Αν και αποφεύγω να κάνω πολιτικά σχόλια καθότι είναι ένας τομέας που δεν ελέγχω, δεν μπορώ να μην πάρω θέση πάνω στο θέμα του κόμματος των Σπαρτιατών που από την Κυριακή 25 Ιουνίου ανήκει, με αρκετές έδρες, στη Βουλή των Ελλήνων.
Αν κάτι μου προκαλεί απορία αυτό δεν είναι ότι οι Σπαρτιάτες μπήκαν στην Βουλή αλλά ότι τόσοι πολλοί απορούν που μπήκαν.
Προσωπικά θα μου είχε προκαλέσει τεράστια εντύπωση αν δεν είχαν μπει.
Γιατί;
Μα επειδή επί μήνες ολόκληρους όλοι με αυτούς ασχολούνταν διαφημίζοντάς τους χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουν. Κάθε μέρα τόσος λόγος για τους ανύπαρκτους, ε δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνουν υπαρκτοί. Με μαθηματική ακρίβεια.
Και έγιναν.
Ολοι γι’ αυτούς μιλούσαν, όλοι για αυτούς άκουγαν, κάποιοι τους έμαθαν, τσίμπησαν, πείστηκαν και τους ψήφισαν.
Τόσο απλό είναι.
Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όσο πολεμάς κάτι για να μην υπάρχει, τόσο το γιγαντωνεις. Είναι και νόμος της ανθρώπινης φύσης. Δράση – αντίδραση.
Ότι και να γίνει τώρα, είναι πλέον αργά.
Οποια διαμαρτυρία, όποια μορφή αντίστασης, όποιο παράπονο, όποια γκρίνια, όλα αυτά μπορούν να μπουν κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων διότι δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα.
Κάποιος μου είπε ότι ο δήμαρχος Σπάρτης θα έπρεπε να μηνύσει τους Σπαρτιάτες για προσβολή συμβόλου και υφαρπαγή τίτλου.
Μα θα άλλαζε κάτι αυτό; Γαρνιτούρα θα ήταν. Ντόρος θα γινόταν. Κι άλλος θόρυβος. Αρα κι άλλη διαφήμιση. Και κατόπιν εορτής. Το θέμα ήταν να μην είχε γίνει το κακό. Εφόσον έγινε, όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, αυτό που θα μπορούσε να είχε σημάνει κάτι για να μην γίνει το κακό θα ήταν η πλήρης αδιαφορία απέναντι στους ανύπαρκτους όταν ήταν ακόμα ανύπαρκτοι.
Αστους να λένε, άστους να φωνάζουν και μην κάνεις τίποτα.
Δεν υπάρχουν για σένα.
Αυτή είναι η μόνη μέθοδος αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων που δεν έχει ποτέ ακολουθηθεί. Ολες οι άλλες που έχουν ακολουθηθεί έχουν οδηγήσει στα αποτελέσματα που όλοι βλέπουμε γύρω μας.
Η’ κάνω λάθος;
Μήπως όμως ενώ η αδιαφορία μπορεί να ακούγεται ιδανική λύση, είναι συγχρόνως και μια αντιεμπορική λύση;
Λέω μήπως…
