Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν συνδυασμός δυο παραγόντων.
Αφενός, μιας οικονομικής κρίσης που παρέσυρε το πολιτικό σύστημα. Κι αφετέρου, ενός νέου προσώπου που καβάλησε το κύμα της δυσαρέσκειας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν μετέτρεψε μόνο την κρίση σε ευκαιρία. Αλλά και την ευκαιρία σε κρίση για τον ίδιο.
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση που κληρονομούν σήμερα οι επίδοξοι διάδοχοι μιας ακλόνητης επί σειρά ηττών ηγεσίας.
Κληρονομούν συνακόλουθα και δυο κινδύνους. Ο ένας είναι η ταύτιση του κόμματος με ένα πρόσωπο που πλέον συγκινεί ελάχιστους.
Ο άλλος είναι η ταύτιση με μια εποχή που πια κανένας δεν θέλει να θυμάται.
Εκ των πραγμάτων, επομένως, το στοίχημα της διαδοχής είναι μια πρόκληση απογαλακτισμού από ένα πρόσωπο και μια εποχή.
Οποιος από τους υποψήφιους θυμίσει λιγότερο αυτό που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να πείσει πως μπορεί να γίνει κάτι άλλο.
Από αυτήν την άποψη, η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, με την επίσημη κατάθεση των υποψηφιοτήτων, δίνει ένα πρώτο αλλά βασικό στίγμα προθέσεων και πορείας για την επόμενη μέρα.
Η οποία, θα πρέπει να προστεθεί εδώ, αφορά σε μικρότερο βαθμό το ίδιο το κόμμα και σε μεγαλύτερο τον θεσμικό του ρόλο.
Με άλλα λόγια, το τι θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τι είδους αξιωματική αντιπολίτευση θα έχουμε, όμως, είναι ζήτημα για πολλούς περισσότερους από τα μέλη μιας Κεντρικής Επιτροπής.
