Ενα έργο για το ανέφικτο, για την ουτοπία που περιλαμβάνει όλο τον κόσμο δίχως διακρίσεις και συγκρούσεις. Eνα έργο όπου 14 σώματα, ντυμένα με εντυπωσιακά κοστούμια ενώνονται, απομακρύνονται και αφήνονται στη μουσική του βρετανικού συγκροτήματος Tears for Fears. Η παράσταση χορού «LOVETRAIN2002» του ισραηλινού Εμανουέλ Γκατ με έδρα την Γαλλία έχει κερδίσει την προσοχή μας με το «καλημέρα σας».
Παρουσιάζεται σήμερα και αύριο στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου όπου θα αναπτυχθεί στο πλήρες, μινιμαλιστικό μεγαλείο της. Οσον αφορά δηλαδή τα σκηνικά και τους φωτισμούς τους οποίους επιμελείται ο ίδιος ο Γκατ, γιατί τα κοστούμια του Τόμας Μπράντλι, χορευτή της ομάδας φέρουν ίχνη ενός μπαρόκ μεγαλείου.
Ο Γκατ ξεκίνησε να δουλεύει τη συγκεκριμένη παράσταση τον Ιανουάριο του 2020 αλλά βέβαια τον πρόλαβε η πανδημία και η πρεμιέρα, προγραμματισμένη για το καλοκαίρι, έπρεπε να ακυρωθεί. Η παράσταση έκανε το ξεκίνημά της τον Οκτώβριο του ’20 στο Φεστιβάλ Χορού Montpellier Danseστο Μονπελιέαλλά βγήκε σε περιοδεία έναν χρόνο μετά εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων που επικρατούσαν παγκοσμίως.
«Από μια άποψη είναι μια διαδικασία που καθορίστηκε από την πανδημία –το πριν, το μετά αλλά και όσα παρεμβλήθηκαν ενδιάμεσα- οπότε αποφάσισα να προσθέσω την ημερομηνία στον τίτλο, άλλωστε μου άρεσε και πώς ηχούσε. Αλλά βέβαια μετά απέκτησε άλλο νόημα γιατί το 2020 υπήρξε καθοριστικό σε πολλά επίπεδα» θα πει στο Βήμα ο Γκατ.
Την παράσταση πλημμυρίζει η μουσική του συγκροτήματος Tears for Fears και τραγούδια τους όπως τα «Shout», «Everybody wants to rule the world», «Sowing the seeds of love», «The Prisoner». Είναι άραγε μια ωδή στη δεκαετία του ’80, μια επιστροφή στην εποχή όπου πολλοί δημιουργικοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες ανατρέχουν αναζητώντας ενδεχομένως την εποχή της δικής τους αθωότητας; Οχι για τον 54χρονο Εμάνουελ Γκατ.
«Η μουσική είναι μια ενστικτώδης διαδικασία. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ‘κολλημένος’ με κάποιο είδος, απλώς στη διάρκεια της ανάπτυξης μιας παράστασης, κάποιο μουσικό είδος εξάπτει την περιέργειά μου σχετικά με τον διάλογο που μπορεί να αναπτύξει με τη χορογραφική μου μέθοδο. Με εντυπωσίασε η ποιότητα της μουσικής των Tears for Fears και η αντοχή της στον χρόνο. Γενικά έχουμε την τάση να ακούμε με επιφανειακό τρόπο την ποπ μουσική. Μου έκανε εντύπωση ότι όταν τής έδωσα τον χρόνο και βυθίστηκα σε αυτή έφτασα να την ανακαλύψω ξανά από ένα νέο πρίσμα που με ώθησε να θέλω να εξετάσω τη ‘συμπεριφορά’ της σε ένα χορογραφικό πλαίσιο».
Δεδομένου ότι η μέθοδος του Γκατ βασίζεται στην συνεργασία, είναι οι χορεύτριες και οι χορευτές εκείνες και εκείνοι που δημιουργούν το υλικό της παράστασης. «Εγώ εστιάζω περισσότερο στην επινόηση και την ανάπτυξη στρατηγικών, διαδικασιών, τρόπων να υπάρχεις στη σκηνή και να σκέφτεσαι κινησιολογικά και μετά το έργο προκύπτει από την πληθώρα των αποφάσεων που θα λάβουν οι χορευτές ως αντίδραση σε αυτή την καθοδήγηση».
Η καλλιτεχνική αφετηρία του Εμανουελ Γκατ ήταν οι μουσικές σπουδές στην Rubin Academy of Music στο Τελ Αβίβ. Mε τον χορό άρχισε να ασχολείται όταν ήταν 23 ετών αφότου παρακολούθησε ένα workshop για ερασιτέχνες χορευτές υπό την καθοδήγηση του Νιρ Μπεν Γκαλ. Μέσα σε λίγους μήνες άρχισε να δουλεύει με την ομάδα Liat Dror Nir Ben Gal Companyτου ισραηλινού χορογράφου και της συζύγου του, αλλά κινήθηκε και ανεξάρτητα μέχρι που το 2004 ίδρυσε τη δική του ομάδα, την Emanuel Gat Dance στο Suzanne Dellal Centre στο Τελ Αβίβ.
Από το 2007 ο Γκατ έχει ως βάση του το Ιστρ της νότιας Γαλλίας. «Ξεκίνησα μεγάλος; Δεν θα το έλεγα. Δεν ξέρω αν υπάρχει η ‘κατάλληλη ηλικία’ για το οτιδήποτε για να είμαι ειλικρινής. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και το ίδιο ισχύει για τις μεθόδους που ακολουθούν στη δουλειά τους. Οπως σε όλα, νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με το πόσο αφοσιωμένος και συνεπής είναι κανείς με τη μέθοδό του και τις επιλογές του, οπότε από αυτή την άποψη δεν ισχύουν κανόνες».
«LOVETRAIN2020», Πειραιώς 260 στις 22 και 23 Ιουνίου.
