Αν στην οικονομία οι επιλογές, για τον Ταγίπ Ερντογάν, είναι ξεκάθαρες: «προσγείωση» στην πραγματικότητα, με όσο το δυνατόν πιο ομαλό τρόπο, ή «σύγκρουση» με αυτήν, τα εξωτερικά είναι πιο περίπλοκα.
Σύμφωνα με τον έγκυρο αναλυτή και υποψήφιο βουλευτή της ΝΔ, Δημήτρη Καιρίδη, μετά το 2016, η Τουρκία επιχείρησε να ισορροπήσει μεταξύ Δύσης και Ανατολής και, ιδίως, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, σε μια σειρά από μέτωπα, όπως, κατεξοχήν, είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η ίδια θεώρησε ότι στον νέο κόσμο η Δύση εξασθενεί και η Τουρκία δικαιούται και υποχρεούται να αυτονομηθεί. Για τον κ. Καιρίδη, η παράταση, ωστόσο, των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία επ’ αόριστον περιπλέκουν, αν δεν καθιστούν αδύνατη, την ισορρόπηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα.
Κομβικό σημείο τριβής αποδεικνύεται η υπόθεση της πώλησης νέων και της αναβάθμισης των παλαιών F-16 της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας. Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο του Ερντογάν, ο οποίος καλείται να αποφασίσει αν θα κάνει το βήμα της άρσης του βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος δεν είναι ατελείωτος και η συμφωνία του Κογκρέσου δεν μπορεί να είναι βέβαιη.
Εκτιμάται ότι από τον Οκτώβριο και μετά, οι ΗΠΑ εισέρχονται σε μια έντονη προεκλογική περίοδο, κατά την οποία ο Μπάιντεν θα δυσκολευτεί, ακόμα κι αν το ήθελε, να ασχοληθεί και να ξοδέψει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για οτιδήποτε άλλο πέραν της επανεκλογής. Ιδίως δε όταν θα έχει απέναντι έναν Μπομπ Μενέντεζ, ο οποίος θα μάχεται και ο ίδιος για την επανεκλογή του στη θέση του γερουσιαστή στην πολιτεία του Νιου Τζέρσευ, απέναντι σε έναν πολύ πλούσιο Ρεπουμπλικάνο αντίπαλο. Το τελευταίο που θα ήθελε ο Μενέντεζ θα ήταν να δυσαρεστήσει τους υποστηρικτές του, ενόψει της κρίσιμης δικής του αναμέτρησης, για να διευκολύνει τον Μπάιντεν και, ακόμα περισσότερο, τον Ερντογάν.
Με άλλα λόγια, το Κογκρέσο θα επιμείνει σε μια σειρά από όρους, όπως η μη χρήση των αμερικανικών αεροσκαφών για υπερπτήσεις στο Αιγαίο, προκειμένου να συναινέσει στη συμφωνία. Η οποία, στη καλύτερη περίπτωση, δεν θα αρχίσει να υλοποιείται πριν το 2027 και μάλιστα σταδιακά, που σημαίνει ότι, ανά πάσα στιγμή, θα μπορεί να διακοπεί η εφαρμογή της, αν διαπιστωθεί η παραβίαση των όρων της. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η ικανοποίηση των Αμερικανών προϋποθέτει, πέρα από την όποια «ταπείνωση» του τουρκικού μεγαλο-ιδεατισμού, και την απομάκρυνση από τη Ρωσία, πράγμα δύσκολο και, πάντως, με μεγάλο κόστος όχι μόνο για την τουρκική οικονομία αλλά και γεωστρατηγικά, σε ευαίσθητα μέτωπα όπως η Συρία, η Λιβύη και ο Καύκασος. Πραγματικός γόρδιος δεσμός…
