Ελάχιστες είναι πλέον οι ημέρες που απομένουν έως τις εκλογές. Η προεκλογική περίοδος οδεύει προς το τέλος της.
Μαζί της φαίνεται πως τελείωσαν και κάποια καινοφανή είδη κυβερνήσεων που δειγματίστηκαν περισσότερο στη λογική της έρευνας αγοράς. Δεν σας κάνει η κυβέρνηση ηττημένων; Εχουμε και κυβέρνηση ανοχής. Δεν σας ταιριάζει; Τι θα λέγατε για μια ειδικού σκοπού;
Η αλήθεια είναι πως, αν και νέα, αυτή η σειρά προϊόντων δεν έπεισε ούτε τους εμπνευστές της. Τα δείγματα παρουσιάστηκαν σε ένα κοινό που αδιαφόρησε εντελώς από πλασιέ των οποίων η δύναμη της πειθούς εξαντλήθηκε πολύ γρήγορα.
Πριν ανοίξουν οι κάλπες, επιστρέψαμε έτσι στα κλασικά σχέδια και σχήματα της δημοκρατίας. Από τις εκλογές, ενδεχομένως των δυο γύρων, θα προκύψει είτε μια μονοκομματική κυβέρνηση είτε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Τα υπόλοιπα, και με δεδομένο πως δεν άντεξαν ούτε ως ασκήσεις πολιτικής θεωρίας, θα ξεχαστούν.
Θα ξεχαστεί και ο φανατισμός που ως εντελώς ασύγχρονος με το γενικότερο μετριοπαθές κλίμα, εξέβαλε στο πρόσωπο ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους της Τέχνης που διαθέτει η πατρίδα μας.
Όπως σε κάθε εκδήλωση του φανατισμού, έτσι κι εδώ τα δείγματα ήταν απολύτως τοξικά. Ηταν αρκετή η δική του εκδήλωση των πολιτικών του προτιμήσεων για να επιχειρηθεί η πλήρης αποδόμηση της προσωπικότητάς του και του έργου του.
Ανάμεσα όμως σε πολιτευτές του αυθεντικού ή του οξυζενέ πολακισμού και πανεπιστημιακούς σε ρόλο οργανικών διανοούμενων, οι πλασιέ του φανατισμού δεν βρήκαν άλλο κοινό πέρα από τα likes των πιστών του μίσους.
Όπως ταιριάζει σε μια σύγχρονη δημοκρατία, το βράδυ των εκλογών θα έχουμε απλώς νικητές και ηττημένους. Κι ευτυχώς χωρίς πλασιέ.
