Οι ταινίες της εβδομάδας – Εγγύηση Μαριόν Κοτιγιάρ και Ιζαμπέλ Υπέρ

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

«Αγάπη και το μίσος» (Frère et soeur, 2022)

Μια εξονυχιστική μελέτη του πάντα αιχμηρού Αρνό Ντεπλεσέν πάνω στην Αλίς, μια σταρ του σινεμά (Μαριόν Κοτιγιάρ) και τον Λουίς, συγγραφέα αδελφό της (Μελβίλ Πουπό) με τον οποίο δεν έχει ανταλλάξει λέξη εδώ και 20 χρόνια. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι ο λόγος στον οποίο οφείλεται η ψυχρότητα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσό τους δεν ανήκει στις προτεραιότητες του καλά δομημένου σεναρίου που ο σκηνοθέτης συνυπογράφει με την Ζιλί Περ.

Οι στιγμές ανάμεσα στην Αλίς και τον Λουίς (όπως και εκείνες στις οποίες τους βλέπουμε μόνους, με τον εαυτό τους) είναι που έχουν σημασία, «μικρές» και «μεγάλες» μέσα από τις οποίες ο Ντεπλεσέν δημιουργεί ένα πολυδιάστατο συναισθηματικό σύμπαν αναζητώντας μέσα στο χάος της ανθρώπινης την αλήθεια που κρύβεται βαθιά μέσα στην ψυχή τους.

Τα δυο αδέλφια δείχνουν ότι μπορεί κανείς να τα «διαβάσει» εύκολα, όμως αυτό δεν είναι απολύτως αληθές και εδώ φαίνεται η πολύ καλή δουλειά που έχουν κάνει πάνω στους ρόλους τους οι δύο πρωταγωνιστές αυτού του ασυνήθιστα στεναχωρου οικογενειακού – ψυχολογικού δράματος που σε αφήνει τελικά με έναν κόμπο στο στομάχι και με μια έντονη γεύση πίκρας.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ – ΤΡΙΑΝOΝ – ΛΑΟΥΡΑ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ

«Το έγκλημά μου» (Mon crime, Γαλλία, 2023)

Με οδηγό ένα πολύ αγαπητό στην Γαλλία θεατρικό έργο (το ομότιτλο των Ζορζ Μπερ και Λουί Βερνέιγ), ο Φρανσουά Οζόν, ένας από τους πιο ανήσυχους Γάλλους και παραγωγικούς σκηνοθέτες των καιρών μας, σχολιάζει με σύγχρονους όρους τις συνθήκες που επικρατούσαν ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες στην χώρα του (και ίσως όχι μόνο) την δεκαετία του 1930.

Η αυστηρή και άκαμπτη πατριαρχική κοινωνία, όλο στόμφο, ύφος αλλά μυαλό κουρκούτι, δέχεται εδώ μια γερή σφαλιάρα από δυο παμπόνηρες νέες γυναίκες: μια κατηγορούμενη για φόνο (Νάντια Τερέσκιεβιτς) και την δικηγόρο που την υπερασπίζεται (Ρεμπέκα Μάρντερ). Που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψέμα για τον φόνο του παραγωγού για τον οποίο η πρώτη κάθεται στο εδώλιο της κατηγορουμένης, σχεδόν δεν έχει σημασία στην ιστορία.

Ο Οζόν ενδιαφέρεται (και πετυχαίνει τον στόχο του) να κτίσει δύο ηρωίδες που να τραβούν την προσοχή με την δροσιά, την πυγμή, την ετοιμολογία και την καπατσοσύνη τους. Είναι απόλαυση να τις βλέπεις να ξεγλιστρούν σαν χέλια ανάμεσα στην αρσενική ηλιθιότητα και όλα αυτά πριν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο μια κυρία άλλης εποχής για τα κάνει όλα κυριολεκτικά μαντάρα «παίρνοντας» μαζί της και όλη την ταινία. Καμία άλλη από την Ιζαμπέλ Υπέρ που είναι τόσο γοητευτική στον ρόλο μιας Σάρα Μπερνάρ των 30s που από μόνη της αποτελεί λόγο για να μην χάσετε αυτή την κομψή, πονηρή και κυρίως διασκεδαστική ταινία μπουλβάρ.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΜΑΡΟΥΣΙ – TOWN CINEMAS – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΛΑΪΣ ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΑΡΚΑΔΙΑ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΚΟΡΑΛΙ ΣΑΡΩΝΙΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – GROUPER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΒΑΚΟΥΡΑ κ.α.

