Η απουσία αναφοράς του εκλιπόντος σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη (1943- 2023) κατά την διάρκεια της τελετής απονομής των Βραβείων ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το βράδυ της Τρίτης 27 Ιουνίου, προκάλεσε σάλο στην κινηματογραφική κοινότητα και τα κοινωνικά δίκτυα, καθώς επίσης και την παραίτηση από την ΕΑΚ τής ηθοποιού Υβόννης Μαλτέζου η οποία σε επιστολή της αναφέρει τα εξής:
«Πληροφορήθηκα ότι στην ενότητα In memoriam της φετινής Τελετής των Βραβείων ΙΡΙΣ δεν υπήρξε καμία αναφορά στον εκλιπόντα σύζυγό μου Λάκη Παπαστάθη.
Με την παρούσα επιστολή, την οποία θα κοινοποιήσω στα Μέσα Ενημέρωσης, υποβάλλω την παραίτησή μου από μέλος της Ακαδημίας.
Η έλλειψη σεβασμού στη μνήμη του Λάκη Παπαστάθη δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να είμαι μέλος της.
Με εκτίμηση
Υβόννη Μαλτέζου»
Δεν πήρα θέση.
Ασφαλώς, ενοχλήθηκα και εγώ. Όχι επειδή γνώριζα προσωπικά τον Λάκη Παπαστάθη και εκτιμούσα το έργο του – ταινίες όπως οι «Τον καιρό των Ελλήνων», «Θεόφιλος» και «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» αλλά και το μοναδικό στα ελληνικά τηλεοπτικά χρονικά «Παρασκήνιο» – αλλά επειδή πραγματικά δεν είναι σωστό σε μια ενότητα που λέγεται In Memoriam να μην αναφέρεται κάποιος που έχει προσφέρει τόσα πολλά σε έναν τομέα.
Και σε ότι αφορά τον κινηματογράφο ή το θέατρο ή την τηλεόραση, δεν αναφέρομαι μόνο στους διάσημους, επώνυμους σκηνοθέτες και ηθοποιούς που φεύγουν από την ζωή και αξίζουν αναφοράς αλλά ακόμα και στους «ανώνυμους» κομπάρσους ή τον τελευταίο βοηθό ηλεκτρολόγου.
Γιατί χωρίς αυτούς δουλειά δεν γίνεται.
Όμως δεν πήρα θέση, γιατί ήθελα απλώς να περιμένω λίγο ώστε να δω τι θα απαντούσε, αν απαντούσε η ΕΑΚ.
Και όντως αυτό έγινε. Απάντησε με την παραδοχή του λάθους της. Η απάντηση του ΔΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ακολουθεί:
«Στο ‘in memoriam’ της φετινής Τελετής Απονομής των Βραβείων ΙΡΙΣ, λόγω αθέμιτου λάθους δεν συμπεριλήφθηκε το όνομα του σκηνοθέτη, παραγωγού και συγγραφέα Λάκη Παπαστάθη ο οποίος έφυγε από κοντά μας τον περασμένο Μάρτιο. Λυπούμαστε πολύ για τη σημαντική αυτή παράλειψη και τη θλίψη που αυτό προκάλεσε στους οικείους του.» Και ακολουθεί βιογραφικό του σκηνοθέτη.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, κάθε μέρα στην ζωή μου ακούω ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Θέλω να πιστεύω ότι ισχύει διότι αν δεν ισχύει την έχω πολύ …άσχημα. Αν όντως ισχύει όμως, αυτό δεν αφορά κάποιους ανθρώπους αλλά το σύνολο των ανθρώπων. Ετσι δεν είναι;
Επομένως, προτιμώ να σταθώ στην ειλικρίνεια που θεωρώ ότι η επιστολή της ΕΑΚ έχει αφού παραδέχεται το «αθέμιτο λάθος» της για το οποίο λυπάται.
Βέβαια, εφόσον μιλάμε για θάνατο, η ΕΑΚ όφειλε να δείξει μεγαλύτερη προσοχή και αυτό δεν έγινε. Οπότε αυτό ίσως να δηλώνει κάτι για το λάδωμα που χρειάζονται τα γρανάζια του θεσμού. Ο Παπαστάθης έφυγε. Δεν θα ξανάρθει ποτέ πίσω. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.
Πάντως, οι ακραίες, εν βρασμώ αποφάσεις (που όπως όλοι μας έχω και εγώ πάρει κάποια στιγμή στην ζωή μου) δεν εξυπηρετούν σε κάτι.
Είναι προτιμότερο να το αφήνουμε να «καθίσει» πρώτα μέσα μας και στην συνέχεια με καθαρό μυαλό να παίρνουμε τις αποφάσεις μας αφού πρώτα ερευνήσουμε για να δούμε τι πραγματικά έχει γίνει.
