Αν και η ισχύς των προσώπων που δίνουν το «παρών» προδιαθέτει για το αντίθετο, οι σύνοδοι κορυφής δεν βγάζουν πάντα ειδήσεις.
Ακόμη και η λεγόμενη «οικογενειακή φωτογραφία» έχει χάσει τη φωτογένεια του ευρήματος. Δεν είναι πια παρά ο τυπικός επίλογος μιας τυπικής διαδικασίας.
Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους ανήκει στις εξαιρέσεις. Το «πράσινο φως» που άναψε η Αγκυρα για την ένταξη της Σουηδίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία αποτελεί μια πολύ σημαντική είδηση.
Αν και όπως ήταν φυσικό δεν ικανοποιήθηκε, σημαντικό ήταν και το αντάλλαγμα που παζάρεψε η τουρκική ηγεσία για να καμφθούν οι αντιστάσεις της.
Το αίτημα της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ενωση συνάντησε την οργή της Ουάσιγκτον. Σε κάθε περίπτωση όμως συνιστά μιας πρώτης τάξεως στροφή της Αγκυρας.
Σε μια λιγότερο διπλωματική γλώσσα, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μια πρώτης τάξεως kolotumba.
Η οποία υπαγορεύτηκε από μια εκτίμηση που αποδείχθηκε λάθος. Αλλά και στην οποία υποχρεώθηκε η Αγκυρα από ένα πάγιο πρόβλημα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ακόμη λιγότερο διπλωματικά και σε ό,τι αφορά τη συγκυρία, ο Ταγίπ Ερντογάν πόνταρε σε λάθος άλογο – ή μάλλον σε λάθος αρκούδα. Σχεδόν 500 ημέρες πολέμου και μία απόπειρα πραξικοπήματος μετά, είναι σαφές πως ο Πούτιν δεν του βγήκε.
Κάπου εδώ εντοπίζεται και το βαθύτερο πρόβλημα. Και είναι διττής φύσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που Αγκυρα δεν πηγαίνει με αυτόν που κερδίζει αλλά με αυτόν που νομίζει πως θα κερδίσει.
Την ίδια ώρα και παγίως, συνηθίζει να μετρά το μπόι της διαφορετικά απ’ ό,τι το μετρούν όλοι οι υπόλοιποι. Προβάλλει έτσι έναν μεγαλοϊδεατισμό εριστικού και παρεξηγημένου ύφους προτού τελικά σκάσει σαν φούσκα.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις δεξιότητες της Αγκυρας στο παζάρι. Στη διπλωματία ασφαλώς δεν είναι μικρή η αξία της διαπραγμάτευσης.
Μόνο που η διαπραγμάτευση δεν είναι ζήτημα ύφους. Είναι ζήτημα αξιοπιστίας, οξυδέρκειας και αρχών. Και βεβαίως ζήτημα ύψους.
