Οι ταινίες της εβδομάδας – Flash εις διπλούν!

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

«The Flash» (ΗΠΑ, 2022)

Ένα από τα πολυσυζητημένα στοιχεία της προπέρσινης περιπέτειας φαντασίας της Marvel «Spider-Man: No Way Home» είναι ότι και οι τρεις ηθοποιοί που έχουν υποδυθεί τον υπερήρωα του τίτλου από το 2002 ως τις μέρες μας, εμφανίζονται σε παράλληλα σύμπαντα. Ο Τόμπι Μαγκουάιρ, ο Άντριου Γκάρφιλντ και ο Τομ Χόλαντ βρίσκονται στην «συσκευασία» μιας ταινίας, μια ιδέα που μπορεί να προκάλεσε σύγχυση σε όσους δεν είναι και τόσο μυημένοι στον κόσμο του Spider -Man αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς; Οι ταινίες της Marvel ενδιαφέρονται κυρίως για το κοινό τους και αυτό, πράγματι αγκάλιασε την ταινία.

Κάτι παρόμοιο βλέπουμε και στην περίπτωση του «The Flash» από την ανταγωνίστρια εταιρεία DC Comics που προφανώς αντιγράφει την Marvel εξιστορώντας τις περιπέτειες του The Flash (Έζρα Μίλερ) στην πρώτη αυτόνομη ταινία του υπερήρωα την οποία σκηνοθέτησε ο Αντι Μουσκιέτι. Βασικό ρόλο εδώ ας πούμε, έχει ο Άνθρωπος Νυχτερίδα, κανείς άλλος από τον Batman (εμφανίζεται και ο Superman αλλά και η Wonder Woman) τον οποίο βλέπουμε κυρίως μέσα από την μορφή του πρώτου ηθοποιού που τον υποδύθηκε στο σινεμά, του Μάικλ Κίτον αλλά και μέσα από εκείνη του Μπεν Αφλεκ (σε έναν πέρασμα όπου ο Μπρους Γουέιν/ Batman φιλοσοφεί για τα μυστήρια της ζωής).

Η μεταφορά στον χρόνο του The Flash (που στην πραγματικότητα είναι ένας αδέξιος νεαρός ονόματι Μπάρι Αλεν) προκειμένου να αποτρέψει μια οικογενειακή τραγωδία του, θα μας φέρει μπροστά στο πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας που είναι η συνάντησή του με τον ίδιο τον εαυτό του προτού αποκτήσει τις υπερδυνάμεις που απέκτησε. Με την βοήθεια των οπτικοακουστικών εφέ που κάνουν για μια ακόμη φορά το θαύμα τους (η σκηνή με τα βρέφη που πέφτουν από έναν ουρανοξύστη και θα πρέπει να σώσει ο The Flash είναι πραγματικά εντυπωσιακή), ο Μίλερ φτιάχνει έναν αξιοπρόσεκτο «εις διπλούν» χαρακτήρα που κινεί το ενδιαφέρον μέσα στο κατά τα άλλα θορυβώδες σύμπαν της ταινίας.

Από πλευράς πλοκής τα πράγματα, εδώ, δεν είναι και τόσο μπερδεμένα παρότι η διάρκεια (που φτάνει τις 2 ½ ώρες) μπορεί να γίνει εξαντλητική. Επίσης, το χιούμορ είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται έξυπνα για να σπάσει τον πάγο  • οι αναφορές ας πούμε σε ηθοποιούς όπως ο Μάικλ Τζέι Φοξ ,ο Κέβιν Μπέικον και ο Ερικ Στολτς και ταινίες όπως η «Επιστροφή στο μέλλον» και το «Footloose» είναι κάτι παραπάνω από χαριτωμένες. Χωρίς να είμαι φαν των ταινιών με υπερήρωες, ομολογώ ότι σε αυτή την ταινία βρήκα κάτι ξεχωριστό.

