Με την παρουσίαση, σήμερα, του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ από τον πρόεδρό του Ν.Ανδρουλάκη κλείνει ο κύκλος των προτάσεων των παραδοσιακών δυνάμεων προς τους ψηφοφόρους.
Οι προτάσεις θα αξιολογηθούν από τους εκλογείς και θα βαρύνουν, περισσότερο ή λιγότερο, στην τελική τους απόφαση.
Θα ήταν λάθος ωστόσο να πιστέψει κανείς πως η κρίση αυτή γίνεται άπαξ.
Οσο και αν υποχωρούν απέναντι σε άλλα ζητήματα της επικαιρότητας, οι υποσχέσεις των πολιτικών δεν ανήκουν στην κατηγορία των «λόγων του αέρα» αλλά των «γραπτών που μένουν».
Κι όσο και αν εξασθενεί ή είναι «κοντή» η συλλογική μνήμη, οι πολιτικοί κρίνονται σε βάθος χρόνου για την αξιοπιστία τους, τη σχέση τους με την πραγματικότητα και την αποτελεσματικότητά τους στην εκπλήρωση των δεσμεύσεών τους.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, τα προγράμματα δεν είναι μια τυπική, προεκλογική υποχρέωση, αλλά ένας απαιτητικός συνδυασμός ελπίδας και ρεαλισμού.
Η διαπίστωση αυτή έχει τη σημασία της, δεδομένου πως στη μεταπολιτευτική μας ιστορία περίσσεψαν οι φρούδες ελπίδες και οι εξωπραγματικές ψευδαισθήσεις σε βάρος της αλήθειας.
Περίσσεψε το «εμπόριο» σε βάρος του «εθνικού». Και εθνικό, όπως έχει πει ο Διονύσιος Σολωμός, δεν είναι τίποτε άλλο από το αληθές.
