Οι ταινίες της εβδομάδας – Πολλές ταινίες, λίγες για σινεμά

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

«Ας ξημερώσει ειρήνη» (Vayehi Boker, Ισραήλ/ Γαλλία, 2021)

Η τελευταία δημιουργία του Ισραηλινού Εράν Κολιρίν («Η επίσκεψη της μπάντας») σκηνοθέτη που ξέρει να κινείται με ευελιξία πάνω στο δύσκολο πεδίο της προσωπικής, καλλιτεχνικής δημιουργίας με δυνατότητες μεγαλύτερου εκτοπίσματος αξίζει την προσοχή μας. Ποιητική και συγχρόνως ρεαλιστική, ανθρώπινη μα και βαθιά πολιτική, με στιγμές απέραντης τρυφερότητας μα και με χιούμορ (τόσο όσο, που λέμε), είναι μια από τις δύο ταινίες αυτής της εβδομάδας που συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Εδώ παρακολουθούμε τον τραγέλαφο που θα δημιουργηθεί σε ένα χωριό της Παλαιστίνης όταν για κάποιο λόγο οι ισραηλινές αρχές κλείνουν τα σύνορα που το χωρίζουν από το Ισραήλ. Ενας από τους «φυλακισμένους» (Αλεξ Μπακρί), Παλαιστίνιος που όμως ζει και εργάζεται στην Ιερουσαλήμ, βλέπει την ζωή του να κάνει pause, αφού δεν μπορεί να επιστρέψει μαζί με την γυναίκα και το παιδί του στο σπίτι του.

Και αυτό, θα σημάνει μια περιπέτεια αυτογνωσίας και υπαρξιακής αναζήτησης, μια Οδύσσεια σε ακινησία, μέσα από την οποία ο Κολιρίν, διακριτικά και με αγάπη κτίζει συγκινητικές, αστείες, τραγικές, πάντως καθημερινές καταστάσεις που ναι μεν αναφέρονται στον περιορισμένο κόσμο της ιστορίας αλλά συγχρόνως αποκτούν φτερά και μπορούν να πετάξουν μέσα στην ψυχή του οποιουδήποτε αποδέκτη της ταινίας.

Με ουμανιστικές διαθέσεις που εκφράζονται ευγενικά, χωρίς υψωμένο το δάχτυλο και με βαρόμετρο πάντα τον άνθρωπο (με τις αρετές και τις αδυναμίες του), ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αγγίξει μεγάλα, παγκόσμια θέματα, από την άδικη καταπίεση, την ανέχεια, την εκμετάλλευση και το μίσος, ως την αθάνατη ελπίδα για το ξημέρωμα της ειρήνης.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ

——————————————————————-

«Επιστροφή στη Σεούλ» (Retour à Séoul, διεθνής συμπαραγωγή ,2022)

Μέσα από αυτό το οδοιπορικό στη Σεούλ μιας 25χρονης κοπέλας που γεννήθηκε εκεί αλλά που από πολύ μικρή μεγάλωσε στην Γαλλία (όπου δόθηκε για υιοθεσία), ο Γαλλοκαμποτζιανός σκηνοθέτης Νταβί Τσου πηγαίνει κόντρα σε κάθε κλισέ: η Φρέντι (που υποδύεται έξοχα στον πρώτο κινηματογραφικό ρόλο της η Νοτιοκορεάτισσα ηθοποιός Παρκ Τζι-Μιν) δεν νιώθει καμία συγκίνηση, κανενός είδους νοσταλγία για την Νότιο Κορέα. Περπατά στους δρόμους της Σεούλ με την απάθεια μιας ξένης και έτσι ακριβώς φέρεται ακόμα και στην προσπάθειά της να βρει την βιολογική της μητέρα.

Συναντά πρόσωπα που δεν της λένε κάτι, συνάπτει ερωτικές σχέσεις χωρίς να δίνει σημασία στο συναίσθημα, βγάζει γλώσσα με υπεροψία στην γραφειοκρατία που δημιουργεί εμπόδια στον στόχο της. Όμως τελικά, έχει και αυτή συναισθήματα, κρυμμένα ίσως αλλά έτοιμα να ξεπροβάλλουν την κατάλληλη στιγμή απογειώνοντας την μικρή αυτή ταινία στον ουρανό. Σεναριακή συνέπεια, ενδιαφέρουσες ιδέες και κυρίως φρέσκια σκηνοθετική ματιά, τα διακριτικά της τελευταίας ταινίας του υπερ- δραστήριου Τσου. Πέρσι, τέτοια περίπου εποχή, με την συμμετοχή της στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ των Καννών η «Επιστροφή στη Σεούλ» έβαζε τον Τσου στον χάρτη των νέων, πολλά υποσχόμενων ασιατών auteur. Ολα δείχνουν ότι θα τον ξανακούσουμε με κάτι εξίσου ενδιαφέρον αλλά και «μεγαλύτερο».

