Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου διεξάγονται υπό το ιδιότυπο καθεστώς που οδήγησε στο αποτέλεσμα της πρώτης κάλπης.
Τότε, οι πολίτες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια σαφή πρόταση κυβερνησιμότητας και μια ασαφή, η οποία εκλήφθηκε ως μια χαώδης συνταγή ακυβερνησίας.
Επέλεξαν τελικά σε συντριπτικό ποσοστό τη μία και μοναδική πρόταση που υπήρχε ουσιαστικά στο τραπέζι.
Σήμερα, τίθεται και πάλι υπόψη των ψηφοφόρων μία και μόνο πρόταση κυβερνησιμότητας, ενώ η δεύτερη που καταδικάστηκε εκκωφαντικά στις κάλπες αντικαταστάθηκε απλώς από μια πρόταση πλασαρίσματος στην αντιπολίτευση.
Η δεύτερη αναμέτρηση φέρει επομένως τον ίδιο διλημματικό χαρακτήρα, κάτι που έσπευσε να τονίσει με τη συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση ο Κ.Μητσοτάκης.
Είναι εδώ όμως που μπορεί να διακρίνει κανείς μια σημαντική διαφορά. Δεν μιλάμε πια για μια εν πολλοίς αναμενόμενη νέα εκλογική αναμέτρηση, που ήταν οι δεύτερες εκλογές.
Αλλά για το φάντασμα μιας τρίτης κάλπης κι ένα ιδιότυπο καθεστώς το οποίο διαμορφώνεται από έναν που ζητάει να κυβερνήσει, έναν δεύτερο που δεν μπορεί και έναν τρίτο που δεν θέλει.
Μένει να φανεί εάν και σε ποιο βαθμό αυτή η παραδοξότητα θα αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα της δεύτερης κάλπης ως καρμπόν της πρώτης.
