Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης απέχει κατά πολύ από το δόγμα του μικρού και ευέλικτου σχήματος που πολλές φορές εξαγγέλθηκε στη μεταπολιτευτική ιστορία αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Ανάμεσα σε υπουργούς και υφυπουργούς, δοκιμασμένους και νεόκοπους, άνδρες και γυναίκες, η πινακοθήκη της φιλοξενεί συνολικά 64 πρόσωπα.
Εστω και σε διαφορετική αίθουσα, σε αυτά θα μπορούσε να προστεθεί ένα ικανό πλήθος γενικών γραμματέων αφού αντίθετα με άλλες χώρες οι θέσεις τους δεν καταλαμβάνονται από υπαλλήλους καριέρας αλλά είναι προϊόν πολιτικής επιλογής.
Δεν είναι όμως αυτή η υπερπληθώρα προσώπων που περιγράφει την κυβερνητική αρχιτεκτονική.
Η ουσία της βρίσκεται και πάλι σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα διακυβέρνησης και μάλιστα ενισχυμένο σε σχέση με την προηγούμενη τετραετία.
Ο Πρωθυπουργός περιβάλλεται πλέον από τρεις υπουργούς Επικρατείας και δυο υφυπουργούς και με καθήκοντα πέραν του συντονισμού του κυβερνητικού έργου.
Είναι κάτι που μαρτυρούν οι περίφημοι μπλε φάκελοι του πρώτου υπουργικού συμβουλίου.
Οι υπουργοί ξεκινούν το έργο τους με συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές και ως εκτελεστικοί βραχίονες των αποφάσεων που έχει λάβει ο πυρήνας της εκτελεστικής εξουσίας.
Το συγκεντρωτικό αυτό μοντέλο υπακούει σε μια λογική, εμφανή και στις πρωθυπουργικές παραινέσεις στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο.
Είναι μια λογική αποτροπής φαινομένων χαλάρωσης αλλά και της αντίληψης πως τα υπουργεία αποτελούν φέουδα όπου υπουργοί – φεουδάρχες απολαμβάνουν την τοπική τους εξουσία και ασκούν τα καθήκοντά τους με γνώμονα την φροντίδα του πολιτικού – ηγεμονικού τους στάτους.
Είναι όμως σαφές ότι έτσι το λεγόμενο επιτελικό κράτος ή – πιο αντιπολιτευτικά – σύστημα Μαξίμου αναλαμβάνει και μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ως προς τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.
Επομένως όχι μόνο κενοί κυβερνητικού περιεχομένου δεν είναι οι μπλε φάκελοι. Αλλά δεν στερούνται και πολιτικής ουσίας.
