Στις ελληνικές εκλογές αναφέρεται άρθρο γνώμης στο Guardian λέγοντας πως τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα αποτέλεσαν μεγάλη έκπληξη για τους νικητές, τους ηττημένους και τους δημοσκόπους.
«Σε μια χώρα όπου τεράστιος αριθμός ανθρώπων αγωνίζεται καθημερινά, με σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού να εκτιμάται ότι κινδυνεύει από τη φτώχεια, το δεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να εξασφαλίσει το 40% των ψήφων – μια αξιοσημείωτη νίκη που καμία εταιρεία δημοσκοπήσεων δεν προέβλεψε», αναφέρει η αρθογράφος του Guardian.
«Δεύτερος αναδείχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας του κεντροαριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, γνωστότερος για την ταραχώδη αντιπαράθεσή του με τα οικονομικά κέντρα εξουσίας της ΕΕ το 2015. Συγκέντρωσε μόνο το 20% των ψήφων, ποσοστό πολύ χαμηλότερο από αυτό που προέβλεπαν οι δημοσκόποι και χαμηλότερο από αυτό που οι περισσότεροι Έλληνες -φίλοι και εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ- θεωρούσαν πιθανό.
Η έλλειψη απόλυτης πλειοψηφίας για τη Νέα Δημοκρατία καθιστά το πιο πιθανό σενάριο μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση τον Ιούνιο – ο γύρος αυτός έχει σχεδιαστεί για να δώσει μπόνους έδρες στον νικητή, αυξάνοντας τις πιθανότητές του να εξασφαλίσει πλειοψηφία.
«Οι υποσχέσεις για σταθερότητα, ανάπτυξη και αδιαπέραστα σύνορα έχουν αποδώσει καρπούς»
Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν απροσδόκητη, αλλά το εντυπωσιακό ποσοστό ψήφων που έλαβε το κόμμα είναι άλλο θέμα. Η συντηρητική κυβέρνηση επισημαίνει συχνά το ρεκόρ της ανάπτυξης και των επενδύσεων, το οποίο υποστηρίζεται από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά τα έσοδα από αυτό δεν έγιναν ομοιόμορφα αισθητά: ένας αυξανόμενος αριθμός του πληθυσμού της Ελλάδας την ίδια περίοδο αντιμετώπισε χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις, υψηλά ενοίκια και μια επώδυνη κρίση κόστους ζωής. Η δυσαναλογία μεταξύ των όσων αναφέρονται στα χαρτιά και της ζοφερής πραγματικότητας στην Ελλάδα είναι εντυπωσιακή. Γιατί, λοιπόν, οι συντηρητικοί εξακολουθούν να προηγούνται, με την απόλυτη πλειοψηφία στα χέρια τους; Φαίνεται ότι οι υποσχέσεις για σταθερότητα, ανάπτυξη και αδιαπέραστα σύνορα έχουν αποδώσει καρπούς.
Η θλιβερή κατάσταση της αντιπολίτευσης
Υπάρχει όμως και το ζήτημα της θλιβερής κατάστασης της αντιπολίτευσης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποκορύφωμα του εκλογικού θριάμβου του 2015 στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης μετριάστηκε γρήγορα από την επιβολή δανείων από τους πιστωτές της Ελλάδας που απαιτούσαν τεράστιες θυσίες από τον ελληνικό λαό προκειμένου να ελεγχθεί η εκτίναξη του χρέους της χώρας. Η επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία το 2019 κατέστησε σαφές το μέγεθος της απογοήτευσης και της απελπισίας που ένιωθε η βάση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την καταψήφιση της διάσωσης στο δημοψήφισμα – και στη συνέχεια βλέποντας την κυβέρνησή τους να την αποδέχεται.
Η παταγώδης αποτυχία στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την προσέλκυση μετριοπαθών ψηφοφόρων
Έκτοτε, η στρατηγική της ηγεσίας του κόμματος ήταν να επιστρέψει στον κεντρώο χώρο για να προσελκύσει πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους – και απέτυχε θεαματικά. Συν τοις άλλοις, η απουσία οποιουδήποτε δείγματος μεταμέλειας ή αυτοκριτικής για τα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση απομάκρυνε περαιτέρω την εκλογική του βάση.
Όποια μορφή και αν πάρει η επόμενη κυβέρνηση, τα διαρθρωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα παραμένουν βαθιά. Η διαφθορά είναι διάχυτη. Μια σειρά από σκάνδαλα – όπως το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών που έχει χαρακτηριστεί ως το ελληνικό Watergate – έχουν στιγματίσει την πρωθυπουργία Μητσοτάκη και μιλούν δυνατά για την αποτυχία των θεσμών της χώρας. Η Νέα Δημοκρατία – και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ΠΑΣΟΚ, με το οποίο εναλλάχθηκε στην κυβέρνηση από το 1974 έως το 2015 – δεν μπορούν να αποφύγουν την ευθύνη για αυτή τη μακροχρόνια επιδείνωση.
Πάρτε την οργή για την τραγωδία στα Τέμπη τον Φεβρουάριο, όταν η σύγκρουση δύο τρένων άφησε πίσω της 57 νεκρούς. Η καταστροφή οδήγησε σε διαμαρτυρίες και αναφέρθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια των εκλογών ως ένδειξη της διοικητικής δυσλειτουργίας της χώρας: πολλοί πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν είχε παραμεληθεί τόσο πολύ».