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΙΝΤΕΑΛ – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ

——————————————————————-

«Τηλεφώνησε στην Τζέιν» (Call Jane, ΗΠΑ, 2022)

Η ανάγκη μιας Αμερικανίδας νοικοκυράς (Ελίζαμπεθ Μπανκς) να πάρει θέση μέσα στην έκρηξη της γυναικείας απελευθέρωσης στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είναι ένα θέμα που μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον και οφείλω να παραδεχτώ ότι μέσα στην πρώτη μισή ώρα της (διαρκεί δύο), η ταινία της Φίλις Νάγκι, παρουσίαζε στοιχεία για να τα καταφέρει. Όταν η ηρωίδα της Μπανκς που ζει μια καλοβαλμένη αλλά άχαρη ζωή στα περίχωρα του Σικάγο ανακαλύπτει ότι έχει ένα σοβαρό θέμα με την εγκυμοσύνη της και βλέποντας μηδενική στήριξη από το πατριαρχικό κατεστημένο μέσα στο οποίο βρίσκεται εγκλωβισμένη, αποφασίζει να το αντιμετωπίσει μόνη.

Ετσι καταλήγει μέλος μιας παράνομης ομάδας γυναικών (με ηγέτιδα την Σιγκούρνι Γουίβερ) που στοχο εχει την εξασφάλιση ασφαλών αμβλώσεων σε μια εποχή που η άμβλωση ήταν παράνομη πράξη στις Ηνωμένες Πολιτείας (και εξακολουθεί να θεωρείται σε κάποιες Πολιτείες). Η σταδιακή ένταξη αυτής της γυναίκας σε ένα «κλαμπ» που μέχρι πρότινος θα αντιμετώπιζε όπως ο διάολος το λιβάνι προκαλεί την περιέργεια, όμως ως κινηματογραφικό σύνολο η ταινία περιορίζεται στην περιγραφή, ενδιαφέρεται περισσότερο για το περίγραμμα του θέματος, τις λεπτομέρειες των περιστατικών.

Και εδώ παρατηρεί κανείς την ανωτερότητα κάποιων παρόμοιου περιεχομένου ευρωπαϊκών ταινιών που μίλησαν για τα ίδια ζητήματα με πολύ πιο λιτό, ουσιαστικό τρόπο, όπως το «Μυστικό της Βέρα Ντρέικ» του Μάικ Λι και το πρόσφατο «Γεγονός» (2021) της Οντρέ Ντιγουάν που στηρίζεται στη νουβέλα της νομπελίστας Ανί Ερνό.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ

——————————————————————-

«Αγάπη, ξανά» (Love again, ΗΠΑ, 2023)

Παρακολουθώντας ένα love story της εποχής μας όπως αυτό του Τζιμ Στράους, με πάσα ειλικρίνεια δεν περίμενα να βαρεθώ τόσο πολύ – σε σημείο να νιώσω ότι το «Love strory» του 1970 είναι μια πολύ πιο… μοντέρνα ταινία. Για την ακρίβεια, σε επίπεδα ανίας, η «Αγάπη ξανά» πλησιάζει τη νυσταλέα συνέχεια του «Love Story», το «Oliver’s story» στο οποίο ο Ράιαν Ο’ Νιλ προσπαθούσε να ξαναβρεί τον έρωτα μετά τον θάνατο της Αλι Μακ Γκρόου. Ο Ο’ Νιλ κατέληξε στην αγκαλιά της Κάντις Μπέργκεν (κάτι που και ως ιδέα και μόνο μπορεί να προκαλέσει βαρεμάρα) και κάτι παρόμοιο συμβαίνει και εδώ: στον ρόλο μιας επιτυχημένης συγγραφέα παιδικών βιβλίων, η Πριγιάνκα Τσόπρα Τζόνας χάνει τον κόσμο κάτω από τα πόδια της μετά τον θάνατο του φίλου της στο πρώτο δίλεπτο της ταινίας. Μετα πολλά καταλήγει στην αγκαλιά ενός ευγενέστατου αλλά εντελώς ξενέρωτου μουσικού δημοσιογράφου (Σαμ Χον). Μέχρι να συμβεί αυτό ,η διαδικασία είναι μια αφάνταστη επανάληψη ήδη γνωστών πραγμάτων, ενώ κατά το ήμισυ περίπου της ταινίας ο θεατής είναι αναγκασμένος να διαβάζει sms που πετάγονται σαν βδέλλες στις άκρες της οθόνης. Το μόνο νεύρο σε αυτή την τόσο άνευρη ταινία είναι τελικά της Σελίν ντόν που υποδύεται τον ίδιο τον βιτριολικό εαυτό της!

