Οι δημοκρατίες έχουν νικητές και ηττημένους. Αντίθετα όμως με άλλα «σπορ», οι εκλογές δεν γίνονται για τη χαρά του παιχνιδιού. Γίνονται για να κυβερνηθεί η χώρα.
Ασφαλώς, έχει σημασία από ποιον. Αλλά το ερώτημα δεν τίθεται ούτε σε βάρος της πολιτικής σταθερότητας, ούτε της δημοκρατικής ομαλότητας. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου για να θυμηθεί πως όταν το ερώτημα υπερσκέλησε τις δυο αυτές βασικές προϋποθέσεις, το τίμημα ήταν βαρύ.
Σε αυτές τις εκλογές, η δεύτερη προϋπόθεση έχει εξασφαλιστεί. Θεμελιώδες ως προς αυτό, ήταν ο αποκλεισμός του νεοναζιστικού μορφώματος από την εκλογική διαδικασία, ενώ οι υπόνοιες περί νοθείας που διατυπώθηκαν από πολιτευτές της αντιπολίτευσης μπορούν να αποδοθούν στις υπερβολές της τηλεοπτικής δημοκρατίας και να μείνουν εκεί όπου εκτοξεύθηκαν ως πυροτέχνημα: στον χώρο ενός τηλεοπτικού στούντιο.
Ζητούμενο, αντίθετα, είναι η δεύτερη προϋπόθεση. Τόσο ο συσχετισμός των δυνάμεων, τουλάχιστον έτσι όπως καταγράφεται στις μετρήσεις, όσο και το ισχύον εκλογικό σύστημα, δεν εξασφαλίζουν α πριόρι την πολιτική σταθερότητα.
Το βάρος επομένως πέφτει στις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες, αυτή τη φορά, δεν θα έχουν τη βοήθεια της αριθμητικής. Κάτω από αυτό το πρίσμα, καλούνται να επιδείξουν μια αυξημένων απαιτήσεων σύνεση και ωριμότητα.
