Βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι: στη διάρκεια του αεροπορικού ταξιδιού μου αναρωτιόμουν τι διάβολο πάνω να δω στην Πόλη, αφού ο νικητής του ματς μοιάζει γνωστός ήδη από τα ημιτελικά. Η Μάντσεστερ Σίτι, μετά τη συντριβή της Ρεάλ, δεν έχει απλά τον αέρα του φαβορί, αλλά μοιάζει έτοιμη να κερδίσει το τρόπαιο χωρίς καν να ιδρώσει. Είχα να νιώσω κάτι τέτοιο είκοσι χρόνια. Το 2002 ταξίδευα στη Γλασκώβη για να δω έναν αντίστοιχο τελικό: τότε πήραν μέρος σε αυτόν η Ρεάλ Μαδρίτης των Γκαλάκτικος και η ταπεινή Μπάγερ Λεβερκούζεν, που κανείς δεν θυμάται πώς είχε φτάσει να διεκδικεί το τρόπαιο. Εκείνο ήταν το τελευταίο ταξίδι μου σε τελικό με το προαίσθημα πως θα δούμε λιοντάρια εναντίον Χριστιανών: έκτοτε όλοι οι τελικοί έμοιαζαν κομμάτι ισορροπημένοι ακόμα κι αν φαβορί κι αουτσάιντερ υπήρχαν. Μέχρι φέτος.
Τρεμπλ
Το περασμένο Σάββατο η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε στο Γουέμπλεϊ το Κύπελλο Αγγλίας. Η Σίτι κέρδισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 2-1: το ντέρμπι των δυο του Μάντσεστερ ήταν το πρώτο σε τελικό. Η ομάδα του Γκουαρντιόλα αγωνίστηκε για να κερδίσει το τρόπαιο και να διατηρήσει το δικαίωμα να κατακτήσει την ίδια χρονιά το πρωτάθλημα, το Κύπελλο Αγγλίας και το Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προσπάθησε να υπερασπιστεί το γεγονός ότι είναι η μοναδική αγγλική ομάδα που έχει κάνει αυτό το «τρεμπλ», αλλά δεν τα κατάφερε. Η Γιουνάιτεντ του Τεν Χαγκ δεν συγκρίνεται με τη Μάντσεστερ του Φέργκιουσον, που το 1999 κέρδισε τα πάντα: κατάφερε απλά να δημιουργήσει κάποιες δυσκολίες στον Γκουαρντιόλα και στους παίκτες του χωρίς ωστόσο να τους στερήσει τον θρίαμβο. Κι έτσι η Σίτι ταξιδεύει στην Πόλη με το όνειρο του «τρεμπλ», δηλαδή με ένα παραπάνω κίνητρο. Οχι πως της χρειαζόταν: το γεγονός ότι αν κερδίσει, θα κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά, ως κίνητρο της ήταν υπεραρκετό.
Ενέργεια
Εριξα μια ματιά την επόμενη στις ιταλικές εφημερίδες. Εχουν τον τρόπο τους να κρατήσουν υψηλό το φρόνημα των παικτών και των οπαδών της Ιντερ. Επισημαίνουν π.χ. ότι ήταν αρκετό για τον προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Τεν Χαγκ να περάσει στο ματς τον Αλεχάντρο Γκαρνάτσο, έναν νεαρό ισπανό εξτρέμ, για να δημιουργηθούν προβλήματα στη δεξιά πλευρά της Σίτι. Γράφουν πως ο Γουόκερ, αμυντικός αλλά με τη συνήθεια να επιτίθεται, μπήκε σε μπελάδες. Ο Γκαρνάτσο είχε ένα δοκάρι και στην εκπνοή του ματς μετά από μια προσωπική του ενέργεια που δημιούργησε πανικό, το οριζόντιο δοκάρι έσωσε τη Σίτι από την ισοφάριση. Ισχυρίζονται ότι σπάνια έχουν δει τη Σίτι να υποφέρει τόσο στο φινάλε ενός ματς και ότι αν κάτι φάνηκε σε αυτό το ντέρμπι του Κυπέλλου είναι ότι η Σίτι, που έχει τη συνήθεια να στρατοπεδεύει στην περιοχή του αντιπάλου της, έδειξε αδυναμίες, όταν χρειάστηκε να αμυνθεί. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Πράγματι, όταν οι παίκτες της Σίτι ντριμπλάρουν και συνεργάζονται, μαγεύουν και γοητεύουν, και σχεδόν υπνωτίζουν τον αντίπαλο χάρη στην αρμονία των κινήσεών τους. Και είναι και αλήθεια ότι επειδή όλοι οι παίκτες του Γκουαρντιόλα συμμετέχουν στη δημιουργία μπορεί να ξοδέψουν δυνάμεις αλόγιστα και να το πληρώσουν. Αλλά δεν χωρά αμφιβολία πως οι Ιταλοί για να τονώσουν το ηθικό της Ιντερ επικαλούνται κάτι που μπορεί μεν να συμβεί, αλλά συμβαίνει σπάνια. Σαφώς η Σίτι μπορεί να κάνει λάθος ματς ή να πληρώσει τη μεγάλη ένταση του παιχνιδιού της. Αλλά αυτό είναι η εξαίρεση στον κανόνα που τη θέλει να κερδίζει τα τελευταία χρόνια περισσότερα από το 85% των παιχνιδιών της σε όλες τις διοργανώσεις.