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: OPTIONS IΛION – TOWN CINEMAS – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – ΑΕΛΛΩ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – ΖΕΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ – CINEMA ONE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.

——————————————————————-

ΣΤΑ ΥΠΟΨΗ

«Το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου» (Le nouveau jouet, Γαλλία, 2021)

Συμπαθητική ανθρώπινη κομεντί, έντιμη σε αυτό που θέλει να είναι, η ταινία αφοσιώνεται στην ανάπτυξη κωμικών αλλά συγχρόνως δραματικών καταστάσεων που δημιουργούνται μέσα από την σχέση ενός μικροαπατεώνα (Τζαμέλ Ντεμπουζέ) που θα γίνει το δώρο ενός πάμπλουτου επιχειρηματία στον γιό του (Ντανιέλ Οτέιγ, Σιμόν Φαλιού). Αυτή δεν είναι η πρώτη ταινία που καταπιάνεται με αυτό το θέμα το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1976 από τον Φρανσίς Βεμπέρ με τον Πιέρ Ρισάρ στον ρόλο του παιχνιδιού. Το 1982 ακολούθησε η αμερικανική εκδοχή του Ρίτσαρντ Ντόνερ με τον Ρίτσαρντ Πράιορ και σήμερα ήρθε η σειρά αυτής στην οποία, θίγεται έξυπνα (αν και εύκολα) και το φυλετικό ζήτημα καθώς το «ανθρώπινο παιχνίδι» είναι μαροκινής καταγωγής.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΚΗΦΙΣΙΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΣΟΦΙΑ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΟΝΑΡ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ κ.α.

«Ρένφιλντ» (Renfield, ΗΠΑ, 2023)

Kωμωδία τρόμου του Κρις Μακ Κέι, στην οποία ο μύθος του αιμοβόρου Κόμη Δράκουλα υποτίθεται ότι επιστρέφει μέσα από την ιστορία ενός υπηρέτη του, του Ρένφιλντ (Νίκολας Χάουλτ), τον οποίο συναντάμε στην αρχή της ταινίας σε συνεδρία ψυχοθεραπείας, εκεί απ’ όπου αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα του παρελθόντος του σε συνάρτηση με τον Δράκουλα. Είναι προφανές ότι στόχος των σεναριογράφων ήταν να πλησιάσουν με έναν cool, ανορθόδοξο τρόπο την ιστορία του Δράκουλα. Ομως το βασικό πρόβλημα εδώ, είναι ο ίδιος ο Δράκουλας. Μπογιατισμένος τόσο έντονα που στην κυριολεξία μοιάζει παστωμένος με αλεύρι έτοιμος για τηγάνι, ο Νίκολας Κέιτζ επανέρχεται σε ρόλο βρικόλακα, 35 χρόνια μετά από μια από τις πρώτες ταινίες του, τον «Ερωτα με την πρώτη δαγκωματιά». Και για μια ακόμη φορά, όπως τα τελευταία χρόνια συνηθίζει, δίνει μια τόσο άσχημη, over the top ερμηνεία που εκτός από το ότι σε διώχνει από την ταινία, σε κάνει ν’ απορείς, καλά δεν υπήρξε ένας ανάμεσα στους αυλικούς του σταρ να του πει «βρει Νικ αυτό που κάνεις εδώ είναι εντελώς χάλια. Διόρθωσέ το!!»

Βαθμολογία: 0

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – GROUPER ESCAPE IΛΙΟΝ – TOWN CINEMAS – AΘHNAION – AEΛΛΩ – NANA κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.