Bαθμολογία: 2

(προβάλλεται σε περισσότερες από 80 αίθουσες της Ελλάδας)

«Αυτά που δεν λέγονται» (Historias para no contar, Ισπανία 2022)

Μια ταινία που επίσης παρουσιάζει ενδιαφέρον αυτή την εβδομάδα, προέρχεται από την Ισπανία, έχει τον «πιασάρικο» τίτλο «Αυτά που δεν λέγονται» και φέρει την υπογραφή του Σεσκ Γκάι, τον οποίο γνωρίσαμε από την θαυμάσια ταινία «Τρούμαν»  με θέμα την σχέση φιλίας δύο ανδρών και ενός σκύλου. Εδώ, μια μικρή στρατιά από καλούς Ισπανούς ηθοποιούς σε προσεκτικά μοιρασμένους ρόλους (Αντόνιο ντε λα Τόρε, Τσίνο Νταρίν, Χοσέ Κορονάδο, Άννα Καστίγιο, Μαριμπέλ Βερντού κ.α.) συμμετέχει στην δημιουργία μιας ταινίας που πιστή στον τίτλο της «ξεψαχνίζει» περιπτώσεις ερωτικών σχέσεων με απρόβλεπτη εξέλιξη και μπόλικες εκπλήξεις, ακριβώς επειδή πολλά μένουν στην σκιά.

Η κάμερα του Γκάι τρυπώνει με όρεξη μέσα σε νυχτερινά μπαρ (και στις τουαλέτες τους) ή σε φωτεινά σπίτια (και στις αποθήκες τους) ακολουθώντας την πορεία ανθρώπων σε ερωτικά αδιέξοδα ή ερωτικά διλλήματα για τα οποία θα πρέπει να φτάσουν στα όριά τους μέχρι να αποφασίσουν. Οι ιστορίες διακλαδώνονται αρμονικά μεταξύ τους, το χιούμορ είναι ευγενικό και κομψό, ιδιαίτερες υπερβολές δεν υπάρχουν και ο θεατής μπορεί να ταυτιστεί αν όχι με όλους, σίγουρα με κάποιους από τους ήρωες.

Δεν μιλάμε φυσικά για κάτι που θα μείνει στην ιστορία αλλά για ένα είδος κινηματογραφικής κωμωδίας που προσφέρει ψυχαγωγία επιπέδου στηριζόμενο, κυρίως, στην ευστροφία των διαλόγων. Χωρίς να παρατραβά το σχοινί, χωρίς να προσπαθεί να βγάλει από την μύγα ξύγκι.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗΝΙΣ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΑΘΗΝΑ – ΦΙΛΙΠ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΛΑΟΥΡΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ (εκτός Παρασκευής)

«Η τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε» (L’ ultima notte di Franco Amore, Ιταλία, 2023)

Ο οποιοσδήποτε έχει αγαπήσει τις ιταλικές «φτηνές»  αστυνομικές περιπέτειες Poliziotti (ή Poliziotteschi) που έκαναν θραύση στη δεκαετία του 1970 χωρίς ποτέ να κερδίσουν την εύνοια της κριτικής (παρότι αυτό έγινε πολλά χρόνια αργότερα όταν το είδος απέκτησε cult χαρακτήρα), θα απολαύσει την ταινία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Αντρέα Ντι Στέφανο «Η τελευταία νύχτα του Φράνκο Αμόρε».

Σκόπιμα ή όχι, η ταινία πατά σταθερά (και αγαπησιάρικα) πάνω στα ίχνη του είδους, αν και εν προκειμένω, η παραγωγή είναι πολύ πιο φιλόδοξη, πολύ πιο ακριβή. Επίσης, εδώ, οι ερμηνείες των ηθοποιών, με ηγετική μορφή τον Πιερφραντσέσκο Φαβίνο (για μια ακόμη φορά εξαίσιος), είναι πολύ καλύτερες από εκείνες των περισσότερων Poliziotti. Όμως το πνεύμα του είδους όπως και η ατμόσφαιρά του υπάρχουν και αυτό αρκεί. Ο Φαβίνο υποδύεται τον Φράνκο Αμόρε, έναν αστυνομικό του Μιλάνο που την ίδια μέρα της τελευταίας μέρας του στην δουλειά γιατί βγαίνει στην σύνταξη, θα βρεθεί στην κόψη του ξυραφιού. Όταν ένας συνάδελφός του σκοτώνεται μυστηριωδώς με το όνομά του να τίθεται υπό αμφισβήτηση από το Σώμα, ο Αμόρε θα ρισκάρει πολλά για να βρεθεί μπροστά στην αλήθεια.

