Τι την ήθελαν;

Δεν την υποστηρίξαμε μόνο με πάθος. Την καθαγιάσαμε ως «αγνή και άδολη». Την ψηφίσαμε. Αλλά να που τώρα δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Από «άγιο δισκοπότηρο της δημοκρατίας», η απλή αναλογική μεταμορφώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε «ελέφαντα στο δωμάτιο». Από υποτιθέμενη λύση κυβερνησιμότητας έγινε υπαρκτό πρόβλημα ακυβερνησίας.

Είναι κάτι που πιστοποιείται ήδη από τις πρώτες ημέρες της προεκλογικής περιόδου. Το ίδιο μαρτυρούν όμως όλα τα σενάρια της επομένης των εκλογών.

Το σενάριο της αυτοδυναμίας είναι το πιο απίθανο – κανένα κόμμα δεν μπορεί να συγκεντρώσει το 45%-47% των ψήφων που απαιτείται για τον σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης, ούτε ο χρόνος μπορεί να γυρίσει στη δεκαετία του ‘80.

Αν όμως το σενάριο της αυτοδυναμίας φαντάζει απίθανο, εκείνο μιας συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ μοιάζει εξαιρετικά χλωμό. Όπως καταδεικνύεται από τους υπάρχοντες εκλογικούς συσχετισμούς, μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας θα είχε μια ισχνή πλειοψηφία που θα την καθιστούσε εξαιρετικά ασταθή. Γιατί να μην περιμένει κανείς έως τις δεύτερες εκλογές και το μπόνους;

Το τρίτο σενάριο, αυτό ενός συνασπισμού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – Βαρουφάκη, είναι το σενάριο του τρόμου, όπως θα μπορούσε να διαβεβαίωσει ακόμη και η Δήμητρα. Ενώ το τέταρτο κατά σειρά, της «κυβέρνησης ανοχής», είναι μάλλον το σενάριο – φάρσα: τόσα «όχι» μαζεμένα δεν ακούγονται ούτε στην επέτειο του ’40.

Το αρχικό ερώτημα λοιπόν επιστρέφει. Και επιστρέφει σε εκείνους που υποστήριξαν και καθαγίασαν την απλή αναλογική. Την ψήφισαν. Αλλά τι την ήθελαν;