«Υπνωσις» (Hypnotic, ΗΠΑ, 2023)

Η καλή διεύθυνση φωτογραφίας των Πάμπλο Μπαρόν και του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ δεν αρκεί για να σώσει αυτό το κινηματογραφικό Βατερλό το οποίο λαχανιάζει στην προσπάθεια να ακολουθήσει τα βήματα που χάραξε ο Κρίστοφερ Νόλαν με το «Inception», μόνο και μόνο για να καταλήξει σε φτηνή, κουτσή απομίμησή του. Οσο και αν προσπάθησα να μπω στο σύμπαν αυτής της ταινίας, στην οποία η ύπνωση είναι το μεγαλύτερο όπλο καταστροφής δεν τα κατάφερα. Αντιθέτως, όσο η ταινία κυλούσε, το μόνο που ένιωσα στο πετσί μου ήταν η απελπισία του αστυνομικού που υποδύεται ο Μπεν Αφλεκ να καταλάβει κι εκείνος τι γίνεται. «Δεν βγάζει νόημα!» αναφωνεί κάποια στιγμή ο Αφλεκ και σου’ ρχεται να φωνάξεις «ΤΟ ΞΕΡΩ!! Γιατί δεν κάνετε όμως κάτι γι’ αυτό;;!!»

Βαθμολογία: 0

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE METRO MALL – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΦΟΙΒΟΣ – TOWN CINEMAS – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΑΛΣΟΣ Ν. ΦΙΛΑΦΕΛΦΕΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ALEX – ΔΗΜ/ΚΟΣ ΕΥΟΣΜΟΥ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – CINEMA ONE

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

«1900» (Novecento, Ιταλία/Γαλλία/ Δυτική Γερμανία, 1977)

Ξεκινώντας αρχές του 20ού αιώνα στην Ιταλία όπου και κλείνει αρκετά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το «1900» είναι μια υπερφιλόδοξη τοιχογραφία της σύγχρονης ιταλικής Ιστορίας, μέσα από την ανάπτυξη και την σύγκρουση φασισμού/ σοσιαλισμού και με συνδετικό κρίκο την παράλληλη ιστορία δύο οικογενειών, μιας φτωχής και μιας πλούσιας. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη / σεναριογραφο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, μετά από τον πρώτο χρόνο γυρισμάτων, αυτή η ταινία μαμούθ με όλη την σημασία της λέξης, έδειχνε ότι δεν θα τελείωνε ποτέ και ότι ο σκηνοθέτης δεν θα ήθελε να την τελειώσει. Το αποτέλεσμα, αν και άνισο, δεν ξεχνιέται εύκολα. Το υπέρλαμπρο καστ περιλαμβάνει Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μπαρτ Λάνκαστερ, Στέρλινγκ Χέιντεν, Λάουρα Μπέτι, Στεφανία Σαντρέλι, Ντομινίκ Σαντά και έναν αξέχαστο Ντόναλντ Σάδερλαντ σε ρόλο σαδιστή φασίστα.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

Μέσα σε 80’ η δοκιμιακή ταινία «Επιλεγμένες στιγμές από την Ιστορία (ες) του κινηματογράφου» («Moments choisis des histoire(s) du cinema», Γαλλία, 2001) είναι μια επαναδιασκευασμένη εκδοχή του πενταωρου επικού κινηματογραφικού δοκιμίου του Ζαν Λυκ- Γκοντάρ, «Histoire(s) Du Cinema», η οποία με την καίρια συμβολή του μοντάζ το συμπυκνώνει σε οκτώ κεφάλαια αναδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την κριτική ικανότητα του δημιουργού που έφυγε πέρσι από την ζωή σε ηλικία 91 ετών.

Mε φόντο την Βόρεια Φινλανδία του 1994, η περιπέτεια «Sisu» (Φινλανδία, 2023) του Γιαλμάρι Χελάντερ εστιάζει στις δραματικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν όταν ένας μοναχικός χρυσοθήρας (Γιόρμα Τομίλα) που στην πραγματικότητα είναι πρώην κομάντο Sisu, διασταυρώνεται με Ναζί στρατιώτες, που του κλέβουν τον χρυσό.

Στα κινούμενα σχέδια «Ελα Μπέλα και τα μαγικά της» (Ela Bella Bingo, 2020) των Άτλε Μπλάκσεθ, Φρανκ Μόσβολντ ο νιόφερτος πιτσιρίκος σε μια γειτονιά ταράζει τις ισορροπίες της, οπότε η πανέξυπνη «πριγκίπισά» της, η Ελα Μπέλα αναλαμβάνει δράση.

Το «Γουίνι το αρκουδάκι: Αίμα και μέλι» (Winnie the Pooh: Blood and Honey, 2022), είναι μια ταινία τρόμου εμπνευσμένη από το Αρκουδάκι της σειράς …παιδικών βιβλίων που εγκαινιάστηκαν το 1976 (σκηνοθεσία Ρις Φρέικ- Γουότερφιλντ).