Οι μετρήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου διαπιστώνουν όλες ανεξαιρέτως διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο της κούρσας.
Τα ευρήματα μένει να επιβεβαιωθούν στις κάλπες. Φαίνεται πάντως πως ανάμεσα στις δυο προτάσεις που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών επικρατεί εκείνη με τα πιο σαφή χαρακτηριστικά.
Το «εγώ ή ο άλλος» είναι ένα μήνυμα που απαντά σε αυτές τις προδιαγραφές. Όπως και η «σταθερότητα» ως ασφαλιστική δικλείδα απέναντι σε κάθε είδους πολιτικές ή κοινωνικές περιπέτειες, η εμπειρία των οποίων δείχνει να είναι και νωπή στην μνήμη του εκλογικού σώματος αλλά και πικρή.
Στον αντίποδα, η πρόταση μοιάζει να μην είναι σαφής ούτε προς τη βιωσιμότητά της. Στις εκλογές, οι ψηφοφόροι επιλέγουν κυβέρνηση. Στους πολίτες όμως δεν φτάνει ένα καθαρό μήνυμα κυβερνησιμότητας, αλλά ένα θολό διάφορων πιθανών και απίθανων κυβερνητικών συνδυασμών. Περίπου, «ψηφίστε μας αλλά δεν ξέρουμε τι θα σας ξημερώσει».
Η ίδια εικόνα καταγράφεται και στο επίπεδο της «ευκαιρίας». Στα κυβερνητικά κόμματα χρεώνονται ασφαλώς λάθη και παραλείψεις. Αλλά εάν το ένα ζητά μια «δεύτερη ευκαιρία», το άλλο τι ακριβώς ζητά; Μια «πρώτη ευκαιρία χωρίς τα μνημόνια».
Μόνο που με αυτόν τον τρόπο, ο δεύτερος της κούρσας μετέφερε στο παρόν τα βάρη του κυβερνητικού του παρελθόντος. Και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο το δίλημμα «συνέχεια ή αλλαγή» φτάνει περισσότερο στα αυτιά των ψηφοφόρων ως «συνέχεια ή επιστροφή».
Ολα αυτά τα στοιχεία διαμορφώνουν τη γενική εικόνα. Όχι όμως και το τελικό σκορ, το οποίο θα αποτυπωθεί σε μία και μόνο μέτρηση. Τα ευρήματα της οποίας δεν θα τα ξέρουμε παρά το βράδυ της Κυριακής.