«Επίδοξοι κληρονόμοι» (The estate, ΗΠΑ, 2022)

Αυτή η «μαύρη» κωμωδία στην όψη (χωρίς όμως να εντάσσεται πλήρως σ’ αυτό το είδος), παρακολουθεί τον ανταγωνισμό τεσσάρων ανιψιών μιας πάμπλουτης και κακιασμένης γηραιάς κυρίας (Κάθλιν Τέρνερ) να κερδίσουν την εύνοιά της ώστε να την κληρονομήσουν μετά τον θάνατό της (προβλέπεται να έρθει σύντομα). Με την δράση «κλειδωμένη» μέσα στην έπαυλη της μελλοθανατης, ο σκηνοθέτης Ντιν Κρεγκ δημιουργεί αστείες καταστάσεις έχοντας στηριχθεί στα βασικά χαρακτηριστικά των τεσσάρων επίδοξων κληρονόμων που στον καθένα είναι διαφορετικά.

Υπάρχει η συνεσταλμενη αλλά επιφυλακτική Τόνι Κολέτ που «συνεργάζεται» με την ασυγκράτητη νεότερη αδελφή της (Ανα Φάρις), υπάρχει ένας «τελειωμένος» χαραμοφάης που δεν έχει πετύχει τίποτα σωστό στη ζωή του (Ντέιβιντ Ντουκόβνι) και υπάρχει μια πέρα για πέρα εκνευριστική και καταπιεστική μαντάμ (Ροζμαρί Ντε Γουίτ) που «γλύφει» την μελλοθάνατη παριστάνοντας την καλή υπηρέτριά της.

Κάποιες καταστάσεις βγάζουν γέλιο (ιδίως εκείνες με τον απρόβλεπτα καλό στην κωμωδία Ντουκόβνι) αλλά οι περισσότερες σε αφήνουν απλώς αμήχανο (όλο το επεισόδιο με τον πρώην συμμαθητή της ηλικιωμένης, έναν μέθυσο πρώην κατάδικο για σεξουαλική παρενόχληση είναι ένα ντους με παγωμένο νερό).

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΘΗΣΕΙΟΝ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΦΛΩΡΙΔΑ κ.α.

«Μπαμπούλας» (The boogeyman, ΗΠΑ, 2023)

Βασισμένη στο διάσημο διήγημα του μετρ του τρόμου Στίβεν Κινγκ, το οποίο μάλιστα έχει ήδη τροφοδοτήσει αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίες, αυτή η ταινία έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία ξεφεύγοντας από την πεπατημένη του είδους της. Το πνεύμα της πεθαμένης συζύγου ενός ψυχιάτρου (Κρις Μεσίνα), καταλαμβάνει το σπίτι στο οποίο εργάζεται και κατοικεί μαζί με τα τρία παιδιά του προκαλώντας αναστάτωση στην μεγάλη και την μικρή του κόρη (Σόφι Θάτσερ, Βίβιαν Λίρα Μπλερ αντιστοίχως).

Όμως στην υπόθεση μπλέκει και ένας μυστηριώδης άντρας (Ντέιβιντ Νταστμαλχιάν) που κατηγορείται για τον φόνο των δικών του παιδιών. Τι μπορεί να τα συνδέει όλα αυτά; Ειδικός στον τρόμο, ο σκηνοθέτης Ρομπ Σάβατζ (γνωστός από τις σειρές «Fear haus», «True horror») δημιούργησε ένα υποφωτισμένο και αρκετά «σιωπηλό» θρίλερ, που αντιπροσωπεύει ικανοποιητικά το είδος του καθ ότι ενδιαφέρεται για την αφήγηση χωρίς να έχει το νου το στραμμένο στο λούσιμο της οθόνης με αίμα όπως συνήθως συμβαίνει στην πλειοψηφία αυτού του είδους ταινιών.

