Η διαδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, ξεκινά χρόνια πίσω. Όχι μόνο στη γέννησή του στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944, αλλά 19 χρόνια αργότερα, όταν το 1963, κατηφορίζει στην Αθήνα για να ασχοληθεί όχι με τη Νομική την οποία εγκατέλειψε αλλά για τη μουσική και το τραγούδι.

Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι του τραγουδοποιού. Από το «Φορτηγό» του 1966, τη φυλάκιση και το ξύλο στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας επί Χούντας, τη Μεταπολίτευση, το «Κούρεμα» (1989) και τη τελευταία του – μέχρι την επόμενη – δήλωση: «ελπίζω σε μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας» (ενώ παράλληλα τάχθηκε υπέρ και του Κυριάκου Μητσοτάκη) ο αγαπημένος σε πολλούς Νιόνιος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από να είναι ο εαυτός του. Καλλιτέχνης / δημιουργός που καταθέτει τις απόψεις του με ελευθεροστομία και επιλέγει τις δράσεις του με θάρρος. Προκαλώντας συγχύσεις και αντιδράσεις.

Μέλος της νεολαίας ΕΔΑ ταυτίστηκε με την Αριστερά. Και αυτό δεν έγινε από κάποιο καπρίτσιο της μοίρας. Δεν ήταν μόνο η μουσική του και η ιδιαίτερη φωνή του που τον έκαναν να ξεχωρίζει αλλά οι στίχοι του. Ιδιαιτέρως αυτοί, που ήταν πολιτικοί / κοινωνικοί ευφυείς και έτοιμοι να γίνουν δεκτοί από ευρύ κομμάτι της πολιτικοποιημένης νεολαίας. «Δημοσθένους Λέξις» (που το έγραψε στο κρατητήριο ξεγελώντας την λογοκρισία). Το «Ελσα σε φοβάμαι» (κρύβει την Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία, πρόδρομο της ΕΣΑ).

Στο κελί επίσης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, έγραψε και τη «Θεία Μάρω», με αρχικό τίτλο του τραγουδιού «Η θεία Μάνου» αλλά υπήρξε και εδώ αλλαγή λόγω της λογοκρισίας. Ο ίδιος έχει σημειώσει τα εξής : «Η Θεία Μάνου είναι υπαρκτό πρόσωπο, ήτανε κρατούμενη μεγαλύτερης ηλικίας από μας -που ήμασταν νέα παιδιά- και λόγω πείρας, επειδή είχε φυλακιστεί πολλάκις – ήταν μέλος του ΚΚΕ η θεία Μάνου – κυριολεκτικώς μας περιέθαλψε, μας ενθάρρυνε και μας έδινε συμβουλές για το πώς να τα βγάλουμε πέρα μέσα στη φυλακή. Τη σκέφτομαι πάντα με μεγάλη αγάπη».

Η Χούντα έφυγε η Μεταπολίτευση ήρθε αλλά ο Διονύσης Σαββόπουλος, οι φίλοι του συνεχίζουν να είναι μέχρι σήμερα δίπλα του, ενθυμούμενοι την παλιά διαδρομή του ενώ οι «εχθροί» του σημειώνουν ότι έχτισε την καριέρα του στο αριστερό κοινό το οποίο προδίδει εδώ και χρόνια. Η Πολιτική με το πέρασμα των χρόνων δεν λέει και πολλά στον κόσμο (κακώς), το life style εισχώρησε σε ποικίλες εκφάνσεις της ζωής μας. Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν γύρισε την πλάτη του, σε αυτή την αλλαγή, αντιθέτως την ακολούθησε. Με τον δικό του τρόπο, δημιουργώντας και πάλι αντιδράσεις.

Το 2004 είχε κατακριθεί για τον τρόπο που γιόρτασε τα 40 χρόνια καριέρας του στο Ηρώδειο. Τότε η νεαρή τραγουδίστρια Καλομοίρα είχε βγει στη σκηνή μέσα από μία τούρτα αλά Μέριλιν Μονρόε. Τέσσερα χρόνια αργότερα στη συναυλία των γενεθλίων του ανέβηκε ένα ζευγάρι χορευτών που ήταν ντυμένοι αστυνομικοί, με την κοπέλα να πετάει τη στολή της, υπό τους ήχους του τραγουδιού «You can leave your hat on» του Τζο Κόκερ, που έχει συνδεθεί με το στριπτίζ της Κιμ Μπάσιντζερ στην ταινία «9,5 βδομάδες».

Η απόσταση του Διονύση Σαββόπουλου με μέρος των φίλων του, αλήθεια είναι ότι έχει μεγαλώσει. Η σχέση τους έχει διαρραγεί εδώ και χρόνια. Όχι μόνο με τους… συνομήλικούς του αλλά και τους νεότερους ή και τους πολύ νεότερους. Ειδικότερα στην εποχή των social media όπου η κριτική και η απόρριψη είναι εύκολη και δεδομένη.
Το δεδομένο είναι ότι το καλλιτεχνικό έργο του Διονύση Σαββόπουλου δεν μπορεί να διαγραφεί. Τα τραγούδια του, οι στίχοι του αποτελούσαν προϊόντα της δεδομένης ιστορικής στιγμής. Και για αυτό είναι αξιέπαινα. Σήμερα ο Διονύσης Σαββόπουλος εκφράζει τη δεδομένη ιστορική στιγμή (του).