Το βράδυ της περασμένης Τρίτης ο Γιώργος Πρίντεζης αποθεώθηκε για μια ακόμα φορά από τον κόσμο του Ολυμπιακού καθώς βρισκόταν στο αγαπημένο του ΣΕΦ, για πολλοστή φορά πλέον στη θέση του θεατή.
Καθώς από το περασμένο καλοκαίρι «κρέμασε» τα παπούτσια του (δεν αργεί και η ώρα για τη φανέλα που θα ανέβει στον ουρανό του ΣΕΦ) σηκώνοντας ως αρχηγός την κούπα του πρωταθλητή. Τώρα, ετοιμάζεται να δει τον Ολυμπιακό σε ακόμη ένα final-4, αυτό στο Κάουνας.
Τέτοια μέρα σαν σήμερα ήταν το δικό του «πεταχτάρι», στις 13 Μαΐου του 2012 στην Κωνσταντινούπολη στον αξέχαστο τελικό της Ευρωλίγκας με την ΤΣΣΚΑ (62-61) που απογείωσε ανά τον κόσμο τα εκατομμύρια φίλους της ομάδας.
Oι στιγμές που ακολούθησαν το νικητήριο καλάθι περιγράφονται με μία μόνο λέξη: παροξυσμός.
Μάλιστα, ήταν το καλάθι της ζωής του όπως παραδέχεται στα «ΝΕΑ», ξυπνώντας τις πιο όμορφες αναμνήσεις και μιλώντας για αυτό στο περιθώριο της παρουσίασης του αγαπημένου του Stoiximan Aegeanball Festival, του μεγάλου ετήσιου τουρνουά 3χ3 που θα διοργανώσει και πάλι στη Σύρο το καλοκαίρι (7-9 Ιουλίου) με την αρωγή του δήμου του νησιού, της Progame και της Stoiximan.
«Ναι, είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου, το καλάθι της ζωής μου και θα το θυμάμαι για πάντα», λέει αλλά ακόμα δεν έχει αρχίσει να βάζει το… βίντεο να παίζει.
«Με όλη μου την ειλικρίνεια, ακόμα δεν έχω ξαναδεί όχι μόνο τον συγκεκριμένο τελικό αλλά ούτε φάσεις από πέρυσι που σταμάτησα στον τελευταίο μου αγώνα. Εχει αρχίσει και με ξύνει βέβαια να αρχίσω να βλέπω, απλά ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα μπει στο Youtube για να με… παρακολουθήσω (γέλια). Πώς ακούμε καμιά φορά τη φωνή μας και λέμε τι άσχημη φωνή έχω; Ε, έτσι είναι και με μένα. Στα επόμενα 3-4 χρόνια θα αρχίσω να βλέπω. Βέβαια τη φάση τη συγκεκριμένη την έχω δει, αλλά πίστεψέ με σε καμία περίπτωση τόσες φορές όσες θα πίστευε ο κόσμος», εξομολογείται ο Γιώργος Πρίντεζης που πλέον έχει και ένα έξτρα λόγο να αρχίζει να παίζει το «player». Την αγαπημένη του κόρη Ζόζεφιν με τη γυναίκα του Στέλλα, η οποία κόρη πλησιάζει τα έξι και πλέον θα αρχίσει να ρωτάει όλο και περισσότερα για τον διάσημο μπαμπά της.
Ο οποίος για χάριν των «ΝΕΩΝ» ζωντανεύει και πάλι αυτή τη συγκλονιστική φάση στην Πόλη με το καλάθι της νίκης και της μεγαλύτερης ανατροπής σε τελικό στην ιστορία (από το -19).
«Ναι, σίγουρα είναι η φάση της ζωής μου και αυτό το καταλαβαίνεις όταν δεις το πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις στα πλέι οφ και στο final-4. Οταν λοιπόν φτάνεις μέχρι τον τίτλο έτσι, ασφαλώς και είναι ξεχωριστό. Το ένιωσα έντονα τώρα στα πλέι οφ με το νικητήριο τρίποντο του Σλούκα στην Πόλη. Πετάχτηκα από τον καναπέ μου και το πανηγύρισα», ομολογεί και προσθέτει:
«Είναι κάτι πολύ όμορφο και ιδιαίτερα όταν συνειδητοποιείς ότι αυτή η φάση έκανε τόσο κόσμο εκείνο το βράδυ να περάσει καλά. Δίνεις τόση χαρά με αυτό το καλάθι που νιώθεις και εσύ ξεχωριστά».
Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, ο μαέστρος και εκείνης της ομάδας, δεν είναι πια στη ζωή, αλλά δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό του Γιώργου Πρίντεζη.
«Αξέχαστος και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ιδιαίτερα εάν σε πήγαινε σαν χαρακτήρα σου έδινε μεγάλο πουσάρισμα να το πω έτσι και έχω κρατήσει πολλά από αυτόν και του χρωστώ πολλά. Τον εκτιμάω πάρα πολύ και μαζί με τον συνεργάτη του τον Βαγγέλη Αγγέλου είχαν μεγάλη επιδραστικότητα στον Ολυμπιακό και σε όλο αυτό που καταφέραμε.
Είναι τόσα πολλά αλλά θα θυμηθώ ένα στιγμιότυπο από εκείνη την περίοδο. Προσωπικά μου είχε δώσει πολλές ελευθερίες στο παιχνίδι. Παίζουμε στα πλέι οφ με μειονέκτημα έδρας στη Σιένα και στον δεύτερο αγώνα κάνω ένα στεπ μπακ τρίποντο.
Στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα με πιάνει και μου λέει: «Κοίταξε φίλε, σου έχουμε δώσει ελευθερίες οκ, αλλά μην μας…. μπιπ κιόλας» (γέλια). Ηταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ από αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο».
Στον τελικό ο Ολυμπιακός νίκησε με το «πεταχτάρι» του Γιώργου Πρίντεζη, ένα σουτ που είχε υιοθετήσει και τον βόλευε, έστω και αν ο Γιόνας Καζλάουσκας (όταν είχε αναλάβει τον Ολυμπιακό το 2006) τον είχε παροτρύνει να το σταματήσει. Και τελικά ως τεχνικός της ΤΣΣΚΑ το 2012 βίωσε μια οδυνηρή ήττα με αυτό ακριβώς το σουτ!
«Ναι, απλά δεν ήταν καν θέμα απάντησης ή εκδίκησης, καμία σχέση. Ετυχε να έρθει απέναντι στον συγκεκριμένο προπονητή και την ομάδα του. Συγκυρίες. Για μένα αυτό το είδος του σουτ μου άρεσε, με βόλευε, έβγαινε από μέσα μου ρε παιδί μου. Απλά έτυχε να είμαι εγώ σε αυτή τη φάση, αλλά η προσπάθεια και η μεγάλη επιτυχία ήταν όλης της ομάδας».
Την πάσα του Σπανούλη (η κορυφαία ασίστ της καριέρας του) την περίμενε; «Εννοείται. Να ξέρετε ότι όσο και να λένε ότι ο Μπίλι έχει μεγάλο αθλητικό εγωισμό, πάντα στα κρίσιμα ζυγίζει και παίρνει την πιο σωστή απόφαση. Ναι, ήμουν έτοιμος» εξομολογείται.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