Βαθμολογία: 2

(σε παραπάνω από 80 αίθουσες της Ελλάδας)

ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

«Spider-Man: Ακροβατώντας Στο Αραχνο-Σύμπαν» (Spider-Man: Across the Spider-Verse, ΗΠΑ, 2023) των Χοακίμ Ντος Σάντος, Κεμπ Πάουερς, Τζάστιν Κ. Τόμσον.

Πέντε χρόνια μετά το κινούμενο σχέδιο «Spider-Man: Μέσα στο αραχνο-σύμπαν», μια φρέσκια ματιά πάνω στον πασίγνωστο αραχνάνθρωπο, τον super ήρωα της Marvel Comics, το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας βγαίνει στις αίθουσες. Πληθωρικό και μπερδεμένο, επεξεργάζεται πιο βαθιά την ιδέα της συνεργασίας για το κοινό καλό με σημαιοφόρο το μήνυμα «Spider Man είμαστε όλοι μας!» που είχε στηρίξει την πρώτη ταινία. Εντυπωσιακό σε όλα του, κυρίως τις πρωτότυπες χρωματικές συνθέσεις με το μωβ, το κόκκινο και το μπλε να πλημμυρίζουν στην οθόνη, το «Ακροβατώντας Στο Αραχνο-Σύμπαν» μοιάζει με τεράστιας διάρκειας βίντεο κλιπ το οποίο «φλερτάρει» με πολλά είδη, ακόμα και το νουάρ. Μια οπτική εμπειρία στον τομέα των γραφικών παρότι αρκετά μεγαλύτερη σε διάρκεια απ’ όσο ένας θεατής που δεν ανήκει στους απόλυτους φαν του ήρωα μπορεί να αντέξει (140’).

Βαθμολογία: 2

(σε παραπάνω από 150 αίθουσες της Ελλάδας, με υπότιτλους και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά)

«Τα άνθη στα άνθη» (Ελλάδα, 2022) του Γιώργου Αθανασίου.

Ασπρόμαυρα μονοπλάνα μεγάλης διάρκειας με δύο εφήβους να μιλούν ασταμάτητα για ροζ βρακιά και ξύσιμο πισινών, για τους γονείς τους, για τoυς δασκάλους τους, για τον Μάρκο Βαμβακάρη. Η σκιά της τριλογίας των ταινιών «Πριν» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ όπως και των πρώτων, eighties ταινιών του Τζιμ Τζάρμους είναι βαριά στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του όμως η σκηνοθεσία έχει συνέπεια και οι δύο ηθοποιοί του (Σοφία Ιωάννου, Κωνσταντίνος Κωνιός) προφανώς διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν, το οποίο σίγουρα θα διασκεδάσει και το νεανικό κοινό των Εξαρχείων για το οποίο η ταινία νιώθεις ότι είναι γυρισμένη.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΠΟΛΛΩΝ

«Πρόσκληση σε φόνο» (Invitation to a Murder, Γαλλία, 2023) του Στέφεν Σίμεκ.

Επιτηδευμένα παλιομοδίτικα φτιαγμένο whodunnit μυστηρίου (ποιος το’ κανε) με την Μίσα Μπάρον σε ρόλο φιλόδοξης ντετέκτιβ που ως προσκεκλημένη δισεκατομμυριούχου θα βρεθεί μέσα σε ένα σπίτι με αγνώστους και θα προσπαθήσει να βρει ποιος σκότωσε έναν από αυτούς. Στη λογική των «Δέκα μικρών νέγρων» και άλλων μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι αλλά ψυχρό και άνευρο συγκρινόμενο ας πούμε με το «Κοίτα τους πώς τρέχουν» που είδαμε τον περασμένο Οκτώβριο.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΛΙΛΑ – ΦΙΛΙΠ – ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΛΣΟΣ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – MARIEL ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ – ΒΑΚΟΥΡΑ – ΠΑΝΟΡΑΜΑ κ.α.

«Ευτυχισμένοι μαζί» (What’s love got to do with it?, Αγγλία, 2023) του Σεκάρ Καπούρ.

