Μετά και την ορκωμοσία της Βουλής, ο αριθμητικός συσχετισμός των δυνάμεων που προέκυψε από τις κάλπες αρχίζει να λαμβάνει και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Πιο απλά, το σύστημα του «ενάμιση κόμματος» (ή και λιγότερο) γίνεται «παιχνίδι για έναν».
Κι αυτό επειδή το πολιτικό τοπίο διαμορφώνουν κατ’ αρχήν ένα κυβερνών κόμμα που θα κριθεί θετικά ή αρνητικά ως προς τις διαχειριστικές του δεξιότητες αλλά πάντως χωρίς το βάρος και την πίεση ενός αντίπαλου δέους.
Όπως φαίνεται, η ΝΔ εξασφαλίζει μια μακρά περίοδο χάριτος κατά την οποία θα ιδρώσει κυρίως από τις ασκήσεις πολιτικής επιδεξιότητας και λιγότερο από τις απαιτήσεις του αγώνα.
Ακολουθεί μια μείζονα αντιπολίτευση, η οποία κατατρύχεται απ’ όλους τους δαίμονες και τους κινδύνους μιας βαριάς ήττας. Ο δαίμονας της εσωστρέφειας είναι παρών, ο κίνδυνος της διάλυσης ορατός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να δίνει περισσότερο μια μάχη επιβίωσης παρά ανασύνταξης. Ούτε λόγος επομένως για ρεβάνς σε ένα ματς που για τον άλλον είναι περίπατος.
Στην ελάσσονα αντιπολίτευση, διακρίνεται μόνο ένας τρίτος, ο οποίος όμως ίσα που ανέβηκε κατηγορία.
Το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζεται τώρα στα «μεγάλα σαλόνια» αλλά κατά το μάλλον ως αντιπολιτευτικό «τσικό».
Από ‘κει και πέρα, όλοι λειτουργούν υπέρ του πρώτου και του αφηγήματός του περί σοβαρότητας και σταθερότητας.
Το ΚΚΕ επειδή παίζει το ίδιο, γνωστό και μονότονο παιχνίδι εδώ και μισό αιώνα. Είναι, με τον τρόπο του, ένας σταθερός πόλος του συστήματος.
Από τους υπόλοιπους – και εντελώς αναμενόμενα – η Πλεύση εγγράφεται ως μια απολιτίκ μαζορέτα με καρδούλες και παπαγαλάκια που απλώς πρέπει πού και πού να την τραβάς από το μανίκι για να βγει από το γήπεδο και να συνεχιστεί ο κανονικός αγώνας.
Ενώ τα κόμματα δεξιά της Δεξιάς υπενθυμίζουν πως η δημοκρατία είναι εξαιρετικά πολύτιμη για να αφεθούν να κάνουν παιχνίδι στους θεσμούς της ο αντισυστημισμός της συνωμοσιολογίας, του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και της μισαλλοδοξίας.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πάντως πως το παιχνίδι δεν έχει τις απαιτήσεις του. Παγίδες από αυτογκόλ και χαμένα πέναλτι. Και μια μπάλα για την οποία θα ισχύει πάντα η γνωστή ρήση…
