Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έτσι και σε αυτή της 21ης Μαΐου είχαμε νικητές και ηττημένους. Αυτή είναι η αξιολογική κατάταξη και δεν αλλάζει.
Σε επίπεδο τακτικών αριθμών, ωστόσο, η κατάταξη δεν είναι τόσο απόλυτη. Είχαμε πρώτο. Αλλά ποιος ακριβώς είναι ο δεύτερος;
Οι διεργασίες που συντελούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς μαρτυρούν πως το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό. Η μάχη για την ηγεμονία ξεκίνησε πριν καν ηχήσουν οι σάλπιγγες της δεύτερης αναμέτρησης.
Είναι κάτι που καταδεικνύεται και από τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα πως δεν θα επιτρέψει την «παλινόρθωση ενός βολικού συστημικού δικομματισμού», όπως και από την απόδοση της ευθύνης στο ΠΑΣΟΚ για την συντριβή του στις κάλπες.
Είναι σαφής από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ η πρόθεση όχι μόνο να μην μετατραπεί σε σάκο του μποξ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να διεκδικήσει μια ηγεμονική θέση στο μετεκλογικό σκηνικό.
Η ανακοίνωση της Χαριλάου Τρικούπη πως «θα μείνετε στη μνήμη των προοδευτικών πολιτών ως αυτός που έδωσε το φιλί της ζωής στην κυβέρνηση Μητσοτάκη» δεν συνιστά απλώς μια απάντηση.
Επιβεβαιώνει και (εκ του αποτελέσματος της κάλπης) ενισχύει μια στρατηγική που ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε αρχίσει να ξεδιπλώνει από την προηγούμενη αναμέτρηση.
Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς πως η διαμάχη αυτή αφορά μόνο έναν χώρο και τα ιμάτιά του. Αφορά συνολικότερα το πολιτικό σύστημα ως πυλώνα της λειτουργίας της δημοκρατίας.
Ο τόπος δεν έχει ανάγκη μόνο από μια ισχυρή κυβέρνηση. Χρειάζεται και μια ισχυρή αντιπολίτευση ως εναλλακτικό πόλο εξουσίας. Κι αυτή είναι που ζητείται.
