Ως αναπληρωματικό μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης Καταλληλότητας Κινηματογραφικών έργων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, συχνά μου ζητείται η άποψη για την καταλληλότητα των έργων που πρόκειται να προβληθούν στις αίθουσες.
Θεωρώ ότι η θέση αυτή έχει ευθύνη οπότε είμαι πολύ προσεχτικός σε ότι αφορά την κρίση μου απέναντι στις ταινίες και στο ποιους απευθύνονται – πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της λογικής και ανεξαρτήτως ιδιότητάς μου (κριτικός κινηματογράφου).
Στην περίπτωση της ταινίας «Αγόρια στο ντους» για την οποία έχει προκληθεί τόσο μεγάλος θόρυβος στο πανελλήνιο, αν μου ζητείτο γνώμη για αξιολόγηση, η πρότασή μου θα ήταν ότι η ταινία δεν θα έπρεπε να απευθύνεται σε παιδιά του δημοτικού (όπως εξάλλου και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογραφόυ την έχει κατηγοροποιήσει για παιδιά του γυμνασίου).
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι συμφωνώ με τον θόρυβο που έγινε στην χώρα μας επειδή μια δασκάλα σχολείου αποφάσισε να δείξει την ταινία σε παιδιά της τετάρτης τάξεως του δημοτικού.
Η κίνηση αυτή έβγαλε στην επιφάνεια μια απύθμενη οργή για το θέμα, το οποίο, πολύ φυσικά, ουδόλως αντιμετωπίζεται με την πρέπουσα ψυχραιμία.
Δεν θα μείνω στο γεγονός ότι η ταινία είναι βραβευμένη σε όλο τον κόσμο γιατί αυτό δεν έχει σημασία. Αν δεν πρέπει να προβληθεί, δεν πρέπει. Τελεία και παύλα.
Θα πω όμως ότι αυτή η ταινία έχει προβληθεί σε φεστιβάλ παιδιών ταινιών σε πολλές χώρες της πολιτισμένης Ευρώπης στην οποία θέλουμε να μοιάσουμε. Το rating της ήταν για παιδιά του Γυμνασίου, 12+, 11+ ακόμα και 9+. Πουθενά δεν άνοιξε ρουθούνι. Εκτός από την Ελλάδα. Φανταστείτε έχει προβληθεί ακόμα και στην Ουγγαρία του Ορμπαν χωρίς να σηκώσει τέτοιες αντιδράσεις.
Και θα αναρωτηθώ: γιατί δεν σκέφτηκε κανείς ότι πολύ πιθανό να έγινε κάποιο λάθος και ότι το λάθος αυτό μπορεί να μην έγινε σκόπιμα; Δεν νομίζω ότι η δασκάλα είχε την πρόθεση να προκαλέσει ενόχληση στα παιδιά – στο κάτω –κάτω, για προβολή ταινίας μιλάμε, μικρού μήκους ταινίας, δηλαδή ενός έργου Τέχνης.
Η αντιμετώπιση αυτού του θέματος από κάποιους γονείς οι οποίοι ένιωσαν την ανάγκη «εξέγερσης» χαρακτηρίζεται αποκλειστικά και μόνο από μια ανατριχιαστική υπερβολή, την ίδια υπερβολή στην παγίδα της οποίας η κοινωνία έχει επιτρέψει τον εαυτό της τα τελευταία χρόνια να πέσει.
Την ίδια υπερβολή, που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πολλοί επιδιώκουν ώστε το θέμα να αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που θα έπρεπε. Και φυσικά τα καταφέρνουν, μέχρι να ξεχαστεί και αυτό, όπως όλα.
Αναρωτιέμαι, τίποτα αλήθεια δεν έχει αλλάξει από την εποχή που έσκιζαν οθόνες και ξεχαρβάλωναν καρέκλες στις αίθουσες όπου προβαλλόταν ο «Τελευταίος πειρασμός» του Μάρτιν Σκορσέζε;
Η απάντηση δυστυχώς είναι: Ναι. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στους κύκλους τουλάχιστον που επιδιώκουν συστηματικά να στεγανοποιήσουν το σχολείο και την εκπαίδευση από την πραγματικότητα εκεί έξω, την οποία, να είστε βέβαιοι ότι τα παιδιά μια ζουν στο σπίτι, στο σχολείο, στις παρέες τους, παντού.
