊκευμένη εκδοχή της όπερας και της συμφωνικής μουσικής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορείς ενώ η Κατρική Ορχήστρα Αθηνών παίζει το θέμα του Ennio Morricone για το «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε και να προβάλλονται πλάνα από τη «Μονομαχία στο Ελ Πάσο». Όπως και σε κάποιες στιγμές η παρουσία χορευτών, δεν νομίζουμε ότι έδινε extra μπόνους στη βραδιά.
Τελικά ήταν κακή συναυλία, θα αναρωτηθεί κάποιος. Όχι είναι η απάντηση. Αρα ήταν καλή; Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Της έλειπε εκείνο το κάτι που θα έβαζε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Andrea Bocelli, χωρίς να μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει
