Πράγματι, οι παρεμβάσεις στις απολαβές των δημόσιων υπαλλήλων, που ανακοινώνει σχεδόν καθημερινά το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, θα δημιουργήσουν, ως εισοδηματική ενίσχυση, από την 1η Ιανουαρίου του 2024 ένα σημαντικό κοινωνικό όφελος, για το οποίο, κανονικά, πρέπει να χαίρονται όλοι οι εργαζόμενοι στη χώρα μας.
Είναι όμως έτσι; Δηλαδή, έχει, ως κρατική δαπάνη και οικονομικό όφελος, δικαιολογείται από τους οικονομικούς νόμους, παράγει εγχώριο αγαθό, ενισχύει την ανάπτυξη; Η απάντηση, είναι δυστυχώς, εκκωφαντικά, αρνητική.
Οι απασχολούμενοι ανέρχονται σε 4.098.000, από τους οποίους 2.818.700 είναι μισθωτοί. Από τους μισθωτούς, 853.973 είναι εργαζόμενοι του Δημοσίου (τακτικό 596.182 και μη 257.791, από τους οποίους 207.808 είναι συμβασιούχοι, δηλαδή ένας στους τρεις είναι χωρίς ασφαλή εργασία και τα προνόμια των μονίμων). Σ΄αυτούς πρέπει να προστεθούν οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί), που ανέρχονται σε περίπου 80.000 άτομα. Δηλαδή, από τους 2.818.700, οι 1.000.000 περίπου είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι υπόλοιποι του συνόλου των 4.098.000 απασχολούμενων, είναι στη συντριπτική πλειοψηφία (περίπου 3.000.000) στον τριτογενή τομέα (χονδρικό, λιανικό εμπόριο, ξενοδοχεία, επαγγελματίες κλπ ), περίπου 660.000 στον δευτερογενή τομέα και 470.000 στον πρωτογενή τομέα.
Οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων (13,4 δις. ευρώ) είναι καταναλωτική κρατική δαπάνη, σε αντίθεση με εκείνη για δημόσιες υποδομές (μόνο 8,2 ευρώ), που χαρακτηρίζεται ως επενδυτική. Και οι δύο αυτές κρατικές δαπάνες περιλαμβάνονται για τον υπολογισμό της προστιθέμενης αξίας, δηλαδή του ΑΕΠ, σ΄αντίθεση με τις μεταβιβαστικές πληρωμές (35,1 δις. ευρώ!!!) που αφορούν συντάξεις, επιδόματα κλπ, καθώς στην πραγματικότητα είναι απλή ανακατανομή του υπάρχοντος εισοδήματος, δηλαδή δεν παράγουν εγχώριο αγαθό!
Παράγουν όμως εγχώριο αγαθό και οι δύο παραπάνω κρατικές δαπάνες; Όχι, βεβαίως. Κι όχι μόνο δεν παράγουν, το μειώνουν κιόλας! Το 2022, για παράδειγμα, όταν σημειώθηκε ρεκόρ αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (14,5%) και του πραγματικού ΑΕΠ (5,9%), η δημόσια διοίκηση είχε αρνητική επίδραση (-0,2 ποσοστιαίες μονάδες) στην ακαθάριστη προστιθέμενη αξία, σ΄αντίθεση με τον τριτογενή τομέα, που συνέβαλε στο ΑΕΠ κατά 4,8 ποσοστιαίες μονάδες (επί συνολικής αύξησης 5,9%!!!) και τον δευτερογενή τομέα μόνο κατά 0,8 ποσοστιαίες μονάδες (ο πρωτογενής είχε σχεδόν μηδενική συμβολή).
Επίσης, η ιδιωτική κατανάλωση ποσού 133 δις. ευρώ, λόγω αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος (είδες πόσο πιάνει τόπο η έστω και πενιχρή εισοδηματική ενίσχυση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα!) και του … πληθωρισμού είχε το 2022 θετική επίδραση – ρεκόρ με 5,6 ποσοστιαίες μονάδες, επί συνολικής αύξησης κατά 5,9% του πραγματικού ΑΕΠ τον ίδιο χρόνο. Αντίθετα, η δημόσια κατανάλωση ποσού περίπου 33 δις. ευρώ, είχε αρνητική επίδραση κατά -0,3 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ κανονικά, θα έπρεπε, με βάση την ιδιωτική κατανάλωση, θετική συμβολή κατά 1,5 ποσοστιαίες μονάδες.
Συμπέρασμα: Η ιδιωτική δαπάνη για μισθούς, παρά την επιβάρυνση ρεκόρ διεθνώς και ευρωπαϊκώς από φορολογία και εισφορές (γύρω στο 50%!!!) και την ανασταλτική επίδραση σε ανάπτυξη, αύξηση απασχόλησης και καλά αμειβόμενη εργασία, πιάνει τόπο! Κι επειδή πιάνει τόπο και είναι άμεσα και έμμεσα βασικός μοχλός ανάπτυξης, το κράτος εξακολουθεί να επιβαρύνει με υπέρμετρα την εργασία με φόρους και εισφορές για αλλότριες σκοπιμότητες…