Είναι δυνατόν στις μέρες μας η μέθοδος του «προξενιού» να οδηγήσει στην τέλεια σχέση; Αυτό πιστεύει ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας (Σαζάντ Λατίφ) σε αντίθεση με την φίλη του (Λίλι Τζέιμς) που υποστηρίζει την μέθοδο που προσφέρουν τα apps γνωριμιών. Ένα ταξίδι τους από την Αγγλία στην Λαχόρη κρύβει την απάντηση. Από τους δημιουργούς των ταινιών της κινηματογραφικής σειράς «Bridget Jones» και του «Αγάπη είναι…»

Βαθμολογία: –

ΑΘΗΝΑ: ΧΛΟΗ – ΦΙΛΟΘΕΗ – ΦΙΛΙΠ – ΣΙΝΕ ΑΚΤΗ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ κ.α.

«Ο μεγαλόδοντας» (Black demon, ΗΠΑ, 2023) του Έντριαν Γκούνμπεργκ.

Ο τίτλος αναφέρεται στον Μαύρο Δαίμονα, ένα θαλάσσιο τέρας στα νερά του Μεξικού που θεωρείται ο απόλυτος εξολοθρευτής φαλαινών (οπότε καταλαβαίνεις το μέγεθος) και απειλεί μια οικογένεια κατά την διάρκεια της επιθεώρησης μιας εξέδρας πετρελαίου (παίζουν: Τζος Λούκας, Φερνάντα Ουρεχόλα, Ομάρ Τσαπάρο κ.α.)

Βαθμολογία: –

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE PENTH – ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛATEIA

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

«Το αγόρι» (Ιαπωνία, 1969) του Ναγκίσα Οσιμα.

Βασισμένη σε ένα αληθινό περιστατικό που δεν θα το βρούμε μόνο στην Ιαπωνία αλλά σε κάθε χώρα του κόσμου, αυτή η ταινία του Ν. Οσιμα (1932-2013) αναφέρεται στην περίπτωση ενός αγοριού (Tόσι Αμάτσου) που μαζί με την οικογένειά του «σκηνοθετεί» τροχαία ατυχήματα ώστε οι «υπεύθυνοι» οδηγοί να υποκύψουν στον εκβιασμό και να πληρώσουν προκειμένου να μην βρεθούν στα δικαστήρια. Σύνθετη, ενίοτε ποιητική άλλοτε απολύτως ρεαλιστική και σίγουρα πολύ σκληρή ταινία, από την μια πλευρά διαχειρίζεται πολύ προσεκτικά το τέλος της παιδικής αθωότητας με την συναίνεση του αγοριού στους κανόνες της οικογένειας για την επιβίωσή της και από την άλλη λειτουργεί ως παραβολή για την ψευδαίσθηση του μεταπολεμικού ονείρου στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αφού το όνειρο δεν αφορά το σύνολο αλλά τους λίγους στους οποίους προφανώς δεν ανήκει ο πάτερ φαμίλιας της ιστορίας, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος έχει μείνει παράλυτος.

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ – ΟΑΣΙΣ

«Ο μελισσοκόμος» (Ελλάδα/ Ιταλία/ Γαλλία, 1986) του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Το ρεαλιστικό και συγχρόνως μεταφυσικό ταξίδι στον χρόνο ενός δασκάλου της επαρχίας, παλιού αγωνιστή της Αριστεράς, ο οποίος έχοντας εγκαταλείψει τα πάντα, βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο παρελθόν του αδυνατώντας να κοιτάξει το μέλλον. Η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1935-2012), η πιο μελαγχολική (και μαζί με τον «Μεγαλέξανδρο» μια από τις πιο «δύσκολες»), αναμοχλεύει την μόνιμη θεματική του, τον αργό θάνατο του ονείρου της Αριστεράς σε έναν ρημαγμένο τόπο που μόνο να αυτοκαταστρέφεται ξέρει, αφήνοντας πίσω του σαράβαλα όπως τον μουχλιασμένο μελισσοκόμο που υποδύεται σπαρακτικά ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην πρώτη από τις δύο ταινίες που γύρισε με τον σκηνοθέτη. Η ταινία διεκδίκησε τον Χρυσό Λέοντα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βενετίας 1986

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