Με την παρουσίαση των ψηφοδελτίων Επικρατείας και των προγραμμάτων των κομμάτων, η προεκλογική περίοδος αρχίζει να αποκτά έναν χαρακτήρα «κανονικότητας», αναγκαίας και πέρα από τα όρια της επικαιρότητας, την οποία μονοπωλούν συνήθως απρόβλεπτα γεγονότα.
Αυτό επειδή οι εκλογές συνιστούν ένα είδος ολιστικής αξιολόγησης. Αξιολογούνται ασφαλώς τα πεπραγμένα ενός εκάστου, η διαχειριστική του επάρκεια, οι θέσεις του και τα αντανακλαστικά του απέναντι στις προκλήσεις των παντοειδών κρίσεων με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη η χώρα και οι οποίες δεν ήταν καθόλου λίγες – η εποχή της μακαριότητας έχει τελειώσει ακόμη και για την Ελβετία.
Οι εκλογές όμως δεν είναι μόνο ένας απολογισμός του παρελθόντος. Δεν ψηφίζουμε μόνο γι’ αυτούς που μας κυβέρνησαν, όταν και όποτε μας κυβέρνησαν. Κυρίως, ψηφίζουμε γι’ αυτούς που θα μας κυβερνήσουν. Και είναι γι’ αυτό που τα κόμματα επανασυστήνονται στους ψηφοφόρους με προτάσεις, όπως αυτές που περιέχονται στα προγράμματα, και πρόσωπα, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στα ψηφοδέλτιά τους.
Αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία και των δυο εάν θυμηθεί πως ο τόπος αυτός έχει υποφέρει από φρούδες υποσχέσεις και έχει ταλαιπωρηθεί από φαιδρά πρόσωπα. Σημαντικό μέρος της ολιστικής αξιολόγησης επομένως καταλαμβάνει ο ρεαλισμός των προτάσεων και η σοβαρότητα των προσώπων.
Ακριβώς επειδή μπορεί να βλάψουν το ίδιο τη Συρία, προγράμματα και υποψήφιοι θα μετρήσουν στον λογαριασμό της κάλπης.
