Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο πριν από ακριβώς μια εβδομάδα κι ενώ παράλληλα παρακολουθούσα το πρώτο επεισόδιο της περιβόητης νέας σειράς της HBO Max, The Idol. Περιβόητης μάλιστα, γιατί, από τη μία, κατάφερε να σηκώσει ολόκληρο το φεστιβάλ των Καννών από τις καρέκλες του και να χειροκρτήσει σύσσωμο για ένα γεμάτο πεντάλεπτο και, από την άλλη, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα θέματά της και – κυρίως – την πρωταγωνίστριά της.
Όλα τα παραπάνω ήταν λόγοι ικανοί να αποτρέψουν μεγάλο μέρος του κοινού, ιδιαίτερα του γυναικείου, από το να παρακολουθήσουν έστω κι ένα επεισόδιο. Το The Idol βγήκε από πολλές watchlists. Προσωπικά, όλα τα παραπάνω μου κίνησαν ακόμα περισσότερο την περιέργεια. Ναι, εκείνη που σκότωσε τη γάτα. Στην περίπτωσή μου κι ευτυχώς για ’μένα, η περιέργειά μου απλώς ενίσχυσε την άποψή μου σχετικά με την δυναμική του Sam Levinson ως σεναριογράφου, την οποία βρίσκω συχνά πολύ περιορισμένη.
Ο μοναδικός αξιόλογος χαρακτήρας που έχουμε δει να πλάθει μέχρι στιγμής ήταν εκείνος της Rue στο Euphoria, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε μεγάλο βαθμό πήγαζε από τη δική του εμπειρία. Στο The Idol, η πένα του μοιάζει για ακόμα μια φορά να τροφοδοτείται από την ασύστολη εμμονή του να υπερσεξουαλικοποιεί και να θυματοποιεί τους γυναικείους χαρακτήρες του.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, τούτη τη φορά βρήκε και συνεργό. Ο The Weeknd, ή κατά κόσμον Abel Tesfaye, έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια για το μισογυνισμό που διοχετεύει στους στίχους του. Η συνάντηση των δυο τους, λοιπόν, πίσω από το τιμόνι του The Idol θα έπρεπε μάλλον να είναι αναμενόμενο ότι θα φέρει ένα αποτέλεσμα βουτηγμένο στον σεξισμό, τα ναρκωτικά, την κενή παρακμή και τη βία σε αφθονία.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα της εν λόγω σειράς, κατ’ εμέ, είναι το γεγονός ότι οι δημιουργοί του φαίνεται να μην κατάφεραν μέχρι και το τέλος να πάρουν μια απόφαση για το εάν τελικά το The Idol θα έχει χαρακτήρα δραματικό, σατυρικό ή αν απλά θα είναι ένα οργισμένο, σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο – απάντηση προς όλα τα αρνητικά σχόλια που έχουν δεχθεί και οι δύο δημιουργοί στο παρελθόν. Και αυτό ακριβώς ήταν που με έκανε να θέλω να περιμένω για το δεύτερο επεισόδιο προτού γράψω το οτιδήποτε.
Το είδωλο στο οποίο αναφέρετε ο τίτλος είναι μια νεαρή ποπ σταρ που ακούει στο όνομα Jocelyn (Lilly Rose Depp) και έχει κάτι από Britney Spears, κάτι από Miley Cyrus, κάτι από Madonna στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Η Jocelyn γίνεται το βασικό όχημα για μια γλαφυρή τηλεοπτική μεταφορά της σκοτεινής πλευράς του Χόλιγουντ και πιο συγκεκριμένα της μουσικής βιομηχανίας, παρουσιάζοντας όλους τους τρόπους με τους οποίους μια νέα, όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα γίνεται ευπώλητο προϊόν.
Μέχρι εδώ καλά. Κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα, κανείς δεν σοκάρεται. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού στο οποίο απευθύνεται η σειρά έχει παρακολουθήσει τη Britney Spears να ξυρίζει το κεφάλι της σε ζωντανή αναμετάδοση το μακρινό 2007. Είναι πια γνωστό πως οι νεαρές ποπ σταρ των προηγούμενων δεκαετιών δεν πέρασαν και πολύ ωραία προσπαθώντας να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Επομένως, αυτό το shock value στο οποίο ποντάρει από την πρώτη κιόλας στιγμή η σειρά αποτυγχάνει εντελώς, είναι γνωστό, τετριμμένο, μυρίζει καμφορά. Καθώς η κόλαση της Jocelyn γίνεται ολοένα πιο αδυσώπητη, η μυρωδιά του φιάσκου πυκνώνει. Η ιστορία είναι φρικτά ρηχή. Οι χαρακτήρες επίσης. Ούτε ένας από αυτούς δεν είναι προσιτός, σχετικός με την πραγματικότητα του μέσου θεατή. Με ποιον ή ποια να ταυτιστούμε;
Επιπλέον, το σενάριο είναι τόσο κακόγουστο και κακογραμμένο που cringeάρουμε σχεδόν σε κάθε ατάκα – ειδικά εκείνες που ξεστομίζει ο Tesfaye στο ρόλο ενός σύγχρονου, αυτόκλητου Svengali που ακούει στο όνομα Tedros Tedros. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι από όλους τους χαρακτήρες στην ανάπτυξη των οποίων βοήθησε ο Tesfaye για τη σειρά, ο δικός του είναι ένας από τους λίγους που δεν χρειάζεται να περνούν το χρόνο τους στην οθόνη περιφερόμενοι με τα εσώρουχά τους – ή και λιγότερα. Και δεν έχει να κάνει με τη σεμνοτυφία το γεγονός ότι στέκομαι σε αυτό.
Εχει να κάνει με το ότι τελικά το The Idol μοιάζει με ένα διεστραμμένα αντιφατικό ηθικό παραμύθι που βρίσκει υπερβολικά σέξι το ότι η μουσική βιομηχανία βλέπει τις νεαρές γυναίκες σταρ με τον τρόπο που ο λύκος βλέπει την κοκκινοσκουφίτσα ενώ παράλληλα, σε κάνει με το ζόρι κοινωνό, σε βάζει στη θέση του ηδονοβλεψία, προσπαθώντας να διαστρεβλώσει εντελώς την οπτική σου για τον κόσμο.
Μπερδεύει την καταστροφή, τη δυσφορία, τη θλίψη με τη βαρύτητα· τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία με τη διαστροφή· την τοξικότητα με την πολυπλοκότητα και την αιχμηρή σάτιρα με τη ρηχή, σχηματική απεικόνιση. Το αν τελικά, αφού προβληθούν όλα τα επεισόδια, το The Idol καταφέρει να εξαργυρώσει κριτικά μένει να το δούμε, αν και πια πολύ αμφιβάλλω.
