Τον Δεκέμβριο του 2021, ο Γιώργος Φλωρίδης πήρε μέρος στις εσωκομματικές εκλογές του ΠαΣοΚ, επιλέγοντας τον Νίκο Ανδρουλάκη. Τον Ιούλιο του 2023 βρέθηκε στα υπουργικά έδρανα της κυβέρνησης Μητσοτάκη «για να σηματοδοτήσει την περαιτέρω διεύρυνση της στο χώρο του κέντρου».
Η διαδρομή του κ. Φλωρίδη από την είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη στο τραπέζι των συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου δεν είναι μια απλή προσωπική ιστορία. Αποτυπώνονται σε αυτήν και οι προεκλογικές διεργασίες αλλά και οι μετεκλογικές ισορροπίες στο κρίσιμο χώρο του κέντρου. Είναι όμως, πράγματι, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση, άνοιγμα στην κεντροαριστερά;
Η πορεία του κ. Φλωρίδη προς την κυβέρνηση άρχισε μετά την αποστασιοποίηση του από την προσπάθεια αναγέννησης του «φυσικού πολιτικού του χώρου». Ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης υπήρξε ο πρώτος εκλεγμένος νομάρχης Κιλκίς και στη συνέχεια διετέλεσε βουλευτής Κιλκίς και προβεβλημμένος υπουργός με το ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία του εκλογική εμφάνιση ήταν στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015. Ο κ. Βενιζέλος τον είχε επιλέξει για επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠαΣοΚ. Όλα αυτά τα χρόνια ο κ. Φλωρίδης κινήθηκε «εντός εκτός και επί τα αυτά» στον κεντροαριστερό χώρο. Συμπορεύθηκε με την Άννα Διαμαντοπούλου, με την οποία ίδρυσαν την «Ώρα Αποφάσεων» μια πολιτική κίνηση με κεντρώα μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία. Οι απόψεις του, που διακρινόταν πάντα από μια τάση σκληρής κριτικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και υποστήριξης του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον τοποθέτησαν στο χώρο που αποκλήθηκε «ακραίο κέντρο».
Τι δουλειά έχει ένας «ακροκεντρώος» στην κυβέρνηση Μητσοτάκη;
Υπάρχουν οι συμβολισμοί. Είναι μια επιλογή που εκτιμάται ότι ενισχύει την προσπάθεια το Κυριάκου Μητσοτάκη να κυριαρχήσει στο χώρο του κέντρου αλλάζοντας τη φυσιογνωμία της ΝΔ, αφήνοντας δίχως περιεχόμενο τις παλιές διαχωριστικές γραμμές. «Ο Μητσοτάκης πήρε τα καλύτερα στοιχεία και από το Κέντρο και από την Κεντροαριστερά και τα συνέθεσε σε μια πολιτική που έχει τα εξής: και το πατριωτικό και το προοδευτικό και το λαϊκό στοιχείο. Δηλαδή αφαίρεσε από την Αριστερά το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας» είχε τονίσει σε πρόσφατη συνέντευξη του.
Υπάρχει και η πολιτική ουσία. Η κυβερνητική του εμπειρία. Ο γεννημένος το 1956, πολιτικός διετέλεσε υφυπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (30 Οκτωβρίου 1998 – 13 Απριλίου 2000), υφυπουργός Πολιτισμού αρμόδιος για τον Αθλητισμό (13 Απριλίου 2000 – 24 Οκτωβρίου 2001), υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών (24 Οκτωβρίου 2001 – 7 Ιουλίου 2003) και υπουργός Δημόσιας Τάξης (7 Ιουλίου 2003 – 10 Μαρτίου 2004).
Παλαιοί του σύντροφοι δεν θέλησαν επισήμως να σχολιάσουν την υπουργοποίηση του, στο παρασκήνιο τον θεωρούν ένα ακόμα στέλεχος του κεντρώου χώρου «στον οποίο προσφέρθηκε αντάλλαγμα για τη στήριξη που παρείχε στον Κυριάκο Μητσοτάκη». Χαρακτηρίζουν την πορεία του προς τα υπουργικά έδρανα «αναμενόμενη εξέλιξη». Οι πολιτικοί του φίλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η στήριξη δεν ήρθε ξαφνικά. Εκδηλωνόταν πάντα, σταθερά, σε όλη τη διάρκεια της τετραετίας. Και έγινε, όπως λέγεται, μονόδρομος, όταν το ΠαΣοΚ «παγιδεύτηκε πολιτικά από την καινούρια του ηγεσία, στο απορριπτικό ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» και στα σενάρια περί προοδευτικής διακυβέρνησης, τα οποία εκείνος χαρακτήρισε παραζάλη.
Ο κ. Φλωρίδης ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ενός χώρου που δεν του είναι άγνωστος. Αδελφός του είναι ο γνωστός εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης, που έχει υπηρετήσει σε αρκετές σημαντικές θέσεις. Ο ίδιος σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου είχε συμφοιτητή τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με τον οποίο τον συνέδεσε έκτοτε στενή πολιτική και προσωπική σχέση. Τα τελευταία χρόνια ακολουθούν διαφορετικές και συγκρουόμενες πορείες. Η ένταξη του στην κυβέρνηση λοιπόν δεν μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί άνοιγμα στην Κεντροαριστερά, την οποία έχει απαρνηθεί εδώ και πολλούς μήνες.
