Με το τέλος της 15ετούς παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κλείνει επιτέλους και στη χώρα μας ο κύκλος των αρχηγικών κομμάτων.
Αν μη τι άλλο, η παραίτησή του διορθώνει τον αναχρονισμό του ηγέτη – μεσσία ή του αρχηγού καριέρας, ενός είδους που είναι ασύμβατο με τις σύγχρονες δημοκρατίες.
Αποδείχθηκε ασύμβατο και με τη δική μας. Ο κ. Τσίπρας δεν έπαψε να δοξάζεται στιγμή από το κόμμα του. Αλλά στο μεταξύ γνώριζε συνεχείς εκλογικές αποδοκιμασίες.
Η απόφασή του ήταν απότοκο ακόμη μιας σύγκρουσης με την πραγματικότητα και αποτέλεσμα της τελευταίας – επώδυνης και αυτής – διαπραγμάτευσης στην πολιτική του διαδρομή.
Αυτή η πραγματικότητα λέει πως τα κόμματα είναι θεσμοί της δημοκρατίας και πως σε καμία δημοκρατία του 21ου αιώνα οι θεσμοί δεν ταυτίζονται με τα πρόσωπα.
Ο κανόνας ισχύει για όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και πολύ περισσότερο για τα κόμματα εξουσίας. Οι κοινωνίες, ευτυχώς, έχουν αφήσει πίσω τους την εποχή του πατερούλη.
Δεν επιζητούν ηγέτες που θα τις πάρουν από το χέρι, ούτε ακολουθούν τεχνητούς διχασμούς και επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές.
Επιζητούν και ακολουθούν μόνο πολιτικούς που θα κάνουν απλώς τη δουλειά για έναν ή δυο εκλογικούς κύκλους πριν προχωρήσουν στον επόμενο.
Η παρουσία και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό στερέωμα εξαρτάται από τον βαθμό προσαρμογής σε αυτήν την πραγματικότητα.
Ανάμεσα σε φαβορί και αουτσάιντερ, δεν έχει παρά να επιλέξει την επόμενη αναλώσιμη ηγεσία του.
Είναι ο Αλ.Τσίπρας εξάλλου που επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να μην ανακυκλώσει τον μεσσία του.
Αρκεί μια μπρεχτική παράφραση για να εκτιμηθεί η αξία της προσφοράς: Αλίμονο στα κόμματα που έχουν ανάγκη από μεσσίες…
