Μετά την διπλή εκλογική δοκιμασία, η εύκολη ανάγνωση θα έλεγε πως το κυβερνών κόμμα παίζει χωρίς αντίπαλο.
Η πιο σύνθετη όμως λέει πως κυβέρνηση και αντιπολίτευση βρίσκονται αντιμέτωπες με μια σειρά από προβλήματα και προκλήσεις διαφορετικής τάξης αλλά με κοινό παρονομαστή.
Το αντιλαμβάνεται κανείς εάν σταθεί σε ένα σημείο της εισαγωγικής ομιλίας του Πρωθυπουργού στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο. Στην πρωθυπουργική αποστροφή περί «αντιπολίτευσης του εαυτού μας» αποτυπώνεται ένα πρόβλημα και μια πρόκληση διαχείρισης της ισχύος.
Στον αντίποδα, και υπό το φως των όσων διαμείβονται στον χώρο, το πρόβλημα και η πρόκληση είναι η διαχείριση μιας συντριβής.
Οι δυο αυτές προκλήσεις συμποσούνται σε μια τρίτη. Που δεν είναι άλλη από την ύπαρξη ενός αντιπολιτευτικού κενού, το οποίο με τη σειρά του αφορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Όπως φαίνεται μάλιστα το κενό θα μπορούσε να λάβει τον χαρακτήρα μιας «μαύρης τρύπας» εάν ο συσχετισμός δυνάμεων και το δίπολο ισχύς – συντριβή επαναληφθούν στις αυτοδιοικητικές εκλογές και αποτυπωθούν για ακόμη μία φορά στις ευρωεκλογές.
Ασφαλώς είναι κάτι που θα φανεί. Το βέβαιο προς το παρόν είναι πως ο συντετριμμένος της εκλογικής αναμέτρησης βρίσκεται σε εμφανή αδυναμία να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία.
Μένει ένας τρίτος για να την αρπάξει. Είναι ο μοναδικός υποψήφιος για τον ρόλο. Και ο μοναδικός που εκ των πραγμάτων βαρύνεται με την απόδειξη του αξιώματος πως, όπως η φύση, έτσι και η πολιτική απεχθάνεται το κενό.
