Το πρόβλημα με τον Θάνο Τζήμερο είναι ξεκάθαρο. Δεν ξέρει να χάνει. Αδυνατεί να δεχθεί ότι στο μεγαλύτερο χορό ακροδεξιών κομμάτων εντός Βουλής, εκείνος έμεινε στην απ’ έξω την ώρα που ο αγών τους θα εκθέτει το ελληνικό κοινόβουλιο και όσους επέλεξαν να τον παρακολούθησουμε. Οπότε χωρίς να χάσει χρόνο, ο Θάνος Τζήμερος βρήκε την πρώτη αφορμή για να καταφέρει να εμφανιστεί το όνομα του στα ΜΜΕ. Η επίθεση στη Σοφία Ζαχαράκη χαρακτηρίζεται ως σεξιστική, αλλά αυτό είναι το προφανές και το άμεσο αντανακλαστικό στις μέρες μας.
Η ουσία είναι ότι πρόκειται για ένα δείγμα ρητορικής, απόψεων και ηθικών χαρακτηριστικών που αποτελούν «DNA» ενός πολύ σημαντικού ποσοστού των εκλεγμένων της Βουλής, ασχέτως αν αυτές τις ώρες δεν μιλάνε και έχουν αφήσει τον Θάνο Τζήμερο να κάνει το παιχνίδι του(ς).
Ο πολιτικός (;) που με τη Δημιουργία Ξανά έχασε ξανά και ξανά, όπου και όποτε προσπάθησε και αν εκλεγεί, θέλει μόνο μητέρες και πατέρες να είναι επικεφαλής του συγκεκριμένου υπουργείου. Προφανώς και με βιολογικό και καθαρά παραδοσιακό τρόπο σύλληψης. Εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, υιοθεσίες, προσπάθειες ετών ανθρώπων που θέλουν να είναι γονείς και δεν μπορούν, για τον Θάνο Τζήμερο δεν είναι ισάξιες περιπτώσεις του καλού πατέρα και της καλής μητέρας που γέννησαν ένα ή περισσότερα παιδιά και ξέρουν πώς να «μεγαλώσουν» ανθρώπους.
Το ότι αρκετοί βιολογικοί γονείς αφήνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα (στην καλύτερη) ή στα σκουπίδια (στη σχεδόν χειρότερη) ή τα σκοτώνουν (δεν πάει πιο κάτω), αυτό δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Τζήμερο στη σημειολογία της όποιας επιλογής. Αν μπορεί και κυρίως θέλει και έχει κάνει παιδιά, κάνει για υπουργός. Αν έχει παντρευτεί, μπορεί να είναι υπουργός.
Πιθανότατα ο κάποτε δάσκαλος μουσικής, ωδείου αλλά και μουσικός σε μπουάτ Θάνος Τζήμερος, δεν έχει μάθει επακριβώς τον ορισμό της οικογένειας, ο οποίος μάλιστα τα τελευταία αρκετά χρόνια, των μεγάλων δικαιωματικών αγώνων και διεκδικήσεων, έχει κι αυτός αλλάξει και διαρκώς διαμορφώνεται. Ο πρώτος πάντως, ο χριαστιανικός, για να μιλήσουμε στη γλώσσα του Θάνου Τζήμερου ήταν μια θεσμοθετημένη βιο-κοινωνική μονάδα (biological group) που αποτελείται από δύο τουλάχιστον ενήλικα άτομα συνήθως, μη συγγενικά εξ αίματος που έχουν συζευχθεί (αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο) καθώς και τέκνα αυτών, η καλούμενη έτσι και «πυρηνική οικογένεια«.
Όμως ακόμη και αυτός ο ορισμός/περιγραφή του θεσμού της οικογένειας, σηκώνει συζήτηση. Οι παντρεμένοι με ή χωρίς παιδιά, ίδιου ή διαφορετικού φύλου, όσοι συμβιώνουν με ή χωρίς παιδιά, οι μονογονεϊκές οικογένειες, είναι όλα εκφάνσεις της ελληνικής και όχι μόνο οικογένειας. Συνεπώς το ποιός μπορεί να ηγηθεί ενός υπουργείου που αφορά την Κοινωνική Συνοχή και την Οικογένεια δεν σχετίζεται και ούτε πρέπει να συνδέεται με το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης του.
Το δημογραφικό πρόβλημα (το μεγαλύτερο μακρο-ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα), η στέγαση, το εργασιακό πλαίσιο για τους γονείς και πολλές ακόμη αρμοδιότητες που μεταφέρθηκαν από άλλα υπουργεία για να δημιουργηθεί αυτό, χρειάζονται πλάνο, δουλειά, αποφάσεις, πράξεις. Το αν αυτά θα τα κάνει η Σοφία Ζαχαράκη είναι που πρέπει να μας απασχολήσει από σήμερα και μέχρι την επόμενη φορά που θα την κρίνουμε την ίδια και όλους στις κάλπες.
Ο Θάνος Τζήμερος έχει κριθεί προ πολλού σε αυτές. Ακόμη και σε αυτές που στήθηκε ολόκληρο ακροδεξιό τσίρκο, κλόουν δεν καλέσανε.
