Με όρους τηλεοπτικής δημοκρατίας, το ντιμπέιτ θα ήταν θεωρητικά ό,τι οι κάλπες για την κοινοβουλευτική. Η μητέρα όλων των μαχών.
Μόνο που στη δική μας τηλεοπτική δημοκρατία, η υποτιθέμενη «ύψιστη λειτουργία» της εξαιρείται από τους κανόνες του θεάματος. Το θέαμα προσφέρεται στο αμπαλάζ ενός αντιτηλεοπτικού πλαισίου κανόνων που, αν και συνομολογείται ανάμεσα στα κόμματα, προκαλεί επικοινωνιακή ασφυξία ακόμη και στους εμπνευστές του.
Το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών που φιλοξενήθηκε στα στούντιο της δημόσιας τηλεόρασης δεν ξέφυγε από αυτήν την παράδοση.
Οι πρωταγωνιστές προτίμησαν το στενό κοστούμι των ασφυκτικών μονολόγων από ένα ρίσκο που μπορεί να τους έκανε να χάσουν σε τρεις ώρες ό,τι έχτισαν σε τέσσερα χρόνια.
Το συμπέρασμα από το χθεσινό ντιμπέιτ είναι πως κοινοβουλευτική και τηλεοπτική δημοκρατία βρίσκονται σε διαφορετική φάση. Η Βουλή μπορεί να μετατρέπεται σε κοινοβουλευτική αρένα όταν οι αρχηγοί διασταυρώνουν τα ξίφη τους.
Αλλά στην τηλεόραση, οι αρχηγοί διαψεύδουν τον Μάρσαλ ΜακΛούαν. Το μήνυμα δεν είναι το μέσο. Είναι το στενό κοστούμι με μια εσάνς από τηλεοπτικό λούσο.
