Σκέφτομαι αν το κίνητρο του Τζουμάκα να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του Σύριζα είναι ανάλογο με το κίνητρό μου να γράφω γι’ αυτόν. Τον καταλαβαίνω, αλλά δεν καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Και επειδή τελειώνουν όλα αν δεν μπορώ να δω την αλήθεια που κρύβουν αυτές οι σκέψεις μου, παραθέτω τρεις στίχους του Μοντάλε από την συλλογή «Κόκαλα της Σουπιάς»:
Ίσως κάποιο πρωί πηγαίνοντας μέσα στο γυάλινο, ξερό
αέρα, θ’ αντικρύσω στρέφοντας να πραγματώνεται το θαύμα:
το τίποτα στην ράχη μου, το κενό
πίσω μου, με τον τρόμο του μεθυσμένου.
Κατόπι σαν σε οθόνη, θα στηθούνε μονομιάς
δέντρα σπίτια λόφοι για την συνηθισμένη πλάνη.
Μα θα ΄ναι πια πολύ αργά· και θα κινήσω σιωπηλός
ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν βλέπω πίσω, μαζί με το μυστικό μου
Όμως ο Μοντάλε ονομάστηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, ισόβιος Γερουσιαστής. Αλλά εδώ δεν υπάρχει ακόμα Γερουσία. Και ο Τσακαλώτος επίσης μου έθεσε με τον τρόπο του το ερώτημα, του κατά πόσον η Αριστερά έχει μέλλον («συνέχεια και τομή»). Είχε προφανώς διαβάσει στη New Left Review τον T. J. Clark για το «χάος που σχηματίζεται από μια ασταμάτητη, αχαρτογράφητη διασταύρωση δυνάμεων». Αναλογίζομαι παρ’ όλα αυτά ότι το τραγικό το οποίο υπαινίσσεται ο Clark στο κείμενό του είναι εκτός από δοκιμασία και προαίσθημα. Έχω ένα προαίσθημα (κακό) για τη συνέχεια του Σύριζα στην εποχή της ακραίας κανονικότητας που ζούμε, συμφωνώντας με την δήλωση της Αχτσιόγλου ότι «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».
Δεν θα μπορούσα όμως παρά να κλείσω με αυτό που κρατώ σαν τελευταία εικόνα και επιθυμώ να τη δείξω, είναι μια σκέψη του νεαρού ακόμα Γκέοργκ Λούκατς: «Όλα κυλούν, όλα χωνεύονται σε κάτι άλλο, και η μίξη είναι ανεξέλεγκτη και ακάθαρτη· όλα καταστρέφονται, όλα διαλύονται, τίποτα δεν ανθίζει ποτέ σε πραγματική ζωή. Και η ιστορική εμπειρία είναι ο πιο μη πραγματικός και αβίωτος απ’ όλους τους νοητούς τρόπους ύπαρξης: μπορεί κανείς να την περιγράψει μόνον αρνητικά, λέγοντας ότι κάτι έρχεται πάντα να ταράξει τον ρου (…) Η πραγματική ζωή είναι πάντα μη πραγματική, πάντα αδύνατη μέσα στην εμπειρική ζωή.» Βέβαια και αυτός μεγαλώνοντας τα γύρισε.
ΥΓ.
Μαθαίνω πως ο Βούτσης θα στηρίξει την Αχτσιόγλου.Φαίνεται πως έχει κι αυτός «ξεχάσει την ομπρέλα του», όπως έγραψε κάποτε σε απόγνωση ο Νίτσε.
Ο Φίλης όμως τα θυμάται όλα. Και το ότι δεν είναι Τσακαλώτος στη θέση του Τσακαλώτου, σημαίνει ότι θυμάται περισσότερα από όλους τους.
Αλλά η φυσαρμόνικα του Κύρκου δεν ακούγεται πια.
» Νεωτερικότητα θα πει τυχαιότητα. Δηλώνει μιά κοινωνική τάξη που έχει περάσει από τη λατρεία των προγόνων και των αυθεντιών του παρελθόντος στην επιδίωξη ενός σχεδιαζόμενου κόσμου,» γράφει πάλι ο Clark.
O Κύρκος ήταν μια αυθεντία. Και το 3,5% επίσης. Για τον Μαρξ; Να μη το συζητήσουμε καλύτερα.
