Η πολιτική ιστορία του τόπου είναι αναμφίβολα πλούσια. Στην πινακοθήκη της περιλαμβάνονται σημαντικοί ηγέτες που έβαλαν την σφραγίδα τους στην εποχή τους και καθόρισαν το μέλλον των επόμενων γενεών, αλλά και πολλοί αρνητικοί πρωταγωνιστές που συνδέθηκαν με τις πιο μαύρες σελίδες της.
Είναι αμφίβολο όμως ότι η ιστορική εμπειρία εμπλουτίζεται με τη «συμμετοχή» τους στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε πολύ περισσότερο ο Παπάγος και ο Πλαστήρας, έχουν καμία δουλειά με τις προκλήσεις και τα διακυβεύματα του 21ου αιώνα. Και καμία εκλογή δεν μπορεί να κερδηθεί στο όνομά τους.
Οι εκλογές δεν γίνονται για ψηφίσουμε κληρονόμο του Ανδρέα. Ούτε για να χωριστούμε σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, αποστάτες και δισέγγονα του «Γέρου της Δημοκρατίας», καραμανανλικούς και κατεδαφιστές του καραμανλισμού.
Είναι να απορεί κανείς πώς κόμματα και υποψήφιοι που ψάχνουν εναγωνίως την ψήφο τους στα κοινά του Instagram και του Tik Tok, αναλώνονται σε καβγάδες που δύσκολα αγγίζουν ακόμη και τους Boomers ή, σε πιο απλά ελληνικά, τη Γενιά του Πολυτεχνείου.
Μπορεί να αναζητήσει κανείς τα αίτια στην ένδεια των επιχειρημάτων, στον πανικό που γεννά η προοπτική της αποτυχίας ή σε κάποιο είδος ασυγχρονισμού με την εποχή. Οποιος και να είναι ο λόγος, το αξίωμα δεν αλλάζει: Η Ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους πολιτικούς.