Ωστόσο, η ιστορία που αφηγείται ο Ντι Στέφανο, κρύβει πολλές εκπλήξεις που αφορούν τον ίδιο τον Αμόρε σε σχέση με την υπόθεση  • εκπλήξεις που ξεδιπλώνονται αργά, μεθοδικά και πολύ εθιστικά κατά την διάρκεια των δύο ωρών και τεσσάρων λεπτών της ταινίας. Τίποτα, τελικά, δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλα μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατραπούν χάρη σε ένα πραγματικά καλοδουλεμένο σενάριο (του ίδιου του Ντι Στέφανο) που καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας υπηρετώντας με συνέπεια τους κανόνες ενός αστυνομικού – ψυχολογικού δράματος.

 Τα απανωτά φλας μπακ και ο κανονικός χρόνος της ταινίας γεμίζουν χορταστικά την οθόνη, ενώ ο Ντι Στέφανο χειρίζεται με μαεστρία δύσκολες εξωτερικές νυχτερινές σκηνές της ταινίας, όπως για παράδειγμα το μακρύ σε διάρκεια τμήμα της που λαμβάνει χώρα σε μεγάλο αυτοκινητόδρομο της πόλης. Καταλήγουμε σε ένα νέο νουάρ ασταματητης δράσης, εξωτερικής και εσωτερικής, το οποίο  συν τοις άλλοις βοηθιέται από την εκπληκτική μουσική του Σάντι Πουλβιρέντι, που και αυτός, με την σειρά του, ακολουθεί το μονοπάτι που χάραξαν πρώτοι στα Poliziotti συνθέτες όπως ο Ενιο Μορικόνε, ο Στέλβιο Τσιπριάνι και ο Λουίς Μπακάλοφ.

Bαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΛΙΛΑ – ΨΥΧΙΚΟ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΑΛΣΟΣ (Ν. Φιλαδέλφεια) – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΜΑΡΙΛΕΝΑ – ΑΚΤΗ – ΝΙΚΑΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ κ.α.

«Στο στοιχείο τους» (Elemental, ΗΠΑ, 2022)

Η φωτιά και το νερό πλάθουν ένα αταίριαστα …ταιριαστό ζευγάρι στο «Στοιχείο τους» (Elemental, ΗΠΑ, 2022), το τελευταίο επίτευγμα της συνεργασίας Disney με την κορυφαία εταιρία παραγωγής κινουμένων σχεδίων PIXAR. Από την μία η Φλόγα, από την άλλη ο Νηρέας (με τις φωνές των Κλέλιας Ανδριολάτου και Ορέστη Χαλκιά στην ελληνική μεταγλώττιση). Και στην μέση η Πόλη των Στοιχείων, εκεί δηλαδή όπου τα στοιχεία της φύσης, η Φωτιά, το Νερό, η Γη και ο Αέρας, συγκατοικούν με στόχο την αρμονία κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Χωρίς να χάσει την παιδικότητα που οφείλει να έχει για το target group στο οποίο απευθύνεται, η ταινία του Πίτερ Σνόου (που διόλου τυχαία κατέβασε την αυλαία στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών), αποκτά έναν έντονο οικολογικό χαρακτήρα, στο πλαίσιο πάντα του ευπρόσωπου αμερικανικού παραμυθιού, όπου το ρομάντζο και η περιπέτεια αποτελούν τα συστατικά ενός δροσερού (εν προκειμένω και… καυτού) κοκτέιλ.

Bαθμολογία: 2

(προβάλλεται σε παραπάνω από 160 αίθουσες της Ελλάδας)

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Στις νέες ταινίες θα βρούμε επίσης την γαλλική κομεντί «Αλλοθι για παντρεμένους 2» (Alibi.com 2, 2023) σε σκηνοθεσία Φιλίπ Λασό, με τον ίδιο και τους Ελοντί Φοντάν, Ναταλί Μπάιγ και Ντιντιέ Μπουρντόν, ενώ δύο παλιές ταινίες από σήμερα στις αίθουσες συνιστώνται ανεπιφύλακτα: η «Notorious» (ΗΠΑ, 1946) του Αλφρεντ Χίτσκοκ με την Ινγκριντ Μπέργκμαν και τον Κάρι Γκραντ μπλεγμένους στην φάκα των ναζιστών, της προδοσίας και του έρωτα και η «Θεά» (Davi, Ινδία, 1960), κλασικό δράμα του Σατιαζίτ Ρέι στο οποίο με φόντο της αγροτική Ινδία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, ένας φεουδάρχης (Τσάμπι Μπισβάς) παθαίνει εμμονή με την ιδέα ότι η νύφη του (Σαρμίλα Ταγκόρ) αποτελεί μετενσάρκωση της Μητέρας Θεάς.