Επισήμως, η χώρα πενθεί για τις εκατοντάδες ζωές που χάθηκαν ανοικτά της Πύλου.
Ανεπισήμως όμως χωρίζεται με μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή και για ακόμη μία φορά ανάμεσα σε εκείνους που διεκδικούν το μονοπώλιο του ανθρωπισμού και εκείνους που βαρύνονται εκ προοιμίου με όλες τις αμαρτίες της βαρβαρότητας.
Την διαχωριστική γραμμή τραβούν ασφαλώς οι πρώτοι. Προκύπτει έτσι ένα είδος ανθρωπισμού που ελάχιστη σχέση έχει με τις καταστατικές του αρχές.
Είναι ένας ανθρωπισμός καταγγελτικός. Εισαγγελικός. Ένας ανθρωπισμός – πραγματογνώμονας και ειδικού σκοπού. Αλλά και αποκαλυπτικός ως προς τις προθέσεις του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή τη φορά διεύρυνε το κατηγορητήριό του σε πρόσωπα εγνωσμένα για την κοινωνική τους ευαισθησία, όπως η πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Σε άλλα που εκ των πραγμάτων έχουν περιορισμένη ευθύνη, όπως είναι ένας υπηρεσιακός υπουργός.
Αλλά και σε εργαζόμενους, και μάλιστα με tweets που σβήνονται και ξαναγράφονται, οι οποίοι καλούνται να διαχειριστούν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις σε συχνά ακραίες συνθήκες.
Συχνά οι ανθρωπιστικές τραγωδίες έχουν αιτίες και υπεύθυνους. Η αναζήτησή τους, ωστόσο, δεν γίνεται ούτε από τα πληκτρολόγια ούτε παρέα με τις τηλεοπτικές κάμερες.
Οι ευθύνες όμως δεν ορίζονται από ψευδεπίγραφα διλήμματα. Δεν είναι μια υπόθεση ανθρωπισμού ή βαρβαρότητας.
Ακόμη περισσότερο, όταν ο καταγγελτικός ανθρωπισμός κληροδότησε στους «ενόχους» του τη βαρβαρότητα της Οιδομένης και της Μόριας.