Κόστος
Οι Ιταλοί ισχυρίζονται πως τόση ομορφιά παιχνιδιού θαμπώνει, αλλά έχει και κόστος. Στέκονται στην περίπτωση του Τζον Στόουνς, του αμυντικού που γίνεται μέσος (και το αντίστροφο), ανάλογα με το αν η Σίτι έχει την κατοχή της μπάλας ή όχι. Υπογραμμίζουν πως υπάρχουν στιγμές που όταν η Σίτι χάνει την, μπάλα, εξαιτίας της πολύ επιθετικής συμπεριφοράς του Στόουνς μπορεί να δει κανείς πόσο άδειο είναι το γήπεδο πίσω από τον Στόουνς, γιατί συχνά ανεβαίνουν μαζί του και ο Ρούμπεν Ντίας, και ο Γουόκερ και ο Ακάντζι – όλη η άμυνα δηλαδή. Οι Ιταλοί λένε ότι η Ιντερ έχει τον κατάλληλο άνθρωπο για να χτυπήσει στους κενούς χώρους και τον λένε Λουκάκου. Κενά και χώρους βλέπουν και στα αριστερά. Η ποιότητα του Γκρίλις είναι σπάνια, ωστόσο ο αέρινος Γκρίλις δεν λάμπει για την αμυντική του προσήλωση και η Ιντερ, λένε, θα μπορούσε να χτυπήσει από τη μεριά του, γιατί έχει ένα γρήγορο ποδοσφαιριστή όπως ο Ολλανδός Ντούμφρις που μπορεί να γίνει με την ίδια ευκολία ο παραπάνω αμυντικός κι ο έξτρα παίκτης στην επίθεση.
Υπέροχα
Τα διάβαζα όλα αυτά και τα έβρισκα υπέροχα: η προσπάθεια των ιταλών αθλητικογράφων να περιγράψουν τον τελικό ως ένα ισορροπημένο ματς είναι σπουδαία αλλά πολύ φοβάμαι πως θα τελειώσει μόλις ο τελικός αρχίσει: τότε απέναντι στην ιταλική αισιοδοξία θα υπάρξει ως απάντηση η τρομακτική ποιότητα της ομάδας του Γκουαρντιόλα. Είναι ωραία η δημοσιογραφική ανάλυση των (υποτιθέμενων) δυσκολιών της Σίτι, αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα κι αυτή λέει πολλά και διαφορετικά. Ο Γκουντογκάν και ο Ντε Μπρόινε αποτελούν ένα εκπληκτικό ζευγάρι επιθετικών χαφ, η άμυνα της Σίτι δέχεται γκολ σπανιότατα, ο πάγκος του Γκουαρντιόλα είναι γεμάτος από παίκτες που μπορεί να δώσουν λύσεις κι ο Χάαλαντ είναι η οργή του Θεού φέτος έχοντας 52 γκολ στη σεζόν. Το γεγονός ότι δεν έχει σκοράρει σε 4 παιχνίδια και ότι το τελευταίο του γκολ χρονολογείται στις 14 Μαΐου κόντρα στην Εβερτον στο πρωτάθλημα δεν είναι καλό σημάδι: κι αν ο άτιμος βάλει ένα γκολ, η ίδια η σεζόν μας λέει πως θα βάλει και δεύτερο.
Απόψε
Επομένως δεν υπάρχει τελικός; Ποτέ δεν μπορείς να το πεις, ειδικά στην Πόλη των θαυμάτων, εδώ που η Μίλαν κέρδιζε κάποτε με 3-0 τη Λίβερπουλ στο ημίχρονο κι έχασε το τρόπαιο στο τέλος. Ομως η Σίτι είναι φαβορί τεράστιο – είκοσι χρόνια ανάλογο δεν θυμάμαι. Και το μόνο που με κάνει να ελπίζω ότι θα δούμε ένα αληθινό τελικό είναι ότι στη Γλασκώβη κάποτε η Ρεάλ κέρδισε το τρόπαιο επικρατώντας με 2-1 της ανέμελης Λεβερκούζεν. Που στο τέλος του ματς όμως λίγο ήθελε να της κάνει μια ζημιά που θα είχε μείνει αξέχαστη. Αυτή που θα επιδιώξει να κάνει η Ιντερ απόψε…
