Στις θεσμοθετημένα εκλογές των δυο γύρων, όπως είναι οι προεδρικές στη Γαλλία, είθισται οι δεύτερες στη σειρά να αποκαλούνται «επαναληπτικές».
Όταν όμως οι δυο γύροι κατασκευάζονται με τεχνάσματα τότε η «επανάληψη» αποκτά διαφορετικό νόημα.
Χωρίς το θεσμικό τους μανδύα, όπως αυτόν μιας εκ νέου αναμέτρησης των δυο πρώτων και μόνο, μοιάζουν περισσότερο με προμνησία – το déjà vu που λένε και οι Γάλλοι.
Ένα τέτοιο déjà vu βιώνουμε σε αυτή την δεύτερη προεκλογική περίοδο.
Ο Κ.Μητσοτάκης ζητάει την ψήφο των πολιτών για να κυβερνήσει, ακριβώς όπως και στις πρώτες εκλογές.
Ο Κ.Τσίπρας δεν μπορεί – απλώς οι κυβερνήσεις ανοχής ή ειδικού σκοπού έδωσαν τη θέση τους σε ένα περισσότερο ή λιγότερο γενναίο mea culpa.
Και ο Ν.Ανδρουλάκης δηλώνει ξανά σε όλους τους τόνους και με κάθε τρόπο πως δεν ενδιαφέρεται.
Αντιστοίχως, εξαντλήθηκαν και τα επικοινωνιακά εργαλεία.
Η χαλαρή διάθεση του ενός στο Tik Tok και τις πρωινές εκπομπές έπαψε να αποτελεί εύρημα – ακόμη και η γεύση από τα ντολμαδάκια φαντάζει πλέον άνοστη.
Η απολογητική διάθεση του άλλου στις τηλεοπτικές του συνεντεύξεις δύσκολα κρύβεται πια – και δεν αλλάζει ούτε από τους πιστούς του κόμματος που μετρούν τους νεκρούς του ΕΚΑΒ.
Και η αντιπολιτευτική του τρίτου εξακολουθεί να δείχνει ακατανόητη – ο «άγνωστος Χ» που κανένας δεν ήξερε αντικαταστάθηκε από έναν «κίνδυνο παντοδυναμίας» που ουδείς αντιλαμβάνεται.
Είμαστε κατά συνέπεια στο ίδιο έργο θεατές με το πολιτικό σύστημα να σέρνεται από την κόπωση και το εκλογικό σώμα σε βαθιά χασμουρητά.
Με τη διαφορά πως η παράσταση δεν μπορεί να κατεβεί προτού πέσει το παραβάν.
